NIK BÄRTSCH RONIN – LANTARENVENSTER – 7 DECEMBER 2024

De cirkel was gisteren rond, zoals dat heet. Ik verklaar mij verderop in deze blog nader... Op 7 oktober 2017 traden wij voor de eerste keer aan bij een concert van Nik Bärtsch. Dat was in de kleine zaal van De Doelen in Rotterdam. Wij waren met zijn vijven: vriend R, ondergetekende met mijn zoon Stijn en vriend JV. met zijn zoon HV. Ik hanteer deze lettercodering zoals altijd in mijn weblogs. Het leest wat lastig soms, maar ja, alles voor de privacy niet waar? Stijn heb ik altijd al voluit geschreven, dus dat laat ik maar zo. De foto hieronder is gemaakt in De Doelen in 2017 met Nik links achter de vleugel.

Het was de bedoeling dat wij gisteren met vier man, ons muziekclubje, weer naar Nik in LantarenVenster zouden gaan. In maart had R. de kaartjes al geregeld voor ons oudjes. De zonen waren verhinderd of iets dergelijks, dat weet ik niet meer precies. We hadden er al een tijdje zin in, want een concert van Nik is altijd oké.

Maar de (on-)voorzienigheid speelde ons op een zeer trieste manier parten. Op 6 november jl. is JV. ons ontvallen. Hij was al geruime tijd ziek en in juli bleek de palliatieve weg naar het einde helaas te zijn ingezet. Desondanks was de schok groot toen het eenmaal zover was. Ik durf wel te zeggen dat JV. de spil van onze muziekclub was. Enerzijds vanwege zijn enorme muzikale kennis maar beslist ook met dank aan zijn zorgvuldig opgebouwde en unieke audio-installatie. We hebben daar vaak van mogen genieten op zijn schitterende zolder. Daarnaast hebben we door de jaren heen een groot aantal concerten bijgewoond, al dan niet met één of meerdere zoons erbij. Vier heel verschillende mannen vormden zo samen een bijzondere en unieke vriendenclub.

Het zal duidelijk zijn dat we JV. zeer, zeer zullen missen. In de eerste plaats als sympathieke en zeer bescheiden mens maar ook in zijn rol als een enthousiaste en gedreven muziekvriend. Een rol die hij bijna tot het einde met verve vervulde.

Het was JV. die ons enkele jaren geleden kennis had laten maken met een album van Nik Bärtsch en het was een instant succes. Voor zover ik kan nagaan zou het de vierde keer zijn dat we als muziekclub weer een live uitvoering van Nik en zijn band zouden bezoeken. Maar er was natuurlijk die lege plek... Het was dan ook een briljant idee van R. om zoon HV. in de plaats van zijn vader mee te vragen naar het concert. Zo is het ook gegaan. Muziekvriend H. was er dit keer ook weer bij. De ontmoeting met HV. in de foyer van LantarenVenster was het eerste weerzien na de indrukwekkende uitvaart van zijn vader. Het was een moment waarbij we uitgebreid stil stonden bij JV. en alle emoties rondom zijn overlijden. 

Maar we kwamen natuurlijk ook voor de muziek. Sinds dat eerste concert in De Doelen maakte HV.’s aanwezigheid deze avond de cirkel dus rond. Bärtsch trad op met zijn ‘Ronin’ band. Er bestaat ook nog een ‘Mobile’ band met dezelfde bandleden. ‘Integral musical concepts within a ritualistic framework’ staat op Nik’s website onder het kopje Mobile. Het zal wel, muzikaal kan ik weinig verschil ontdekken. Voor de volledigheid en context verwijs ik naar mijn eerste blog over Nik Bärtsch:

Nik Bärtsch (Blog 2016)

Het nieuwe album ‘SPIN’ van Nik, had deze week zijn wereldpremiere. Op de concertavond werd de LP-versie verkocht die Nik zelf nog niet eens gezien had, zei hij tijdens de introductie van de bandleden. Ik had wat moeite met het eerste deel van het nieuwe album. Ik miste bij die nieuwe nummers eigenlijk het bijna bedwelmende repetitieve spel die de band kenmerkt, de ZEN funk zoals Nik dat ooit noemde. Uitstekende muziek, maar toch...

Pas bij de laatste twee nummers was die herhaling er weer en dat waren dan ook oude ‘Moduls’ in een vernieuwd jasje. Nik geeft zijn nummers geen naam maar een ‘Modul’ met een volgnummer. 

