TIENDUIZEND & VIJFDUIZEND

Het heeft veel te lang geduurd, maar gisteren, bijna middernacht, tikte ik met mijn Qwic e-bike 10.000 kilometer aan. Veel te laat vind ik. De eerste twee jaar dat ik de Qwic de sporen gaf fietste ik nagenoeg elke dag of avond. Letterlijk. Het was ’s avonds gewoon altijd droog en de kilometers vlogen met een stevig tempo onder mijn fiets door. Toen diende het natte najaar van 2022 zich aan. Maanden stond de fiets stil want het regende of stormde gewoon bijna iedere avond en het gaat mij, nog steeds, net even te ver om mij dagelijks zeiknat te laten regenen. Begin 2023 ging het beter maar ik was uit het dagelijks ritme en de discipline geraakt. Ik pakte het weer op en toen begon de ellende weer. Het natste najaar én voorjaar ‘ever’. Maar het is sinds een tijdje stukken beter en de laatste weken is het regelmatig zelfs geweldig fietsweer. Ik heb het ritme weer te pakken en ik hoop dat zo te houden.

Hoe dat met project Kaapstad zit, mijn virtuele fietstocht naar die stad? Ik ben nu ongeveer in Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Nog ongeveer 1500 kilometer doorbijten. 

Voor degenen die het niet meer weten of niet hebben gelezen. Mijn 'Project Afrika' behelsde een autodidactische verdieping van mijn kennis van het continent én het schrijven van een lange blog over mijn bevindingen en eigen ervaringen met Afrika. Ik gebruikte een virtuele fietstocht naar Kaapstad om het continent fysiek wat tastbaarder te maken voor mijzelf en de lezer en heb die fietstocht ook in blogs verwerkt. Als ik in Kaapstad arriveer, dan rond ik het project af.

Regelmatig, nog steeds, wordt er wat meewarig gedaan over de e-bike. Ik hoor zelf ook wel een beetje bij dat kamp. Ten minste, als we het hebben over het gebruik van de elektrische stalen rossen en niet de techniek. Op mooie zondagen zijn de fietspaden vergeven van bejaarde stellen op e-bikes. Gehuld in Human Nature outfits en uitgerust met veel te grote helmen. Hun fietsen zijn voorzien van gigantische zijtassen, spiegels aan beide kanten en veel te hoog afgestelde sturen. De oudjes letten nergens op en rijden altijd naast (!) elkaar of véél te langzaam of niets ontziend hard. Gevaarlijk en waanzinnig irritant. Hoewel ik inmiddels ook in de leeftijdscategorie pas, wil ik me er liever niet mee associëren. Ik fiets in de daluren en vooral ’s avonds en geniet van de rust en de stilte. 

Met name wandelaars doen soms nog steeds wat meewarig over de operationele effectiviteit van e-bikes. Allemachtig zeg, 'get a life', dat kunnen we nu toch wel achter ons laten? Nee, we moeten gaan lopen. Duh...Dat wist ik nog niet zeg, allemachtig... Sinds 1969 wandel ik bijna jaarlijks in de bergen of ander geaccidenteerd terrein. Het aantal tochten in allerlei delen van de wereld schat ik op zeker 500. Een bescheiden rekensommetje leert mij dan dat ik al gauw (ver) boven de 5.000 kilometer bergwandelen uitkom. Ik liep ooit de klassieke Everest trek, heen en terug. Lamosongu naar Gorak Shep en Kala Pattar, substantieel hoger dan Base Camp. In feite dezelfde route die Sir Edmund Hillary liep met zijn team in 1953 en leidde tot de eerste beklimming van de Mount Everest. Sinds de jaren zestig is de klassieke route in onbruik geraakt vanweg de aanleg van de z.g. Jiri Highway die ik destijds niet heb gebruikt. De cijfers van de klassieke Mount Everest trek zijn indrukwekkend: (ChatGPT): Combined Total Elevation Change (Gain + Loss): 19,500 meters (gain) + 16,500 meters (loss). Dat zijn 36,000 hoogtemeters. Totale afstand ± 500 kilometer. Ik deed dit grotendeels alleen en heb nog nooit iemand gesproken die deze klassieke trek ook volledig heeft gelopen. Ga mij dus niet vertellen wat wandelen impliceert zeg. Dit moest ik toch echt eens een keer kwijt.

Nepal 1982 – Chukung valley – Chukung Ri ridge – de eerste keer boven de 5000 meter.

