Onlangs heb ik een afspeellijst aangemaakt in mijn Spotify player met de naam: CD &VINYL COLLECTION. Ik luister het meest naar mijn muziek in mijn mancave. Op mijn desktop staat Spotify en via een iPhone stuur ik de stream naar een draadloze Yamaha DAC, respectievelijk mijn Luxman versterker en B&W luidsprekers. Op de desktop heb ik een snelkoppeling gemaakt naar een Excel bestand met daarin mijn elpee en CD verzameling. Zo zoek ik regelmatig in die oude meuk naar een leuk schijfje of plaatje van vroeger, zoek het album op Spotify en speel het dan streaming af. Ik kan natuurlijk ook een CD of LP uit de kast halen, maar gemak(zucht) dient de mens he? Veel muziek is inmiddels toch wel bejaard geraakt, merk ik. Leuk om weer eens te luisteren, maar dan geloof ik het vaak wel weer. Maar er zijn albums die tijdloos goed zijn of zelfs beter binnen komen dan destijds. De ‘platen’ die mij dan weer goed bevallen zet ik dan in de genoemde playlist.
Zo viel het mij op dat ik het afgelopen jaar weinig bezig ben geweest met nieuwe releases. Niet zo heel gek want ik vind dat er weinig écht interessante muziek van mijn gading is bijgekomen. Het zal ook wel met Corona te maken hebben. Weinig reden om iets te schrijven over muziek dus, want mijn muziek-anekdotes zijn al lang op. Ik heb dit jaar best mooie nieuwe muziek gehoord binnen allerlei muzikale stijlen, maar ik was zelden echt ondersteboven. Dat was wel het geval met Nubya Garcia’s ‘Source’ album, Christian Scott’s ‘Axiom’ project en nog een nieuw album, het lijdend voorwerp van dit korte verhaaltje. Maar dat komt zo. Nubya’s album luister ik af en toe, erg jammer van de zware bas in de eind mix (thank god voor een versterker met toon controle). Het album van Scott luister ik wat vaker. Christian Scott’s live project is opgenomen in de Blue Note club en het was zijn laatste optreden voordat de COVID-19 pandemie uitbrak in New York. Gewéldige muziek met respect voor traditie én zin voor vernieuwing. Niet voor iedereen, maar voor de echte jazzliefhebbers zeker de moeite waard om eens te luisteren. De audiofiele kwaliteit van Axiom is redelijk maar niet bijzonder. Een hoofdtelefoon en hard afspelen scheelt trouwens een heleboel…
Het derde en nieuwste album wat ik echt bijzonder goed vind is ‘Blue Note Re: imagined’ (Blue Note/Decca). Het is vorige week vrijdag beschikbaar gekomen en stond in mijn ‘Discover Weekly’ speellijst. Die speellijst wordt wekelijks aangeboden met suggesties op basis van mijn luistergedrag. Big Spotify is watching me... Sinds de eerste luistersessie heb ik het album veel geluisterd en ik vind het de moeite waard om er een paar regels aan te wijden.
Blue Note’s discografie omvat veel van de belangrijkste jazzmuziek die ooit binnen het genre is opgenomen. Tot op de dag vandaag. Vorige week brachten zij het genoemde album uit. ‘Blue Note Re: imagined’ bestaat uit een compilatie van covers van Blue Note-klassiekers door jonge muzikanten uit, grotendeels, de hedendaagse Londense Jazz scene. Verwacht geen traditionele invalshoek, want nagenoeg alle nummers zijn geboetseerd naar de huidige muzikale tijdsgeest en soms onherkenbaar. Het is eigenlijk een ratjetoe van stijlen die toch op de een of andere manier een samenhangend geheel vormen. We horen jazz, soul, R&B, hiphop en meer. Van alles een beetje door elkaar heen. Soms dansbaar, soms helemaal niet. Elk nummer is een muzikaal statement op zich. De originele nummers zijn onder andere van Wayne Shorter, Herbie Hancock en Joe Henderson. De uitvoerende artiesten zijn inmiddels bekende muzikanten, zoals Nubya Garcia, Ezra Collective en Alfa Mist maar er doen ook nieuwe rijzende sterren mee. O ja, veel nummers zijn met zang en dat is op zich al bijzonder in de Blue Note discotheek maar ook in die van mij. De geluidskwaliteit lijkt goed maar dat kan ik pas goed beoordelen als ik beneden in onze huiskamer heb geluisterd.
Ik ga verder geen opsomming van nummers en artiesten doen. Luister zelf maar om een eigen mening te vormen. Al met al behoort Blue Note Re: imagined tot het beste wat ik dit jaar heb gehoord, dat durf ik nu al te zeggen. Een geweldig album en het Blue Note label wat mij betreft volledig waardig. Het album is ook te koop als dubbelelpee. Gaaf toch? Als ik er goed over nadenk is zo’n plaat, of zelfs CD, eigenlijk veel leuker dan dat stomme streamen…
Naschrift 21 oktober 2020. Ga ik vandaag een bakkie doen bij mijn goeie vriend F. en waar valt mijn oog op? Precies. Naar aanleiding van zeer lovende kritieken in de Nederlandse kwaliteitskranten had hij de vinyl versie van 'Blue Note Re: imagined' aangeschaft! Wat een pracht, zo'n zware kartonnen hoes met twee van die ouderwetse schijven er in. Het is een emotie van weleer, het is nostalgie en het voelt goed. F. is het met mij eens, dit is echt een klasse album. De foto hieronder laat de binnenkant van het album zien, leuk met al die foto's. De beide platen zitten elk in een eigen hoes die weer volop lezenswaardige tekst en andere foto's bevatten. Wat kan ik er nog meer van zeggen? Geweldig allemaal.
Naschrift 25 oktober 2020. Na beluistering op mijn beter gekwalificeerde installatie in de woonkamer beoordeel ik de geluidskwaliteit als voldoende en niet veel meer dan dat. Ik mis het sprankelende van, bijvoorbeeld, een ECM album. Maar ja, dat is een benchmark die vaak onbereikbaar blijkt. De muziek van het album wordt er niet minder om en een beetje equalizing scheelt al snel een boel.
