Brad Mehldau. Dat is natuurlijk een heel bekende naam binnen het jazzdomein, maar zijn muziek is nooit helemaal bij mij geland. Dat is bij Stijn anders. Hééél anders. Hij beschouwt hem als beste pianist die er is en hij is niet de enige. Brad’s techniek schijnt onovertroffen te zijn. Op basis van tips van Stijn heb ik in het verleden wel eens wat van Mehldau geluisterd maar op de een of andere manier pakte het mij toch niet zo. Ik vind dat zijn albums een beetje alle kanten op meanderen, maar dat ligt misschien wel aan mij.
Brad Melhdau is een 51-jarige Amerikaanse pianist. Hij is getrouwd met de Nederlandse zangeres Fleurine Verloop en woont afwisselend in Amsterdam
en New York. Hij spreekt ook een aardig woordje Nederlands. Brad
is klassiek opgeleid maar ontwikkelde een voorkeur voor jazz en meer populaire stijlen. Hij werd beïnvloed door
o.a. Oscar Peterson, McCoy Tyner, Keith Jarrett maar ook Tom Waits bijvoorbeeld. Sinds eind jaren negentig
groeide zijn status en sinds geruime tijd wordt hij beschouwd als één van de
beste jazzpianisten ooit. Sterker, hij staat zelfs op sommige ‘lijstjes’ tussen
klassieke grootheden als Lang Lang en Martha Argerich. Het aantal
internationale prijzen op zijn palmares is indrukwekkend.
Een zakelijke relatie van Stijn zei een week of drie geleden tussen neus en
lippen door dat hij naar Brad Mehldau ging in De Doelen. “Wat?” Dat had
Stijntje even gemist. Paniek in de tent. Maar zijn moeder was alert toen ze het
hoorde en wist nog twee kaartjes voor vader en zoon te bemachtigen. In de Grote
Zaal! Afgelopen zaterdag was het zover. We waren ruim op tijd en we zaten net uit het midden dat we Brad's handen goed konden zien en toevallig naast Stijn’s kennis die hem had getipt. Deze
man is zelf pianist en jarenlang product adviseur van Bechstein en Yamaha
Europe geweest. Goed gezelschap dus, pianistisch gezien. Er liepen wel meer
kopstukken rond uit de professionele muziekindustrie. Na een lange Covid-afwezigheid was het wel
duidelijk, Mehldau in De Doelen mocht een beetje liefhebber niet missen! Iets na kwart over acht liep Brad het toneel
op en ging achter de Steinway vleugel zitten.
Het eerste nummer was een prachtige en rustige improvisatie. Het duurde misschien een
minuut of tien. Maar de toon was gezet, wat een fantastisch spel. Toen kwam eigenlijk
het moment dat ik echt ‘flabbergasted’ raakte. Brad zat scheef op zijn
pianokruk naar de zaal gebogen om te danken voor het applaus. Zijn linkerhand
rustte nog op het klavier. Toen begon hij te soleren alleen met de linkerhand.
Niet normaal gewoon: een solo met melodie, harmonie én ritme met één hand.
Alsof er een gek geworden vogelspin op hoge poten over de toetsen danste.
Bizar. De man speelt met één hand wat een andere pianist met twee handen nog niet
zou lukken. Daarna volgde vooral covers van The Beatles, David
Bowie, Radiohead, Bob Dylan, Gershwin en twee eigen nummers. Klinkt misschien wat populair maar de covers muteerde hij snel naar briljante jazz improvisaties. Brad speelde tot na tienen, inclusief drie toegiften. Mehldau’s spel is gepassioneerd
en hij gaat er volledig in op. Soms zat hij zo geconcentreerd en diep
voorovergebogen dat zijn voorhoofd bijna het manuaal raakte. Wat mij betreft een top-10 concert. Maar ik prefereer Brad Mehldau wel solo, dat werd wel duidelijk. De vergelijking met Keith Jarrett dringt zich natuurlijk op, maar dat zijn toch twee heel verschillende muzikanten. Ik vind wel dat Jarrett zijn publiek het soms flink lastig kan maken en daar is bij Mehldau geen sprake van. Die zoekt de grenzen zelden op en het is altijd 'mooi'. Althans, zo ervoer ik dat daar in De Doelen.
Brad genoot naar eigen zeggen enorm van dit concert, na
anderhalf jaar nauwelijks aan optreden te zijn toegekomen. Halverwege het concert stopte hij met spelen en draaide hij op zijn kruk naar het publiek toe. Hij keek ons nadrukkelijk aan en sprak zijn genoegen uit om weer te kunnen spelen en bedankte ons voor
het aandachtige luisteren en de goede sfeer in de zaal. “I can sense that”. Daarna vervolgde hij zijn spel.
We dronken een pilsje na afloop. Brad stond CD’s te signeren en ik vond dat
Stijn toch even een handtekening moest scoren. Ik kocht een CD’tje. De rij voor
handtekeningen was opgedroogd en Stijn was de laatste. Ik zei tegen Brad dat
het mijn zoon’s tweede handtekening was van een favoriete artiest. Brad vroeg
wie de andere was. “Herbie Hancock” zei ik”. "Ok, so I am in good company!" zei hij lachend. Leuk.
Daarna buiten nog wat gedronken op een terras naast De Doelen, onder een straalkachel. Het gesigneerde CD’tje is echter zoek geraakt. Volledig spoorloos. Ongetwijfeld laten liggen ergens. We kwamen er thuis pas achter. Jammer. Maar wat een gaaf concert en wederom een gezellig uitje van vader en zoon!
