Zo, dat is een tijd geleden. Mijn eerste blog dit jaar. Ik beschouw mijzelf, heel onbescheiden, als een schrijver. In ieder geval kwantitatief. 'Wij schrijvers' schrijven pas als we inspiratie hebben en die kan soms wel eens een tijdje uitblijven. Dit jaar duurde dat wel erg lang. Meestal ben ik er als de kippen bij om ervaringen met vakanties, concerten, ‘life events’ en dergelijke te delen. Maar ik had er het afgelopen jaar weinig zin in. Het was een waar slagveld in de vriendenkring in meerdere opzichten en het verwerken van tragische gebeurtenissen stimuleerde de creativiteit en de zin in schrijven blijkbaar niet.
Mijn blogs fungeren voor mij ook als dagboek en ik merk dat ik dit jaar een leemte heb gecreëerd. Dat voelt toch een beetje kaal. Het was dit jaar zeker niet allemaal ach en wee, maar zin en inspiratie heb je niet echt in de hand. We zijn weer wat verder in de tijd en recentelijk heb ik weer momenten dat er af en toe iets opborrelt waarvan ik vind dat ik er iets over moet schrijven. Misschien schrijf ik op enig blog-moment nog wel een retrospectief. Enfin, ik kijk wel.
Voor nu wil ik wel mijn meest
ingrijpende gebeurtenis van dit jaar memoreren en delen en dat is het
verlies van vriend Robert. Wij kenden elkaar 55 jaar, vanaf ons 5e, 6e
levensjaar. Lief en leed hebben wij door de jaren heen gedeeld. Met wisselende frequentie en in uiteenlopende hoedanigheden en omstandigheden. Ik denk aan het spelen op straat, de familie- en fietsvakanties, uit ons dak gaan met de muziek van Frank Zappa, het uitgaansleven met onze vriendenkring tot en met de jaarlijkse 'Haringparty' bij Robert thuis. In zijn rol als zwager is Robert zelfs vele jaren familie geweest waardoor wij elkaar een paar jaar lang zeer frequent zagen in verband met omstandigheden waar ik nu niet verder op in ga. Misschien zal ik nog eens iets meer over onze historie schrijven. Hieronder een foto van de vriendjes van het eerste uur (ik ben degene met die mooie bril), ergens begin jaren zestig in de tuin van Robert's ouderlijk huis.
Robert was een zeer aimabele man. Een 100% loyale en onvoorwaardelijke vriend met oprechte interesse in de ander. Hij was een meester in het bewaren van de intermenselijke cohesie, een geweldige gastheer en bovendien een levensgenieter van de bovenste plank waar hij ons zo vaak als mogelijk deelgenoot van maakte. In november vorig jaar ging hij met vervroegd pensioen bij Dupont, ‘de kumpenie’, zoals hij hen noemde. Hij was er een beetje dubbel onder. Enerzijds natuurlijk fijn dat het er op zat en de tijd aanbrak voor reizen en andere mooie dingen, anderzijds zou hij zijn werk en collega's gaan missen die hij als vrienden beschouwde.
In december vertrok Robert naar India voor zijn jaarlijkse overwintering. Hij voelde zich daar al snel niet optimaal en besloot voortijdig naar Nederland terug te keren. Na medisch onderzoek, nauwelijks twee maanden na zijn pensionering, werden er door zijn hele lichaam agressieve tumoren ontdekt. Zijn vonnis was getekend. Robert koos er zelf voor de volledige ontmenselijking naar het einde niet af te wachten. Op 29 maart van dit jaar nam hij, onder begeleiding van een euthanasie arts en in het bijzijn van zijn familie, afscheid van het leven waar hij zo intens van had genoten. We missen hem allemaal, elke dag.
Robert was een zeer aimabele man. Een 100% loyale en onvoorwaardelijke vriend met oprechte interesse in de ander. Hij was een meester in het bewaren van de intermenselijke cohesie, een geweldige gastheer en bovendien een levensgenieter van de bovenste plank waar hij ons zo vaak als mogelijk deelgenoot van maakte. In november vorig jaar ging hij met vervroegd pensioen bij Dupont, ‘de kumpenie’, zoals hij hen noemde. Hij was er een beetje dubbel onder. Enerzijds natuurlijk fijn dat het er op zat en de tijd aanbrak voor reizen en andere mooie dingen, anderzijds zou hij zijn werk en collega's gaan missen die hij als vrienden beschouwde.
In december vertrok Robert naar India voor zijn jaarlijkse overwintering. Hij voelde zich daar al snel niet optimaal en besloot voortijdig naar Nederland terug te keren. Na medisch onderzoek, nauwelijks twee maanden na zijn pensionering, werden er door zijn hele lichaam agressieve tumoren ontdekt. Zijn vonnis was getekend. Robert koos er zelf voor de volledige ontmenselijking naar het einde niet af te wachten. Op 29 maart van dit jaar nam hij, onder begeleiding van een euthanasie arts en in het bijzijn van zijn familie, afscheid van het leven waar hij zo intens van had genoten. We missen hem allemaal, elke dag.
DirobertO
3 augustus 1956 - 29 maart 2019
