SNARKY PUPPY – AFAS LIVE – AMSTERDAM – 11 OKTOBER 2022

Snarky Puppy (SP)… Ik begrijp dat mijn lezers denken, ‘nee, niet weer he?’. Ze hebben gelijk. Als ik op dit blog zoek op ‘Snarky’ dan krijg ik 74 hits. Ik ga dus over deze superband niets meer zeggen anders dan in het kader van hun concert afgelopen dinsdag in AFAS Live in Amsterdam, de voormalige Heineken Music Hall.

Deze keer gingen we als gezinnetje. Zowel J. als Stijn zijn allebei muzikaal actief. Respectievelijk in een koor en met de piano. Beiden zijn ook gezegend met een uitstekend gehoor en vóór alles muzikaal-liberaal als ik het zo mag noemen. ‘Goed is goed’ en de muziekstijl maakt niet uit. J. is niet per se een jazzliefhebber maar nadat ze een keer wat van SP had geluisterd herkende ze de perfectie en zei ook wel eens keer naar een concert mee te willen. Stijn is fan vanaf het moment dat hij SP voor het eerst hoorde en volgt hen sindsdien op de voet. Bovendien hebben Stijn en ik de mannen van SP vaker live gezien. Als Snarky Puppy maar ook in andere samenstellingen. Het smaakte altijd naar meer. Een bezoek aan een nieuw optreden van deze club uit de Big Apple was dus een ‘no-brainer’.

Dinsdagavond… niet echt ideaal voor een concert. Alle drie moesten we uit ons werk komen en met één auto richting Amsterdam en ik voelde wel een beetje de tijdsdruk. Het werd een 'dynamische' dag... Tussen de middag pleurde ik loeihard op mijn bek, een andere omschrijving past niet. Ik struikelde over een scheef liggend putje, hoorde mijn enkel kraken en binnen een fractie van een seconde lag ik languit op straat met een doosje Aleve in mijn hand. Die had ik net bij de apotheek gehaald. Hoe toepasselijk. “Go#gloeiende, gloeiende…” Ik dacht natuurlijk gelijk aan ons concert. Kan ik wel rijden? Kan ik überhaupt lopen? Naar kantoor gestrompeld en daar met mijn voet in een plastic emmer met koud water gaan zitten om de ergste zwelling te voorkomen. Na een halfuur besloot ik het water te verversen. In de keuken wilde ik de emmer leeg gieten en toen brak het hengsel af. Liters water over het aanrechtblad, de koffiemachine en de keukenvloer. Daar stond ik dan met een blote voet en een schoen in een laag water en een kapotte emmer in mijn hand. Komt de baas binnen wandelen van zijn pauze... 😬. Ik zei het al, dynamische dag. Het viel uiteindelijk wel mee met de enkel en, ja, ik heb heb mijn baan nog.

Onze tocht naar Amsterdam Zuidoost verliep als een speer. Binnen een uur en tien minuten zaten we op de tribune, bijna recht achter de mengtafels van de PA. Wel wat ver van de band, maar akoestisch de beste plek. We hadden geen zin om te staan en dat was vandaag voor mij sowieso geen optie. De zaal liep verrassend snel vol met publiek. Stampvol zelfs. We zagen nog wat bekende figuren uit de muziekindustrie, zoals Mike Boddé. Het was overduidelijk, deze avond en deze zaal was de muzikale 'time and place to be'.

Foto: J. De achtergrond komt van hun nieuwe album 'Empire Central'.

AFAS Live, tegenover de Johan Cruijff ArenA, werd als Heineken Music Hall in 2001 geopend en is speciaal ontworpen voor weergave van versterkte muziek. De akoestiek van de ‘Black Box’, de grote zaal, geldt als één van de beste ter wereld in zijn soort en dat is toch wel zeer significant. Bernhard Haitink zei ooit dat hij “Het Concertgebouw” het mooist klinkende instrument van het Concertgebouworkest vond. Laat ik er verder kort over zijn: ik heb nooit eerder in een dergelijk zaal met zoveel publiek zo'n fantastisch geluid gehoord.  Het was gewoon een audiofiele ervaring! Dat lag niet alleen aan de zaal maar zeker ook aan onze perfecte plaatsen en natuurlijk aan de uitstekende live sound engineers die SP had meegenomen. Chapeau! De Black Box heeft overigens een capaciteit van maximaal 6000 bezoekers. Best wel een bak met mensen, zie de foto hieronder.

