Het afgelopen jaar was erg onrustig op alle fronten. Onze (gezins-) tijd werd volledig opgeslokt door een eindeloze opvolging van geplande en ongeplande gebeurtenissen en ontwikkelingen. Leuke en minder leuke. Zoals bij elk huishouden. Sinds begin van het jaar ben ik ook weer 40 uur aan het werk op kantoor. Dat laatste vind ik echt heerlijk, maar de prijs is wel dat het reizen dagelijks weer de nodige tijd kost. Ik deed daardoor ook niets meer aan mijn blog. Geen tijd dus, maar ook geen puf, geen zin en geen inspiratie. Maar ik vind het nog steeds leuk om te ‘bloggen’ en als de inspiratie er is dan pen ik gewoon weer wat neer. Onlangs heb ik twee ‘R.I.P.s' geschreven, maar dat was verplichte kost, zo noem ik dat maar. Concerten idem dito. Eéntje ben ik vergeten en dat was Erik Truffaz op 25 februari jl. Dat concert moet ik hier nog even memoreren. O ja, we zijn ook nog bij Cory Henry geweest. Daar moet ik ook nog aandacht aanbesteden, maar eerst Truffaz.
Eigenlijk is het meer een agendapunt dan een verhaaltje geworden. Was het niet goed dan? Jawel, maar Benoit Corboz was helaas afwezig. Ziek dacht ik, maar dat weet ik niet zeker meer. Benoit is al jaren de drijvende kracht achter de toetsen in het Truffaz-kwartet. Ik vind zijn muzikale rol essentieel. Een jonge jongen, Andrew Audiger, deed zijn best om Benoit te vervangen maar ik vond het geen succes. Kon ook eigenlijk niet anders. Andrew zat, dacht ik, deze avond voor het eerst in zijn tijdelijke rol. Ga er maar aan staan. De andere drie heren maakten uiteraard veel goed, maar zoals we deze band twee jaar geleden in het BIM huis zagen, mét Benoit... Dat was toch wel andere koek. Nou ja, volgende keer beter.
Na afloop mochten we weer gewoon doen want de Corona-beperkingen waren nagenoeg opgeheven. Het bier en de gesigneerde LP's vonden gretig aftrek en het was al met al toch weer een leuk uitje. O ja, we waren met zijn vijven, zoon Stijn en wij, de vier muziekkompanen.
Erik Truffaz – Trompet Marcello Giuliani – Bas Andrew Audiger – Keyboards Tao Ehrlich – Drums
Medio jaren zeventig kocht ik een baanbrekende Impulse verzamelaar: ‘Energy Essentials’ uit 1972. Drie LP’s vol met muziek van onder andere Charles Mingus, Archie Shepp, Oliver Nelson, Cecil Taylor, Sonny Rollins, Ornette Coltrane, Albert Ayler, Pharoah Sanders en, natuurlijk, John Coltrane. Een, voor mij, onvoorstelbaar grensverleggend document met de heftigste en vrije jazz uit de tweede helft van de jaren zestig. (Opmerkelijk: ik zie nu pas dat Ornette Coleman's naam verkeerd is gespeld op de hoes...). Ik heb de LP’s helemaal grijs gedraaid en het album was voor mij waarschijnlijk het belangrijkste vehikel om ‘vrij’ en zonder preoccupaties naar muziek te leren luisteren. John Coltrane en Pharoah Sanders, allebei saxofonisten, waren misschien wel de meest vrije muzikanten van het stel op deze platen. Beiden hebben flink wat heftig werk op hun naam staan. Muziek waarbij het behang én het stucwerk na tien minuten spontaan van de muren komt.
Pharoah Sanders overleed gisteren, 24 september 2022, op 81-jarige leeftijd. Hij heette eigenlijk Farrell Sanders. De ‘titel’ Pharoah kwam van Sun Ra. Sanders kwam in 1965 bij de band van John Coltrane en ging er nagenoeg gelijk met gestrekt been in. Luister maar eens naar het album ‘Ascension’, hun eerste samenwerking. John Coltrane overleed al in 1967 maar Sanders bleef nog lang geïnspireerd door Coltrane en bleef de avant-gardistische en vrije stijl grotendeels trouw. Hij speelde ook op meerdere albums van Alice Coltrane, John’s weduwe. ‘Journey In Satchidananda’ is wat mij betreft het hoogtepunt van hun samenwerking en een absoluut meesterwerk in mijn ogen. Pas de laatste twee decennia veranderde Sanders enigszins van stijl en pakte diverse ‘out of his box’ projecten op zoals vorig jaar nog met ‘Promises’. Een album met DJ en producent Floating Points en het London Symphony Orchestra. Bijzonder mooie muziek met fantastisch spel van Sanders. Een hoogtepunt aan het einde van Pharoah Sanders's loopbaan.
Andere en veel toegankelijker albums die ik af en toe luister zijn: ‘Pharoah Sanders’, het superieure dubbelalbum ‘Crescent with Love’ en het prachtige ‘Welcome to Love’, vol met ballads. Dit jaar verscheen er op de streaming diensten ‘The Creator Has a Masterplan’. Een live concert waar ik verder geen details over kan vinden maar ook zeer de moeite waard is.
Ik kan niet zeggen dat ik een groot fan van Pharoah Sanders was, maar wel dat hij, indirect misschien, een bepalende invloed heeft gehad op de ontwikkeling van mijn muzikale smaak. Al met al was Pharoah Sanders een muzikant die een indrukwekkende muzikale erfenis achterlaat. Laten we hopen dat The Creator een mooi Masterplan voor hem in petto heeft.