Maar ja, van fietsen val je niet af en bergwandelen is al weer even geleden. Met Covid is daar een beetje de klad ingekomen. Bovendien ben ik veel te zwaar geworden de laatste jaren en zal een wandeling in Limburg al erg lastig worden. Fietsen is goed voor hart, longen, spieren, algehele conditie, geestelijk welzijn, enzovoort, maar vet verbranden lukt alleen als je de Mont Ventoux elke week op en afrijdt. Of vergelijkbaar. De afgelopen twee weekeinden en de tussenliggende week heb ik ruim 200 kilometer gefietst met lage ondersteuning. Geen gram...

De e-bike heeft mij ontzettend veel gebracht, maar, zeker en vast, ik zal moeten gaan wandelen. Het probleem voor mij met wandelen is dat ons polderlandschap zo plat als een dubbeltje is en van 'plat lopen' gaat mijn rug opspelen. Ik loop beter in geaccidenteerd terrein. Wat een gezeur allemaal he? Nou ja, geen keus, ik moet gewoon aan de bak. Beter met mate wandelen dan niet. Wordt vervolgd.

FRITS GOLDSCHMEDING – R.I.P.

Op 26 juli jl. overleed Frits Goldschmeding. Hij was de oprichter van Randstad, wat het grootste bedrijf ter wereld werd voor flexibele arbeid en HR-diensten. Hij was daarmee de grondlegger van uitzendwerk in Nederland.

Ik roep al jaren dat als ik klaar ben met werken dat ik een boek ga schrijven over ‘werk’, en mijn werk in het bijzonder. Of het boek er ooit komt zal de toekomst uitwijzen, maar Randstad en Frits Goldschmeding zullen (zouden) er zeker in voorkomen. In mijn blog van 12 oktober 2016 doe ik in de 8e alinea kort verslag van mijn Randstad periode: 

Randstad Diemen (hyperlink)

Ik heb een jaar op het hoofdkantoor van Randstad in Diemen gewerkt waar Goldschmeding, uiteraard, zijn kantoor had. Hij liet zich rond rijden met een 15 jaar oude BMW die pontificaal voor de ingang werd geparkeerd. Ondanks aandringen van de Raad van Commissarissen dat een meer representatieve auto op zijn plaats zou zijn, bleef Frits de vermoeide BMW trouw. Frits was ‘zunig’. Ik vond dat wel leuk, de man had een privévermogen van vele miljarden.

Ik heb Frits Goldschmeding diverse malen meegemaakt en ik vond het een correcte en beschaafde man met een bijzondere uitstraling. Ik weet dat hij niet makkelijk was en complimenten uitdelen niet een van zijn deugden. Dat laatste is blijkbaar inherent aan mensen op bepaalde posities, alsof het geld kost… Maar ik was onder de indruk van hem, zijn prestaties en het bedrijf wat hij gemaakt had tot, uiteindelijk, de grootste ter wereld in zijn soort. Randstad tikte in 2022 bijna 28 miljard omzet af. Dat is meer dan Philips!

Goldschmeding was één van de grote naoorlogse ondernemers. Hij had eigenlijk moeten passen in het rijtje van Freddy Heineken, Frits Philips, Cornelis Verolme en dat soort mannen. Maar als ik zijn naam noemde dan keken veel mensen mij vragend aan. “Frits wie?" Het kwam denk ik door het wat lullige imago van uitzendwerk. Bier, olietankers en elektronica spraken het publiek blijkbaar meer aan. Bovendien, hij ging liever zeilen, zijn grote passie, dan dat hij interviews gaf. Dat droeg ook niet bij aan zijn bekendheid.

Je weet nooit welke deugden en streken achter de façade van het leven van dit soort bijzondere mensen schuilgaat. Maar, hoe dan ook, mijn respect en persoonlijke herinneringen waren genoeg om hier bij het overlijden van Frits Goldschmeding stil te staan. Hij werd 90 jaar.

 

JOHN MAYALL – R.I.P.

Lang geleden schreef ik hier dat de tweede langspeelplaat die ik kocht van John Mayall was. Een compilatie uit 1968 die ik in 1970 kocht. Zie de afbeelding hieronder. Net als met de andere platen die ik de eerste jaren aanschafte, was ik gek op die elpee en draaide hem helemaal grijs. Ik was eigenlijk een instant fan van John en kocht meerdere van zijn albums. John Mayall overleed drie dagen geleden, 22 juli 2024, op 90-jarige leeftijd. Een mooie leeftijd, maar toch maakte het mij een beetje verdrietig. Enerzijds melancholie, er kleven veel mooie persoonlijke herinneringen aan de muziek van Mayall, anderzijds is het weer een brute streep door een geweldig stuk muzikale geschiedenis die, denk ik, toch langzaam in de vergetelheid raakt.