Foto: concert Jett Rebel AFAS Live - geen copyright gegevens

Het evenement begon met een voorprogramma. Zangeres Michelle Willis samen met SP-leider en bassist Michael League en band. Het publiek luisterde beleefd. Leuke dame met veel humor, aardige liedjes maar daar kwamen we niet voor. Om negen uur begon SP daarna wat stroef maar al snel kregen ze de flow te pakken. Het gezelschap bestond deze keer uit tien muzikanten wat minder is dan gebruikelijk. Maar daar was verder weinig van te merken. De samenstelling van SP wisselt met elk optreden. Michael League is er uiteraard altijd en verder was er onder andere toetsenist Bill Laurance, gitarist Mark Lettieri en violist Zach Brock die ik niet kende maar een geweldige toevoeging is. Trompettist Phil Lassiter kwam ook even een solo spelen. Lassiter was de leider van de blazerssectie van Prince & The New Power Generation en woont in Amsterdam.

Het concert, exclusief voorprogramma, duurde twee uur en een kwartier en dat was genieten van, bijna, begin tot einde. De setlist bestond uit enkele bekende nummers maar grotendeels uit nieuw werk van hun laatste album ‘Empire Central’. Het was wederom duidelijk, deze mannen bivakkeren aan de top van de muzikale voedselketen. Of je houdt van hun muziekstijl is natuurlijk een kwestie van voorkeur maar de technische vaardigheden van alle SP-leden zijn ongekend. De nummers op hun nieuwe album zijn voor SP aan de korte kant, gemiddeld een minuut of vijf, zes. Tijdens het concert werden die meestal uitgebouwd naar tien minuten en meer, hetgeen resulteerde in verdieping en improvisaties. Vooral violist Brock viel ons op. In de loop der jaren is de SP-mix van jazz en andere stijlen iets meer richting funk en rock geschoven. Minder complexe muziek en dat vind ik een beetje jammer. Maar ik ben onvoldoende onderlegd omdat te stellen en dat zal ik eens aan Stijn voorleggen, we hebben nog nauwelijks geëvalueerd. 

Het was inmiddels vijf jaar geleden dat SP in Nederland had opgetreden. De band heeft wel wat met Nederland. Een fantastisch album met het Metropole orkest, samenwerkingen met Kyteman, enzovoort. League refereerde eraan, met name aan Kyteman en zijn studio in Utrecht. Toen de naam Utrecht viel reageerde het publiek met boe-geroep. We zijn in Amsterdam he? Nederlands geintje. Vergelijkbaar met 020 versus 010, zoiets. Allemaal niet zo serieus, zolang het maar niet over voetbal gaat. League begreep de Nederlandse humor niet helemaal geloof ik en verzocht toch maar respect te hebben voor Utrecht, haha. Hij nam ‘wraak’ op Amsterdam aan het einde toen hij de band voorstelde: Chris Bullock uit Utrecht en de rest uit Enschede, Gouda, Rotterdam, Maastricht en Eindhoven. Hilariteit alom.

De filmpjes op Youtube van het concert geven wel een idee maar doet SP te kort omdat de beeld- en geluidskwaliteit echt onder de maat is. Luister en kijk naar laatste professionele opnamen op Youtube of, natuurlijk, via de streamingdiensten. Hieronder een (te) korte en sfeervolle footage van J., gemaakt met haar telefoon en uit het handje! De geluidskwaliteit is uitstekend en illustreert hoe goed we zaten.

