Nooit gedacht dat mijn mening
over de muziek van Frank Zappa zou veranderen. Maar ‘never say never’. Na
zoveel jaren begint het er op te lijken dat Zappa’s muziek geleidelijk toch wat
aan glans lijkt te verliezen. Dat geldt wat mij betreft voornamelijk voor de
‘songs’, de liedjes die we altijd zo eindeloos cool vonden. Het zuiver
instrumentale werk staat, wat mij betreft, nog wél fier overeind. Waar Frank
voor mij sowieso vooraan liep was met de concertopening. Bijna altijd startte
hij met een intro om de toon te zetten en duidelijk te maken wie de beste rock,
jazz & madness band ter wereld had. Waanzinnig goed is die van zijn World
Tour van 1980. Zoek het maar op: Youtube,
Parijs, ‘Chunga’s Revenge.’ We zagen hem in dat jaar in Rotterdam en na deze opening
zaten we op Mars. Onvergelijkbaar knap vakmanschap van dit “Rockin’ Teenage
Combo for 1980”. Beste intro ooit. Maar wat gebeurde er nu toch opeens
gisteravond in Paradiso?
De naam ‘Snarky Puppy’ is hier
misschien al vaker gevallen dan goed is. Maar ze zijn onvermijdbaar. Een stuk
of 30 tot 40 gasten tussen de 20 en 30 jaar die in steeds wisselende
samenstelling, de wereld van jazz en wat
daar ook maar een beetje mee te maken heeft, binnenste buiten hebben gekeerd. Ultra-getalenteerd
en wereldwijd een groot succes. Muziekscholen en conservatoriums puilen uit van
Snarky-sound-a-likes en nieuwe verfrissende muziek staat eindelijk weer op de
kaart. Die mannen hebben eigenhandig een deel van de muziekindustrie nieuw
leven ingeblazen. Elk Snarky concert staat garant voor een ‘full house’. De
individuele bandleden timmeren ook aan de weg en hun enthousiasme en
gedrevenheid is ronduit indrukwekkend. Eén van de adepten van de band is mega-talent
Cory Henry, de 29-jarige duivelskunstenaar op de toetsen met de B3 als
specialiteit. Henry werd geboren in Brooklyn, New York. Hij speelt piano en de
Hammond vanaf dat hij twee jaar oud was en werd ontdekt in de kerk toen hij zes
jaar oud was. Dat zelfde jaar stond hij in het Apollo Theater. Hij is helemaal
los op Gospel en dat straalt af op zijn spel uiteraard. Verdere invloeden van
Cory zijn onder andere Miles, Herbie Hancock, Jimmy Smith, John Coltrane, Otis
Redding, Marvin Gaye, James Brown en, natuurlijk, Prince. Cory geeft, al dan niet
samen met anderen, wereldwijd workshops. Muziekstudenten en professionals uit de 'industrie' verdringen
zich om een deel van de Cory Henry experience te zijn.
Mijn modern referentiekader
voor alles wat nieuw is in muziek is Youtube en zoon Stijn. Hij kwam een paar
jaar terug met Snarky aanzetten. Stijn is een piano-student en ‘dus’ is Cory Henry
zijn grote held en een bezoek aan een live concert in Paradiso was natuurlijk
een no-brainer. We gingen met vier man. Ik was was een tikkie sceptisch omdat
de Youtube filmpjes van Cory allemaal erg fragmentarisch zijn en ook qua stijl een
beetje alle kanten op gaan. We waren benieuwd.
Het loopt allemaal als een
speer. Ik bedoel de rit naar Amsterdam, het hapje eten, de toegang tot Paradiso,
we hebben nergens vertraging. Helemaal goed. Stijn en D., de jongelingen, gaan
naar de grote zaal en R. en ondergetekende klimmen naar balkon twee, bijna
exact in het midden. Lekker zitten. Prima. Het is even wachten en een kwartier
over tijd, Paradiso is nu bomvol, als Cory Henry zich achter de Hammond
plaatst. De band bestaat uit twee voluptueuze zangeressen, een bassist, gitarist Adam Agati (Marcus Miller band),
drummer Taron Lockett (voormalig Prince) en nog een toetsenist.
Dan volgt er een
concertopening die ons werkelijk plat walst. Niet normaal. Vergeet Mars, wij
zitten op Pluto. Ruim twintig minuten moddervette vierkante Jazz-P-Funk-Groove die
zijn weerga niet kent. James Brown, George Clinton, Maceo Parker, George Duke,
Marcus Miller en elke andere ‘Groove Master’ bij elkaar en dan in het kwadraat.
Cory in Da House! En Da House staat op zijn kop. On-voor-fokking-stelbaar goed.
De intro staat voor altijd minimaal ex-aequo met die van FZ uit 1980. Dat blijkt maar
goed ook, want daarna wisselt het concert toch wel van spanningsboog. De band
speelt meerdere covers, waaronder ‘Proud Mary’, een mix van James Brown, een heel
bijzondere versie van Prince’s ‘1999’ en iets van Marvin Gaye hoorde ik iemand
zeggen. Tegen het einde zakt het concert een beetje in... Ik heb het nog
niet geconstateerd of ‘all hell breaks loose’: de laatste nummers zijn van
wereldniveau en de tent wordt afgebroken. Geen steen blijft op de andere, maar
dat is een beeldspraak uiteraard. De naverbrander maakt de zwakke momenten weer
helemaal goed. Cory zweept het publiek op met zijn muziekevangelie en het is duidelijk waarom hij zich ‘dokter’
Henry noemt vanwege zijn standaard recept: twee keer per dag muziek! De dokter
steelt wel de show want de andere bandleden zijn er voornamelijk ter
ondersteuning. Maar dat doen ze met verve.
Ondanks een paar zwakkere
momenten was het een concert van wereldklasse. We hebben een absolute top-avond
gehad. Vanuit de Byzantium parkeergarage zoeven we heerlijk in de Volvo V60
Twin-Engine van R. naar huis. Cory Henry is niet beschikbaar in de auto maar
wel Herbie Hancock’s ‘Flood’ album. Het is wel duidelijk waar die Snarky gasten
het allemaal vandaan hebben. Om een uur of twee lig ik in mijn mandje. Cory
Henry zie ik nog springend achter zijn Hammond op mijn netvlies. ‘Get on Up’.
Wat een concert…
Audio- en videobestanden doen eigenlijk te kort aan de Cory Henry experience. Bovendien kost het mij moeite iets te
vinden wat lijkt op wat wij hebben gezien. Maar ik vond het filmpje hierboven. Het is opgenomen
in Parijs vorige week en geeft best wel een beetje een goed idee. Wel de 'equalizer' er over heen gooien.