John was de pionier van de witte blues die een behoorlijke invloed had op nieuwe generaties muzikanten in jaren zestig en zeventig. Hij groeide op in Chesire, tussen Liverpool en Manchester, sowieso heilige grond voor de Britse ‘populaire’ muziek. Wat zat daar in het water? John leerde gitaar, mondharmonica en piano spelen. Begin jaren zestig richtte hij ‘John Mayall & the Bluesbreakers’ op, een band die mede diende als lanceerplatform voor veel muzikanten die later beroemd zouden worden zoals Eric Clapton, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood en Mick Taylor. Voor de oudjes onder ons bekende en zelfs legendarische namen. 

Ik heb tien albums van John. Een aantal bevatten gewoon lekkere muziek maar de ontdekking van het 5 sterren album ‘Turning Point’ uit 1969 betekende voor mij echt een muzikale ervaring van de eerste orde. Een magisch album waar, bij wijze van spreken, de lucht van een flinke joint vanaf kwam als je 'm uit zijn hoes haalde. Een bijzonder muzikaal symbool uit de hippietijd. Kort daarna ontdekten wij, onze vriendenclub, ‘Jazz Blues Fusion’ uit 1972. Nog steeds een lekker fusiealbum en voor mij, en voor ons, misschien het meest relevante album van Mayall. Ik kocht in de loop van de jaren nog wat albums, de een beter dan de andere. Mijn laatste John Mayall aanschaf was het 70th Birthday Concert. Een album met vele bekende gastmuzikanten en prominente nummers uit John's carrière. 

 

De enige keer dat ik John live zag was in 2009 in Zoetermeer, met vriend J. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010. Dat was een prima en zeer erg 'gezellig' concert met allemaal grijze fans van vroegah 😄. Het was al snel duidelijk dat John een enthousiaste, warme en innemende man was. Ik vond het ontzettend aandoenlijk dat hij het kind van een fan op het podium tilde om het mannetje te laten zien hoe het daar aan toe ging. 

John Mayall - De Boerderij - 2009

Volgens mensen die hem goed kenden was John Mayall een bescheiden en genereuze ziel, een lieve man. John Mayall, ik had wel wat met hem en deze persoonlijk herinnering vind ik op zijn plaats. Moge hij in vrede rusten.

WAAR BLIJFT DE TIJD?

Allemachtig. Het is bijna anderhalf jaar geleden dat ik hier mijn laatste blog publiceerde. Er is genoeg gepasseerd, maar de tijd is echt tussen mijn handen door geglipt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik vaak overwogen heb om te stoppen met al die verhaaltjes. Wie leest die blogs nog? Toen ik jaren geleden startte kon ik de ‘traffic’ bekijken en het was werkelijk opvallend hoeveel mensen mijn blogs lazen en waardeerden, bleek uit de vele reacties. Tientallen bezoekers uit mijn eigen netwerk, zelfs van buiten Nederland een een paar gevallen buiten Europa. Maar dat is allemaal minder geworden. Ik weet het, mijn verhalen zijn vaak te specifiek (muziek) soms best lang of te inhoudelijk. Bovendien neemt de concentratieboog van mensen jaar na jaar af en de interesse wat een ander (lees: ik) doet, beleeft of beweegt of emotioneert idem dito. Het ik-tijdperk? Dat is nu...

Maar… ik heb gelukkig toch nog wat verdwaalde ‘fans’ die af en toe vragen wanneer ik weer eens wat schrijf. Echt waar. Er zat ooit zelfs een uitgever tussen die graag een compilatie van mijn beste en relevante blogs wilde publiceren, maar die heeft helaas het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld. Het mocht niet zo zijn, oprecht jammer. Wat ik zelf waardevol en ook erg leuk vind is dat mijn blogs een stukje eigen journaal vormen, een soort dagboek. Ik zoek en lees regelmatig wat terug in mijn eigen teksten om het verleden te raadplegen.

Om blogs of verhaaltjes te schrijven zijn zin en tijd essentieel. Dat gaat steeds beter met beide aspecten dus binnenkort ga ik die afgelopen anderhalf jaar inlopen. Primair om volledigheid na te streven voor eigen gebruik. Daarna kan ik, afhankelijk van inspiratie, in de toekomst af en toe weer eens echte blogs schrijven en delen. Binnenkort eerst maar eens terugkijken en 2023 en 2024 in een blog samenvatten. Men is nog niet van mij af 😇Wordt vervolgd.