De zaal van LantarenVenster zat bomvol. Men had zelfs twee rijen losse stoelen vlak voor het podium gezet. Een uitverkocht huis dus. Dat was in 2017 in De Doelen wel even anders. Toen zaten we met een handje vol mensen. Nik is blijkbaar hot 😊. Het concert verliep min of meer in hetzelfde patroon als het album. De eerste nummers een beetje anders dan anders, maar best wel prima. Naar het einde toe werd het, wat mij betreft, steeds beter. De toegift vond ik niet minder dan verpletterend goed. Na ruim vijf kwartier was het gedaan.

Het was een bijzondere en gedenkwaardige avond waarbij het niet te vermijden was dat JV.’s afwezigheid pijnlijk en voelbaar was... R.I.P. JV.

Nik Bärtsch – piano
Kaspar Rast – drums
Sha – altsax, basklarinet, contrabasklarinet
Jeremias Keller – basgitaar

 

QUINCY JONES - R.I.P.

Gisteren is Quincy Jones overleden. Hij is 91 geworden. ‘Mooie leeftijd’ zegt men dan en dat is wel waar denk ik. Je hebt dan een echt vol leven achter de rug en in geval van Quincy is dat meer dan van toepassing. De man’s leven en culturele erfenis is werkelijk ongelofelijk. Kijk maar eens op de (engelstalige) Wikipedia pagina’s.

Als ik op mijn blog een korte necrologie schrijf, dan is dat meestal omdat ik met die persoon, of zijn of haar werk, een zekere band had ontwikkeld. In Quincy’s geval was dat niet van toepassing. Althans, niet direct.

Zijn werk als producent en arrangeur is legendarisch, waarbij voor mij Michael Jackson’s ‘Thriller’ en ‘Bad’ het eerst te binnen schieten. Ik heb trouwens een zeer zeldzame Thriller-versie op CD met o.a. een interview met Jones over de productie van het album. Erg leuk. Natuurlijk hoort in dat (mijn) rijtje ook Miles Davis' en Quincy's prachtige samenwerking en optreden in Montreux. Maar de belangrijkste associatie met Jones is voor mij toch wel zijn werk met Frank Sinatra. 

Ik ben een groot Sinatra liefhebber van de periode 1958 tot 1966. Dat oude en soms mierzoete werk van Sinatra emotioneert mij zelfs op sommige momenten. Zo heb ik ook het geweldige ‘Sinatra at the Sands’. Een live-album van Frank Sinatra met Count Basie en zijn orkest en gedirigeerd en gearrangeerd door Quincy Jones. Opgenomen in het voormalige Sands Hotel in Las Vegas in 1966. Een unieke live registratie met deze vrienden voor het leven.

Zojuist kreeg ik een app van mijn zoon Stijn die bij een soloconcert was van Cory Henry in Utrecht. Voor de leken: Cory is één van meest getalenteerde toetsenisten van deze tijd. Afkomstig uit Brooklyn, New York en 'groot' geworden in de gospelmuziek, jazz en, vooral, bij Snarky Puppy. Cory, juist klaar van een tour met Stevie Wonder, hoorde vandaag dat Quincy Jones was overleden. Tijdens het concert moest hij bij herhaling huilen. Dat illustreert wel wat Quincy Jones heeft betekend voor de muziekwereld, een icoon zoals er geen andere was.

 

2023 & 2024 – EEN UPDATE

Zoals ik een paar dagen geleden schreef, deze pagina’s zijn voor mij een heel goed logboek om af en toe eens terug te kijken. Dus ik blijf sowieso bloggen voor mijn eigen plezier en intimi en af en toe delen met vrienden en kennissen als dat zo uitkomt. De blog van vandaag is niet per se om te delen maar om de ‘schade’ in te lopen. Sinds februari 2023 had ik niets meer gepubliceerd en dat vind ik achteraf toch zonde. Daarom heb ik ruim anderhalf jaar teruggekeken en doe in deze blog in grote lijnen verslag wat er in genoemde periode is gepasseerd. Uiteraard mag en kan iedereen het lezen, maar het is dus vooral mijn eigen journaal van 2023 en 2024.

