De smaak heb ik inmiddels een beetje te pakken. Weliswaar tegen wil en dank, maar dat maakte mij niet zoveel uit. Bovendien, LantarenVenster is een ‘thuiswedstrijd’. Ik werk er tien minuten met de auto vandaan en vanaf huis is het ’s avonds een half uurtje. Waar ik het in hemelsnaam over heb? Wederom een concert in mijn eentje: Michele Rabbia, Gianluca Petrella en Eivind Aarset. Aarset ken ik wel en heb ik ook in LantarenVenster gezien tijdens het geweldige concert van Dhafer Youssef op 16 april 2014. De andere heren waren voor mij volledig onbekende helden. Op mijn Spotify account kreeg ik hun muziek bij wijze van tip aanbevolen. Ik was direct helemaal ondersteboven van hun nieuwe album ‘Lost River’, een 'sonic happening' van de eerste orde. Echt volledig toevallig zag ik in mijn mail dat de mannen naar Rotterdam kwamen voor een concert. De muziekvrienden hadden andere prioriteiten dus de keuze was snel gemaakt.
Ik ga ontzettend graag naar
LantarenVenster. Fijne tent en goeie sfeer. Je kan er terecht voor muziek, film en een 'bite', maar dat laatste heb ik nog nooit geprobeerd. Drie weken geleden zijn J. en ik er
nog naar ‘The Irishman’ geweest. Het was geen succes. Ik viel steeds in slaap
en haalde de pauze niet eens. Dus binnenkort maar eens een nieuwe poging wagen
op Netflix. J. kreeg een tip van iemand:
Maar het gaat hier (nog) niet
over Scorcese’s nieuwste meesterwerk, maar over de Italiaanse percussionist
Michele Rabbia, de Italiaanse trombonist Gianluca Petrella en Noorse gitarist
Eivind Aarset. Hun nieuwe album op ECM is, wat mij betreft, er eentje van de
buitencategorie. Blijkbaar is deze opname hun première als trio, maar wat voor
een! Improvisatie en toepassing van elektronica kenmerkt het album en het
resulteert in een unieke sfeer die mij enorm aanspreekt. Tijd voor een concert!
In de foyer bestelde ik een kop
koffie en ging aan de grote tafel zitten met de Volkskrant. Opeens klonk Jon
Hassell door de ruimte. Dat heb ik nog nooit meegemaakt in een publieke
omgeving. Maar het zette wel gelijk de juiste toon. Iets voor half negen ging de zaal open en
een handje vol mensen ging naar binnen. Ik ging maar weer vooraan zitten. In de
grote zaal is er geen podium en dan zit je op de eerste rij op gelijke hoogte met de
muzikanten, twee tot drie meter van hen verwijderd. Dat maakt het allemaal toch
wel een stuk indringender. Om half negen dimde het licht en de drie mannen
slopen onopvallend naar hun instrumenten. Een ‘Europese’ introductie… Geen woord of
blik richting het publiek. Ik blijf dat vreemd vinden, maar het zij zo. De
drummer, Rabbia, begon heel zachtjes met het maken van vreemde ritselende
geluiden en allerlei effecten. Het leek alsof we in een oerwoud zaten. Via de
PA werd het geluid min of meer driedimensionaal gemaakt. Waarschijnlijk met gebruik
van meerdere luidsprekers in de zaal en toepassing van fase effecten.
Hoe dan ook, heel bijzonder. Geleidelijk aan viel gitarist Aarset bij met eveneens een bizar scala aan elektronische effecten en, uiteindelijk, Petrella met
zijdezacht trombonespel waardoor de muziek een melodische wending kreeg. De opening duurde 35
minuten. Fantastisch, de toon was gezet. Zo dicht op de muziek zitten was ook een bijzonder ervaring. Ik hoorde Petrella door de kelk van zijn trombone ademhalen en af en toe zag ik het zever uit zijn instrument vallen. Rabbia gebruikte een plastic zakje om de vreemdste geluiden mee te maken en zelfs een funky ritme te creëren. Wonderlijk mooi. Na de opening speelden de mannen nog vier
nummers van hun nieuwe album en een toegift. Atmosferische 'soundscapes', licht en soms indringend percussiewerk, zwevend en zwellend
gitaarspel begeleid of afgewisseld door betoverende tromboneklanken. Wauw, ik
droomde bijna anderhalf uur weg naar een ander bewustzijn. De half gevulde zaal was ook muisstil wat de bijzondere sfeer nog versterkte. Na hun toegift gaven
de mannen een klein hoofdknikje richting de zaal en verdwenen ze weer in alle stilte. Een juweel van een concert. Mijn god, nog nooit zo iets meegemaakt, zo mooi, zo bijzonder...
Ik las achteraf dat de titels van
de songs van het album allemaal betrekking op water hebben. Het was mij niet opgevallen. 'Nimbus' is een regenwolk, 'Styx' is de rivier die de bovenwereld scheidt van de
onderwereld uit de Griekse mythologie. Enzovoort. Als ik er zo over nadenk kun je de elektronische geluidseffecten inderdaad associëren met water.
Het maakt verder niet zoveel uit, want wat een fantastische muziek! Ik hoop dat dit
niet het laatste is wat we zien en horen van dit gelegenheidstrio. Voorts complimenten
aan ECM. Hun producten zijn meestal boven elke audiofiele twijfel verheven.
Maar, soms vind ik het resultaat net iets té synthetisch. Daar is bij deze
opname geen sprake van. Mooi, ruimtelijk en naturel opgenomen en gemastered. Het is inmiddels wel
duidelijk denk ik. Rabbia, Petrella en Aarset: zeer, zeer aanbevolen!
Michele Rabbia - Trombone
Gianluca Petrella - Percussie
Eivind Aarset – Gitaar
Michele Rabbia - Trombone
Gianluca Petrella - Percussie
Eivind Aarset – Gitaar
