Een boer’n kaaskop, dat ben
ik. Een echte Jan-de-Hollander. Overleggen, pappen, nat houden, polderen. Dat
werk. Het is een beetje kort door de bocht, maar zo zitten wel heel veel
Nederlanders in elkaar. Het is, denk ik, één van de redenen dat we al eeuwen
een succesvol volkje zijn. Ik generaliseer hier wel behoorlijk, maar ik geloof wel in een gemiddelde volksaard.
Fransen, Italianen, Britten, Indiërs, Chinezen, ze lijken toch allemaal met hun
eigen volkse sopje te zijn overgoten. Polen kennen we allemaal van de klusbussen,
te grote ouwe BMW’s en zwijgende mannen die hun winkelwagen vol gooien met diepvries
pizza’s en blikken bier. Toch? Nu komt de nuance om de hoek kijken. Net als dat
er Italianen bestaan die stil in een hoekje zitten en er Britten rondlopen
zonder gevoel voor humor, bestaan er Polen met soul. Daar gaat dit In memoriam
over.
Tomasz Stańko was een Poolse trompettist en componist en
één van de meest vooraanstaande muzikanten in de Europese jazz scene. Zijn faam reikte ook
ver buiten Europa. Stanko overleed eergisteren op 76-jarige leeftijd in Warschau aan de gevolgen van ‘de’
rotziekte. Ik ontdekte Tomasz’ muziek ergens medio jaren negentig. Hij was toen net een tweede muzikale koers
ingeslagen: muzikaler, meer soul, maar vooral creatiever en sfeervoller.
Bovendien werd zijn muziek voortaan vastgelegd op Manfred Eicher’s ECM label
en dat doet elke muziek goed.
Stanko debuteerde in de late jaren vijftig en speelde gedurende zijn leven met vele groten uit de jazz wereld, maar ook met klassieke componisten als Krzysztof Penderecki. Net als zijn grote voorbeeld, Miles Davis, was hij een mentor voor jonge muzikanten. De albums ‘Litania’ en ‘Dark Eyes’ werden een relatief succes. Zijn oudere muziek spreekt mij minder aan, want iets te veel free jazz. Adel verplicht en ik wilde hier niet voorbij gaan aan het overlijden van Tomasz Stanko.
Stanko debuteerde in de late jaren vijftig en speelde gedurende zijn leven met vele groten uit de jazz wereld, maar ook met klassieke componisten als Krzysztof Penderecki. Net als zijn grote voorbeeld, Miles Davis, was hij een mentor voor jonge muzikanten. De albums ‘Litania’ en ‘Dark Eyes’ werden een relatief succes. Zijn oudere muziek spreekt mij minder aan, want iets te veel free jazz. Adel verplicht en ik wilde hier niet voorbij gaan aan het overlijden van Tomasz Stanko.
©Publicity picture – London Jazz News
Ik heb geen bijzondere associaties met Stanko anders dan
dat het een briljant trompettist was en dat
ik een paar mooie albums van hem heb en regelmatig luister. Stanko word ik
nooit zat. Hij bood ook een podium aan één van de beste jazzpianisten van de
afgelopen decennia, Marcin Wasilewski. Op 19 mei jl. bezocht ik samen met Stijn
een concert van het Marcin Wasilewski trio in LantarenVenster in Rotterdam.
Onze verwachtingen waren zeer hoog gespannen en die werden beloond, althans in
technisch opzicht. Muzikaal gezien een fantastisch staaltje, maar de sfeer
ontbrak. Alsof ze in een studio speelden. Jammer, want het hele concert kon ik
niet onderdrukken dat ik naar Stanko’s erfgenaam zat te luisteren en daar had
wel wat meer passie vanaf mogen stralen. Maar ja, dat is ook de Poolse
volksaard denk ik… Het is de enige keer dat ik een concert heb bijgewoond van
iemand uit de Stanko stallen. Tomasz heb ik zelf nooit live zien spelen.
Er 'liggen' nota bene al een tijdje twee albums voor mij klaar die ik nog van FLAC naar CD moet processen:
‘Lontano’ en ‘Wislawa’. Toeval bestaat niet. Stanko's laatste studio album met zijn nieuwe New York
Quartet heet ‘December Avenue’ en ken ik nog niet. Ik heb dus nog wat huis- en
luisterwerk te doen. Ik verheug mij er op en houd op die manier voor mijzelf de
herinnering levend aan de iconische muzikant Tomasz Stanko.
Remembering Tomasz Stanko - Sequenced by Manfred Eicher - July 31, 2018
Remembering Tomasz Stanko - Sequenced by Manfred Eicher - July 31, 2018