Het leven
Hiermee bedoel ik wat ons allen dagelijks het meest beroert, zoals gezondheid, familie, relaties, maar ook ziekte en overlijden. Beetje zwaar misschien, maar zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Vorig jaar had J. een zware tijd met het verlies van haar beste vriendin in juni en kort daarna overleed haar moeder Pat in september. Ook het overlijden van haar Israëlische ‘moeder’ én het inslapen van onze poes Sjoerdje, maakte het er vorig jaar allemaal niet makkelijker op. 

J. bezocht haar moeder vaak meerdere dagen per week en deelde met haar lief en leed. Ze gingen samen vaak op korte vakanties en tegen het einde van Pat’s leven gaf J. haar uiteraard extra aandacht. Pat was echt een onwaarschijnlijk sterke vrouw. Die zag zelfs in de hospice ‘the bright side of life’ nog, echt niet te geloven. Maar toen ze overleed was de plotselinge leegte voor J. enorm. Het gaat gelukkig veel beter nu, maar ze had echt tijd nodig om het verlies van haar moeder en haar vriendin, de liefste vrouw ooit, een plaatsje te geven. Verder levert het ouder worden voor ons beiden ook af en toe de nodige bezwaren op. PHPD zegt men dan. Pijntje Hier Pijntje Daar. 

J. en Pat - Lysefjord - Noorwegen 2019

Aan mijn kant had en heb ik wat mensen in de nabije omgeving die extra aandacht behoeven om allerlei redenen. Ik wijd er verder niet over uit, maar, laat ik zeggen 'shit happens'. Helaas overleed onlangs geheel onverwacht SH, de oudste broer van mijn beste vriend Robert die zelf een aantal jaren geleden ook is gestorven. Onze families waren in mijn jeugd zeer hecht en het verlies van SH voelde ook aan als verlies van een familielid...

Maar, er was ook goed nieuws. Zoon Stijn en schoondochter Melissa hebben in maart 2023 een woning gekocht. Wat een geluk! Velen van hun generatie lukt dat doodgewoon niet vanwege de hoge prijzen en woningschaarste. Nota bene met de hulp van SH, die ik hierboven noem, hij was een bekende makelaar in de stad...

In 2024 zijn we in wat rustiger vaarwater gekomen en laten we hopen dat het even zo blijft.

Werk
Doorgaans het meest turbulente onderwerp in mijn leven, maar dat valt alles mee tegenwoordig. Ik werk sinds begin 2022 bij een voormalig werkgever in Den Haag. In juni bereikte ik de AOW-leeftijd maar ik werk nog twee dagen in de week door en dat bevalt prima. Heerlijk om de andere dagen vrij te zijn en die waardeer je dan alleen maar meer als je nog een beetje werkt. J. is ‘still going strong’ bij het waterbedrijf.

Vakantie

In maart vorig jaar bezochten we Madeira. In september waren we een weekend in een stomend heet Londen en in maart dit jaar vierden we J.’s verjaardag in Dubai. Er zit nog een en ander in de pijplijn voor dit jaar, dus dat ziet er goed uit. Ik vind het nu wat te laat om uitgebreid verslag te doen van de reeds bezochte bestemmingen, maar een korte beschouwing wil ik wel kwijt.

Madeira
Madeira bleek een juweel in de Atlantische Oceaan te zijn. Ik vermoedde dat het wel op de Canarische eilanden zou lijken maar dat is toch niet helemaal waar. Door de wat noordelijker ligging is het veel groener met veel bloemen en hier en daar bijna oerwoudachtige vegetatie. Het vulkanische landschap is ruig en vol met met diepe kloven en watervallen. Je moet wel van autorijden houden want de wegen zijn overal steil tot werkelijk niet normaal steil. Maar, een regelrechte en super relaxte topbestemming.

Londen

Londen. Daar was ik sinds 1987 niet meer geweest (J. regelmatig). Geweldige stad geworden met de dynamiek van Manhattan, althans, in het centrum. Londen leek in geen enkel opzicht meer op de morsige stad uit de jaren zeventig en tachtig. Het was onwijs heet, onwijs druk en onwijs leuk. 

Dubai

Dubai was gewoon supergaaf. Een soort Disneyland voor volwassenen in de woestijn. Spectaculaire architectuur, fantastische attracties, dikke auto's en geweldig eten uit de hele wereld. Dubai, de hoofdstad van de U.A.E., is natuurlijk een beetje vreemd oord waar zat op aan te merken valt, maar we waren allebei al een tijd geïntrigeerd door de stad. Ik met name door de Burj Khalifa, het hoogste gebouw ter wereld (828 meter) en de bizarre architectuur en J. vanwege eigenlijk alles. Een unieke bestemming en zeker aanbevolen als je eens wat anders wilt ervaren, maar met een eenmalig bezoek heb je het wel gezien. We waren met zijn vieren en papa en mama trakteerden!

