GEORGE MICHAEL R.I.P.

Pfff… Het is wel raak dit jaar en het komt allemaal ook erg binnen, zoals dat heet. Alsof alle muzikale herinneringen en referentiekaders uit onze jeugd dit jaar nog onder de zoden moeten. Ik was altijd een groot en ‘un-prejudiced’ liefhebber van de artiest George Michael. Hij overleed vandaag, 25 december 2016, op eerste kerstdag. Aanvankelijk verguisd door zogenaamde kenners, maar in de professionele wereld verkreeg hij al snel de status die hij verdiende: één van de technisch meest begaafde zangers uit de (pop-) historie. Hoe ironisch kan het leven zijn trouwens? 'Last Christmas' was waarschijnlijk (met Wham) zijn best bekende liedje...

Ik citeer mijn blog van een aantal jaren terug: ‘Ik herinner hem als de iets te gladde voorzanger van de zeer succesvolle boyband Wham! Popmuziek die misschien niet eens slecht was, maar wat al te letterlijk ‘pop’ en wel erg gladjes. George ontworstelde zich aan het genre en ontwikkelde een solocarrière die zijn gelijke bijna niet kent. De man werd waanzinnig populair en is gekwordens rijk geworden! Maar helaas was zijn  persoonlijk leven minder succesvol. Google maar eens. Ik ben altijd zeer onder de indruk van zijn soloalbums geweest. Het zijn er maar een paar, maar ze behoren in mijn ogen tot het beste wat er in dat genre is gemaakt in de jaren tachtig en negentig. George schoot met een uitgebalanceerde mix van ballads en post-disco-pop precies in de roos. Tikkie glad misschien maar prachtig geproduceerd. Zijn schitterende stem is absoluut een genot voor het oor. (..) Vooral onder ‘serieuze’ muziekliefhebbers werden zijn CD’s en successen met een schuin oog bekeken. Kon nooit wat wezen. Gelul! Vijf albums, waarvan de eerste vier geweldig zijn. Vier tot vijf sterren (out of five) binnen het popidioom.’

Wat kan ik er verder van zeggen? Wat een geweldige artiest. Wat een gemis. Ik rijd al mijn hele leven rond met cassettebandjes, CD’s en USB sticks in mijn auto’s met mijn eigen ‘best of’ muziekjes. George heeft sinds het midden van de jaren tachtig nooit op die muziekdragers ontbroken. Verder verwijs ik naar de vele necrologieën die vandaag zijn verschenen op internet en natuurlijk naar zijn songs. Er zijn misschien mooiere en fijnzinniger liedjes van George, maar het ‘excerpt’ hieronder van zijn concert in ‘Earls Court’ straalt zoveel plezier uit bij George én publiek. Duizenden mensen die uit volle borst mee zingen. ‘Fastlove’.

Hieronder een documentaire en gedeeltelijke concertregistratie van George tijdens zijn ‘Symphonica’ tour in 2014 in het Palais Garnier-operagebouw in Parijs. Michael stond er als eerste popartiest in de geschiedenis van het gebouw. Geloof me, dan kun je wel wat. Scroll eens bijvoorbeeld even naar 30:45. Wat commentaar van George en daarna ‘Brother can you spare a dime’ van Bing Crosby met het orkest op volle kracht. Of naar de 41^e minuut. ‘Roxeanne’ van Sting. Prachtig… 

Eén van mijn favoriete uitvoeringen van George Michael komt van MTV Unplugged uit 1997. Hieronder 'Star People'. Hoe goed kan muziek zijn? Wat een gelikt spel en prachtige samenzang en harmonie. 

Mooi geschreven commentaar door iemand op Youtube onder 'You have been loved': 'Bye George... thanks for writing those edges to frame my memories.'

