Merkwaardig eigenlijk, in meer dan 11 jaar bloggen heb ik nooit een ‘dedicated’ stukje geschreven over Steely Dan’s muziek, behalve een ‘in memoriam’ in 2017. Vanuit mijn persoonlijk perspectief echt wel vreemd, want ik ben een fan van ‘The Dan’ van het eerste uur. Ik heb hun volledige discografie op vinyl en heb ze live mogen zien optreden in 2009. We waren in de gelegenheid om naar een optreden van een Steely Dan 'tribute band' te gaan en dat leek mij ontzettend leuk. Dit blog is een verslag(je) van dat optreden maar ik kan er niet onderuit om een paar algemene regels over Steely Dan te schrijven én een kleine anecdote, dat hoort er voor mij nu eenmaal bij. De platenhoes hieronder is van het album 'Aja' uit 1980. Een kunstwerk op zich.
Steely Dan was de band rond de muzikanten en componisten Walter Becker en Donald Fagen. De naam Steely Dan werd geïnspireerd door een dildo met die mooie benaming uit het boek 'Naked Lunch' van William Burroughs. Becker en Fagen brengen tussen 1972 en 2003 negen gelikte albums uit die een brug leggen tussen jazz, rock en pop. De muziek is gecompliceerd en lastig te spelen maar klinkt toch altijd soepel en groovy. De band staat in dit genre tot op de dag van vandaag hoog aangeschreven. Vooral bij (jazz-) muzikanten heeft Steely Dan een ongekend hoge status. In 2017 overlijdt Becker en dat is in feite het einde. Donald Fagen treedt de laatste tijd weer op met een begeleidingsband onder de aloude naam. In mijn 'in memoriam' is er nog wat meer terug te lezen en te vinden over Steely Dan: https://bit.ly/2Yrirl6
Ik heb, net als met veel andere muziek die ik graag ‘draai’, Steely-Dan-luister-aanvallen. Meestal een paar dagen en dan ben ik het weer zat. Maar na verloop van tijd komt The Dan altijd weer boven drijven en dan ben ik telkens weer onder de indruk van deze sublieme muziek. Een voorbeeld (extended version):
Mijn eerste reis naar de Verenigde Staten was, nu bijna veertig jaar geleden, met vrienden R. en H. en begon in L.A. Na een lange vlucht en een nacht in een goedkoop motel aan Sepuvelda Boulevard, naast het vliegveld, werd het tijd eens te gaan kijken waar we een auto konden huren. Te voet. Sommige automobilisten reden van de weeromstuit bijna de weg af toen ze ons zagen lopen... Niemand loopt in deze gigantisch uitgestrekte stad. Sepuvelda Boulevard is 70 kilometer lang, om een idee te geven. Maar voor Europese jongelingen geen probleem en we bezochten al lopend diverse verhuurbedrijven. Keuze genoeg en uiteindelijk besloten we een Plymouth Volare station te huren voor een reis van vele weken door het ruige westen van dit onmetelijke land. Maarre… wie zou als eerste achter het stuur kruipen? R. had nog geen rijbewijs, dus het was ondergetekende of H. Uiteindelijk viel de keus op mij. Ik had al vijf jaar mijn gewone rijbewijs én een militair vrachtwagenrijbewijs op zak. Dat laatste was niet onbelangrijk want in 1980 reden we in Nederland Kadettjes, Eendjes en Kevertjes en in de ‘states’ was een gemiddelde auto gevoelsmatig ongeveer twee keer zo groot. Ervaring met manoeuvreren met wat grotere voertuigen was dus welkom. Vandaar. Ik zie nog echt letterlijk de imponerend lange motorkap voor mij terwijl ik het slagschip voorzichtig van het parkeerterrein de 8-baans weg op stuur en mij tussen het verkeer begeef. Dat was toch wel even spannend. R. wees de weg aan de hand van een Rand McNally Road Atlas en na een half uurtje begon ik mij thuis te voelen tussen al die deinende en glimmende Chevys, Cadillacs, Fords en andere limo’s. Tijd voor de radio. De eerst FM zender die we vonden draaide soulmuziek, natuurlijk. De volgende zender dan. Steely Dan! ‘Josie’. Wauw, we waren ‘on the road’ in The States en hoe! Een moment om nooit te vergeten en de naam Steely Dan blijft een associatie aan dit moment voor het leven.
De bovenste foto hieronder is onze Plymouth en, daaronder, het zicht op de motorkap en de Freeway zoals ik hierboven heb beschreven. In die tijd was dit model in de V.S. nog niet eens een full-size model. Het was een 'intermediate', een tussenmaatje. Maar met 5,20 meter en een gewicht van bijna 1,6 ton voor Europeanen toch wel een hand vol.
Het is een beetje lange aanloop voor een
concertverslag. Maar, hey, context is alles. Vandaag bezochten we, J. en uw scribent, ‘Steely Fan’ in de
concertruimte van de ‘Theaterbakkerheij’ in Gouda, een nieuw cultureel centrum op een voormalig industrieel complex langs de Hollandse IJssel. Het is een beetje rudimentaire samenstelling van concertzaal, bar en buitenterreinen maar daardoor heel
informeel en gezellig. De organisatie is erg actief en men organiseert van alles en nog wat met de focus op theater en muziek. Steely Fan is een 12-koppige ‘tribute band’ uit de Randstad. Ik kan
er een lang verhaal van maken, maar dat voegt weinig toe. We hebben genoten
want het was geweldig! Ik kan niet anders zeggen. Een gelegenheidsband van
vrienden die een keer of tien per jaar optreden. Heel knap hoe zij zich hebben
ontwikkeld als band. Het was niet altijd feilloos, maar vaak waren ze niet van echt te onderscheiden. Uitstekend samenspel, goeie zang en beheersing van de Steely Dan ‘canon’. De drummer, een majeure rol bij 'The Dan', speelde tadelloos. Een machine bijna. De leadzanger praatte de nummers humorvol aan elkaar met leuke weetjes over Steely Dan en maakte er bijna een interactief evenement van. Zo vroeg hij of er mensen in de zaal waren die nog iets leuks hadden te vertellen over hun geschiedenis met Steely Dan. Ik had direct dat USA-verhaaltje van hierboven in mijn hoofd, maar met mijn zachte stem en zonder microfoon durfde ik dat niet aan. Maar leuk, deze communicatie met het publiek. Zo kan het dus ook... Complimenten aan de techniek, want het klonk prima. Mijn advies aan de lezer is de 'Fan' niet op Youtube te bekijken want de filmpjes daar vertegenwoordigen absoluut
niet het niveau van wat we vandaag zagen. Voor een Steely Dan liefhebber is een concertbezoek aan Steely Fan een regelrechte aanrader. Geen grensverleggende gebeurtenis, maar wel garantie voor een sfeervolle, energieke en leuke middag of avond. Foto's hieronder zijn van J.