Muziek

In deze blog maak ik meestal een kort verslag na een concertbezoek. Die traditie wil ik niet onderbreken. Ik heb een overzicht van de concerten gemaakt waar wij zijn geweest en van elke een korte recensie toegevoegd::

4 maart 2023 - Avishai Cohen Quartet - LantarenVenster Rotterdam
Uitstekend concert van deze trompettist met zijn kwartet. Ik weet dat we het goed vonden maar op de een of andere manier kan ik mij de muziek niet meer voor de geest halen. Vreemd.
14 april 2023 – Michiel Borstlap – Patronaat Haarlem
Geweldig concert. Toetsenist Borstlap plays Hancock. Jerôme Hol stal de show op gitaar. Samen met Stijn, een erg leuk uitje. Zaaltje waardeloos.
6 mei 2023 – Herman Frerichs & Paolo Fresu – LantarenVenster Rotterdam
Fantastisch! Wat een geweldige combinatie! Ik vond dit concert echt een van de beste van de laatste tijd. Trompettist Fresu is echt één van mijn favorieten geworden. Pianist Frerich kan gewoon alles.
3 juni 2023 – Rymden – BIMHUIS Amsterdam
Erg goed en stukken beter dan op de albums. BIMHUIS fijne locatie maar je moet wel op tijd zijn anders moet je staan of op de ongemakkelijk trappen zitten.
25 november - Eric Vloeimans Hotspot - LantarenVenster Rotterdam
Uitstekende fusieband. Een beetje (niet helemaal) Gatecrash 2.0
30 December 2023 - Partypulse – Theater Bakkerheij Gouda
Geweldige feestmuziek met gitarist D, zoon van vriend. H. Het dak ging er af!
27 Januari 2024 - Kayhan Kalhor & Rembrandt Frerichs Trio – BIMHUIS Amsterdam
Mooie muziek, maar na 90 minuten non stop werd ik er toch een beetje ibbelig van...
9 maart 2024 - Daniel Rowland + Maja Bogdanovic – Kunstfort Vijfhuizen
Voor JV’s verjaardag van de muziekmannen. Cello + viool. Knap spel, maar niet mijn ‘ding’
13 maart 2024 - Underworld - Gashouder Amsterdam
Dit was gewoon te heftig. Ik heb het niet over de muziek maar over de moeizame  reis er naar toe, uren staan, de niet aflatende geluidsdruk (ik voelde letterlijk mijn ingewanden), de chaotische drukte, de waardeloze faciliteiten, enzovoort. Dit wil ik echt nooit meer… Ik was helemaal kapot gesloopt en heb dagen moeten revalideren. 
30 juni 2024 - Eric Vloeimans & Tuur Florizone - Trompenburg R'dam
Voor mijn verjaardag van de muziekmannen. Trompet en accordeon. Bij vlagen echt prachtig. Zeer sfeervolle plek in de tuin van het prachtige Arboretum en erg gezellig en origineel uitje.

Ik weet niet helemaal zeker of ik volledig ben geweest met de concerten maar ik kan nog altijd aanvullen.

Overige

• Pech: einde oefening voor Ju’s grijze Peugeot.
• Mazzel: binnen een dag een identieke gevonden in concoursstaat én gekocht.
• Rampzalig: CV lekkage; gelukkig binnen een dag gerepareerd m.b.v. ‘het gaat er niet om wat je kent, maar wie je kent' 😃.
• Eindelijk gelukt: een nieuwe tuin, een geweldig en spectaculair succes!

Dat was het wel zo'n beetje, anderhalf jaar in hoofdlijnen.

TIENDUIZEND & VIJFDUIZEND

Het heeft veel te lang geduurd, maar gisteren, bijna middernacht, tikte ik met mijn Qwic e-bike 10.000 kilometer aan. Veel te laat vind ik. De eerste twee jaar dat ik de Qwic de sporen gaf fietste ik nagenoeg elke dag of avond. Letterlijk. Het was ’s avonds gewoon altijd droog en de kilometers vlogen met een stevig tempo onder mijn fiets door. Toen diende het natte najaar van 2022 zich aan. Maanden stond de fiets stil want het regende of stormde gewoon bijna iedere avond en het gaat mij, nog steeds, net even te ver om mij dagelijks zeiknat te laten regenen. Begin 2023 ging het beter maar ik was uit het dagelijks ritme en de discipline geraakt. Ik pakte het weer op en toen begon de ellende weer. Het natste najaar én voorjaar ‘ever’. Maar het is sinds een tijdje stukken beter en de laatste weken is het regelmatig zelfs geweldig fietsweer. Ik heb het ritme weer te pakken en ik hoop dat zo te houden.