ESBJÖRN SVENSSON (TRIO)

Een aspect van ouder worden is het verlies aan scherpte. Althans, zo ervaar en benoem ik dat. Nog een paar maandjes en dan begint mijn leeftijd met een zes. Op allerlei fronten ga je dat toch wel merken. ‘Vroegah’ wist ik bijvoorbeeld altijd wel waar ik was. Letterlijk. Noord, oost, zuid, west, breedte- en lengtegraad bij wijze van spreken. Geen probleem. Maar de laatste jaren verdwaal ik nog wel eens als ik even niet op let. Mijn auto ben ik in parkeergarages om de haverklap kwijt en waar ik vorig jaar met vakantie ben geweest moet ik echt even over nadenken. Niets verontrustends, maar slechts een paar jaar geleden was dat nog ondenkbaar. Met muziek is het niet anders en gaat het crescendo minder (grappige paradox – dat ging per ongeluk). In mijn jonge jaren was ik iemand die er snel bij was met nieuwe muziek en artiesten, maar dat lijkt voorbij. Ik heb anderen en, vooral, mijn zoon nodig om mij te wijzen op nieuwe muziek. Er is gelukkig best veel gaande in de (alternatieve) muziek op dit moment. Natuurlijk, in het verleden ontglipte mij ook wel eens wat, maar dat waren toch wel uitzonderingen. Maar tegenwoordig laat ik mij graag tippen en probeer niet de beter wetende oude heer uit te hangen. In tegendeel. Hoe leuk is het dat vader en zoon, met een leeftijdsverschil van 40 jaar, samen Youtube afstruinen, naar muziek luisteren en concerten bezoeken? Ik denk dat menig vader zo zou willen ‘teamen’ met zijn (nog net niet volwassen) kind.

Een tijdje terug tipte zoon Stijn mij over het Esbjörn Svensson Trio (E.S.T.). Ik luisterde een paar minuten op Youtube en was beslist onder de indruk maar daar bleef het toen bij. Volgens mij hebben mijn vrienden E.S.T. ook wel eens aangehaald, maar daar ben ik niet zeker van. Ik dacht dat Esbjörn Svensson een vertegenwoordiger van de nieuwe garde was. Niet dat dat een diskwalificatie is, maar misschien kijk je er onbewust toch iets anders tegen aan. Deze week kwam ik E.S.T. weer tegen op Youtube. Ik tikte het filmpje aan en binnen een paar tellen zat ik volkomen gebiologeerd te kijken en te luisteren. Ik herkende het weer. Allemachtig wat onwaarschijnlijk goed! Ik besloot maar eens wat te lezen over Esbjörn en het trio met zijn naam.

Ik kwam snel tot de verbijsterende ontdekking dat Esbjörn al in 2008 is overleden tijdens het duiken in de buurt van Stockholm. Hij bleek van 1964 te zijn en dus niet van de nieuwe generatie jazz-musici. Esbjörn was een briljante Zweedse pianist die 15 jaar een trio vormde met bassist Dan Berglund and drummer Magnus Ostrom. Ze ontwikkelde een eclectische stijl met roots die te herleiden zijn naar Deep Purple, Hendrix, Zappa, Monk, Corea, Jarrett, Miles, Bartók, Stravinsky en Radiohead. Om er maar eens een paar te noemen. Jazz is is de preferente stijl, maar andere invloeden zijn herkenbaar. E.S.T. staat, voor zover ik het nu kan beoordelen, vooral voor prachtige muziek en veel vakmanschap. Ik verwijs hier verder naar de uitstekende necrologie in The Guardian van destijds: https://goo.gl/flWtDS

Ik heb wat huiswerk te doen want er is heel wat muziek in de omloop van E.S.T.  Ik ben maar eens begonnen met een live concert. Het trio speelde tijdens de Jazzwoche Burghausen in 2004. Het is de muziek die Stijn aanbeval, alweer een jaar geleden schat ik. De opening van genoemd concert, 'Seven Days Of Falling', is een beauty van de eerste orde.

Ik heb het hele concert van Youtube geript en er een CD van gemaakt (zie het hoesje hierboven). Het concert is, ondanks dat het weer een tijdje terug is opgenomen, van goede audiokwaliteit. Ik heb even wat te luisteren en dan ga ik daarna mij eens verder verdiepen in deze sublieme artiest, band en hun muzikale erfenis.

Het is, verwacht ik, de laatste muzikale tip van 2016 van mijn kant, voor degenen die net zo ‘ignorant’ waren als ik en ook een beetje van jazz en alternatieve muziekstijlen houden. Uiteraard excuses aan diegenen die mij in het verleden tevergeefs attendeerden over Esbjörn en zijn kornuiten. Ach, nobody is perfect.