Hoe dat met project Kaapstad zit, mijn virtuele fietstocht naar die stad? Ik ben nu ongeveer in Windhoek, de hoofdstad van Namibië. Nog ongeveer 1500 kilometer doorbijten. 

Voor degenen die het niet meer weten of niet hebben gelezen. Mijn 'Project Afrika' behelsde een autodidactische verdieping van mijn kennis van het continent én het schrijven van een lange blog over mijn bevindingen en eigen ervaringen met Afrika. Ik gebruikte een virtuele fietstocht naar Kaapstad om het continent fysiek wat tastbaarder te maken voor mijzelf en de lezer en heb die fietstocht ook in blogs verwerkt. Als ik in Kaapstad arriveer, dan rond ik het project af.

Regelmatig, nog steeds, wordt er wat meewarig gedaan over de e-bike. Ik hoor zelf ook wel een beetje bij dat kamp. Ten minste, als we het hebben over het gebruik van de elektrische stalen rossen en niet de techniek. Op mooie zondagen zijn de fietspaden vergeven van bejaarde stellen op e-bikes. Gehuld in Human Nature outfits en uitgerust met veel te grote helmen. Hun fietsen zijn voorzien van gigantische zijtassen, spiegels aan beide kanten en veel te hoog afgestelde sturen. De oudjes letten nergens op en rijden altijd naast (!) elkaar of véél te langzaam of niets ontziend hard. Gevaarlijk en waanzinnig irritant. Hoewel ik inmiddels ook in de leeftijdscategorie pas, wil ik me er liever niet mee associëren. Ik fiets in de daluren en vooral ’s avonds en geniet van de rust en de stilte. 

Met name wandelaars doen soms nog steeds wat meewarig over de operationele effectiviteit van e-bikes. Allemachtig zeg, 'get a life', dat kunnen we nu toch wel achter ons laten? Nee, we moeten gaan lopen. Duh...Dat wist ik nog niet zeg, allemachtig... Sinds 1969 wandel ik bijna jaarlijks in de bergen of ander geaccidenteerd terrein. Het aantal tochten in allerlei delen van de wereld schat ik op zeker 500. Een bescheiden rekensommetje leert mij dan dat ik al gauw (ver) boven de 5.000 kilometer bergwandelen uitkom. Ik liep ooit de klassieke Everest trek, heen en terug. Lamosongu naar Gorak Shep en Kala Pattar, substantieel hoger dan Base Camp. In feite dezelfde route die Sir Edmund Hillary liep met zijn team in 1953 en leidde tot de eerste beklimming van de Mount Everest. Sinds de jaren zestig is de klassieke route in onbruik geraakt vanweg de aanleg van de z.g. Jiri Highway die ik destijds niet heb gebruikt. De cijfers van de klassieke Mount Everest trek zijn indrukwekkend: (ChatGPT): Combined Total Elevation Change (Gain + Loss): 19,500 meters (gain) + 16,500 meters (loss). Dat zijn 36,000 hoogtemeters. Totale afstand ± 500 kilometer. Ik deed dit grotendeels alleen en heb nog nooit iemand gesproken die deze klassieke trek ook volledig heeft gelopen. Ga mij dus niet vertellen wat wandelen impliceert zeg. Dit moest ik toch echt eens een keer kwijt.

Nepal 1982 – Chukung valley – Chukung Ri ridge – de eerste keer boven de 5000 meter.

Maar ja, van fietsen val je niet af en bergwandelen is al weer even geleden. Met Covid is daar een beetje de klad ingekomen. Bovendien ben ik veel te zwaar geworden de laatste jaren en zal een wandeling in Limburg al erg lastig worden. Fietsen is goed voor hart, longen, spieren, algehele conditie, geestelijk welzijn, enzovoort, maar vet verbranden lukt alleen als je de Mont Ventoux elke week op en afrijdt. Of vergelijkbaar. De afgelopen twee weekeinden en de tussenliggende week heb ik ruim 200 kilometer gefietst met lage ondersteuning. Geen gram...

De e-bike heeft mij ontzettend veel gebracht, maar, zeker en vast, ik zal moeten gaan wandelen. Het probleem voor mij met wandelen is dat ons polderlandschap zo plat als een dubbeltje is en van 'plat lopen' gaat mijn rug opspelen. Ik loop beter in geaccidenteerd terrein. Wat een gezeur allemaal he? Nou ja, geen keus, ik moet gewoon aan de bak. Beter met mate wandelen dan niet. Wordt vervolgd.

FRITS GOLDSCHMEDING – R.I.P.

Op 26 juli jl. overleed Frits Goldschmeding. Hij was de oprichter van Randstad, wat het grootste bedrijf ter wereld werd voor flexibele arbeid en HR-diensten. Hij was daarmee de grondlegger van uitzendwerk in Nederland.

Ik roep al jaren dat als ik klaar ben met werken dat ik een boek ga schrijven over ‘werk’, en mijn werk in het bijzonder. Of het boek er ooit komt zal de toekomst uitwijzen, maar Randstad en Frits Goldschmeding zullen (zouden) er zeker in voorkomen. In mijn blog van 12 oktober 2016 doe ik in de 8e alinea kort verslag van mijn Randstad periode: 

Randstad Diemen (hyperlink)

Ik heb een jaar op het hoofdkantoor van Randstad in Diemen gewerkt waar Goldschmeding, uiteraard, zijn kantoor had. Hij liet zich rond rijden met een 15 jaar oude BMW die pontificaal voor de ingang werd geparkeerd. Ondanks aandringen van de Raad van Commissarissen dat een meer representatieve auto op zijn plaats zou zijn, bleef Frits de vermoeide BMW trouw. Frits was ‘zunig’. Ik vond dat wel leuk, de man had een privévermogen van vele miljarden.

Ik heb Frits Goldschmeding diverse malen meegemaakt en ik vond het een correcte en beschaafde man met een bijzondere uitstraling. Ik weet dat hij niet makkelijk was en complimenten uitdelen niet een van zijn deugden. Dat laatste is blijkbaar inherent aan mensen op bepaalde posities, alsof het geld kost… Maar ik was onder de indruk van hem, zijn prestaties en het bedrijf wat hij gemaakt had tot, uiteindelijk, de grootste ter wereld in zijn soort. Randstad tikte in 2022 bijna 28 miljard omzet af. Dat is meer dan Philips!

Goldschmeding was één van de grote naoorlogse ondernemers. Hij had eigenlijk moeten passen in het rijtje van Freddy Heineken, Frits Philips, Cornelis Verolme en dat soort mannen. Maar als ik zijn naam noemde dan keken veel mensen mij vragend aan. “Frits wie?" Het kwam denk ik door het wat lullige imago van uitzendwerk. Bier, olietankers en elektronica spraken het publiek blijkbaar meer aan. Bovendien, hij ging liever zeilen, zijn grote passie, dan dat hij interviews gaf. Dat droeg ook niet bij aan zijn bekendheid.

Je weet nooit welke deugden en streken achter de façade van het leven van dit soort bijzondere mensen schuilgaat. Maar, hoe dan ook, mijn respect en persoonlijke herinneringen waren genoeg om hier bij het overlijden van Frits Goldschmeding stil te staan. Hij werd 90 jaar.

 

JOHN MAYALL – R.I.P.

Lang geleden schreef ik hier dat de tweede langspeelplaat die ik kocht van John Mayall was. Een compilatie uit 1968 die ik in 1970 kocht. Zie de afbeelding hieronder. Net als met de andere platen die ik de eerste jaren aanschafte, was ik gek op die elpee en draaide hem helemaal grijs. Ik was eigenlijk een instant fan van John en kocht meerdere van zijn albums. John Mayall overleed drie dagen geleden, 22 juli 2024, op 90-jarige leeftijd. Een mooie leeftijd, maar toch maakte het mij een beetje verdrietig. Enerzijds melancholie, er kleven veel mooie persoonlijke herinneringen aan de muziek van Mayall, anderzijds is het weer een brute streep door een geweldig stuk muzikale geschiedenis die, denk ik, toch langzaam in de vergetelheid raakt.

John was de pionier van de witte blues die een behoorlijke invloed had op nieuwe generaties muzikanten in jaren zestig en zeventig. Hij groeide op in Chesire, tussen Liverpool en Manchester, sowieso heilige grond voor de Britse ‘populaire’ muziek. Wat zat daar in het water? John leerde gitaar, mondharmonica en piano spelen. Begin jaren zestig richtte hij ‘John Mayall & the Bluesbreakers’ op, een band die mede diende als lanceerplatform voor veel muzikanten die later beroemd zouden worden zoals Eric Clapton, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood en Mick Taylor. Voor de oudjes onder ons bekende en zelfs legendarische namen. 

Ik heb tien albums van John. Een aantal bevatten gewoon lekkere muziek maar de ontdekking van het 5 sterren album ‘Turning Point’ uit 1969 betekende voor mij echt een muzikale ervaring van de eerste orde. Een magisch album waar, bij wijze van spreken, de lucht van een flinke joint vanaf kwam als je 'm uit zijn hoes haalde. Een bijzonder muzikaal symbool uit de hippietijd. Kort daarna ontdekten wij, onze vriendenclub, ‘Jazz Blues Fusion’ uit 1972. Nog steeds een lekker fusiealbum en voor mij, en voor ons, misschien het meest relevante album van Mayall. Ik kocht in de loop van de jaren nog wat albums, de een beter dan de andere. Mijn laatste John Mayall aanschaf was het 70th Birthday Concert. Een album met vele bekende gastmuzikanten en prominente nummers uit John's carrière. 

 

De enige keer dat ik John live zag was in 2009 in Zoetermeer, met vriend J. Zie ook mijn blog van 16 oktober 2010. Dat was een prima en zeer erg 'gezellig' concert met allemaal grijze fans van vroegah 😄. Het was al snel duidelijk dat John een enthousiaste, warme en innemende man was. Ik vond het ontzettend aandoenlijk dat hij het kind van een fan op het podium tilde om het mannetje te laten zien hoe het daar aan toe ging. 

John Mayall - De Boerderij - 2009

Volgens mensen die hem goed kenden was John Mayall een bescheiden en genereuze ziel, een lieve man. John Mayall, ik had wel wat met hem en deze persoonlijk herinnering vind ik op zijn plaats. Moge hij in vrede rusten.

WAAR BLIJFT DE TIJD?

Allemachtig. Het is bijna anderhalf jaar geleden dat ik hier mijn laatste blog publiceerde. Er is genoeg gepasseerd, maar de tijd is echt tussen mijn handen door geglipt. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik vaak overwogen heb om te stoppen met al die verhaaltjes. Wie leest die blogs nog? Toen ik jaren geleden startte kon ik de ‘traffic’ bekijken en het was werkelijk opvallend hoeveel mensen mijn blogs lazen en waardeerden, bleek uit de vele reacties. Tientallen bezoekers uit mijn eigen netwerk, zelfs van buiten Nederland een een paar gevallen buiten Europa. Maar dat is allemaal minder geworden. Ik weet het, mijn verhalen zijn vaak te specifiek (muziek) soms best lang of te inhoudelijk. Bovendien neemt de concentratieboog van mensen jaar na jaar af en de interesse wat een ander (lees: ik) doet, beleeft of beweegt of emotioneert idem dito. Het ik-tijdperk? Dat is nu...

Maar… ik heb gelukkig toch nog wat verdwaalde ‘fans’ die af en toe vragen wanneer ik weer eens wat schrijf. Echt waar. Er zat ooit zelfs een uitgever tussen die graag een compilatie van mijn beste en relevante blogs wilde publiceren, maar die heeft helaas het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld. Het mocht niet zo zijn, oprecht jammer. Wat ik zelf waardevol en ook erg leuk vind is dat mijn blogs een stukje eigen journaal vormen, een soort dagboek. Ik zoek en lees regelmatig wat terug in mijn eigen teksten om het verleden te raadplegen.

Om blogs of verhaaltjes te schrijven zijn zin en tijd essentieel. Dat gaat steeds beter met beide aspecten dus binnenkort ga ik die afgelopen anderhalf jaar inlopen. Primair om volledigheid na te streven voor eigen gebruik. Daarna kan ik, afhankelijk van inspiratie, in de toekomst af en toe weer eens echte blogs schrijven en delen. Binnenkort eerst maar eens terugkijken en 2023 en 2024 in een blog samenvatten. Men is nog niet van mij af 😇Wordt vervolgd.