Snarky Puppy is een band die mij in levenden lijve het meest aanspreekt. Het plezier spat er zichtbaar vanaf en ze nemen de tijd en vrijheid voor improvisatie. Het was duidelijk, wij vonden het alle drie een topconcert en gingen zeer tevreden naar huis. Volgende keer weer!

Setlist: Keep It On Your Mind, Broken Arrow, Trinity, Bet, East Bay, Honiara, Cliroy, RL's, Belmont, What About Me?, Shofukan (encore)

Michael League - Bass
Mark Lettieri - Guitar
Bill Laurance - Keyboards
Bobby Sparks - Keyboards
Justin Stanton - Keyboards, Trumpet
Nate Werth - Percussion
Jamison Ross - Drums
Zach Brock - Violin
Chris Bullock - Sax, Flute
Mike Maher - Trumpet, Bugle
Phillip Lassiter - Trumpet (guest on 'Cliroy')

CORY HENRY – BOSTHEATER AMSTELVEEN – 7 JULI 2022

Medio juni werd ondergetekende 65 jaar. J. had zich veel moeite getroost om, in samenwerking met vriend KvV, een surpriseparty te organiseren. Ga er maar aan staan om iedereen op dezelfde dag bij elkaar te krijgen. Helaas werd zij ziek en moest het worden gecanceld. Ik vond het vervelender (lees: zieliger) voor haar dan voor mij. Nou ja, ik ben nog een jaar ‘jarig’, dus misschien lukt het nog iets anders te organiseren. Pleister op de wonde was Stijn’s verjaardagscadeau: samen naar toetsenist Cory Henry in het Bostheater. Onlangs was J. daar nog geweest en Stijn kende het ook al. Voor mij was het een primeur. Het Bostheater is als amfitheater gebouwd en ligt vlak bij de Bosbaan in Amstelveen. Prachtige locatie.

Cory Henry is geen onbekende naam voor lezers van dit blog. Nog even samenvattend: hij is vooral een jazzorganist, maar ook zanger en producer. Hij won twee Grammy’s in 2014 en 2016 met Snarky Puppy. Henry is van 1987, komt uit New York en zijn muzikale roots liggen in gospelmuziek. We hebben hem eerder gezien met zijn Funk Apostles in Paradiso. Dat was soms steengoed, maar kende ook wat zwakke en zoekende momenten. We waren benieuwd!

Het was lekker zwoel en zomers warm. Dat Bostheater is echt prachtig. We zaten bijna vooraan en een biertje halen ging eigenlijk heel eenvoudig. Er was een zangeres als voorprogramma maar ik weet haar naam niet meer. Cory volgde daarna. Eerst relatief rustig maar na twee nummers brak de funk los en in geen tijd stond iedereen te dansen. De sfeer was echt super, één groot feest. 

Muzikaal vond ik het goed, maar niet heel bijzonder. Cory Henry is een geweldige toetsenist, maar geen componist. Zijn meest recente werk is erg ‘poppy’. Blijf bij je roots denk ik dan. Jazz, gospel, soul en dergelijke, maar dat is wellicht te makkelijk gedacht. Pop is waarschijnlijk financieel interessanter, hij moet tenslotte ook eten. Ik kan helaas geen band credits meer vinden van de bewuste dag. Enfin, superenergieke en gezellige avond gehad samen met zoonlief. Top cadeau! 

ERIK TRUFFAZ QUARTET – LANTARENVENSTER – 25 FEBRUARI 2022

Het afgelopen jaar was erg onrustig op alle fronten. Onze (gezins-) tijd werd volledig opgeslokt door een eindeloze opvolging van geplande en ongeplande gebeurtenissen en ontwikkelingen. Leuke en minder leuke. Zoals bij elk huishouden. Sinds begin van het jaar ben ik ook weer 40 uur aan het werk op kantoor. Dat laatste vind ik echt heerlijk, maar de prijs is wel dat het reizen dagelijks weer de nodige tijd kost. Ik deed daardoor ook niets meer aan mijn blog. Geen tijd dus, maar ook geen puf, geen zin en geen inspiratie. Maar ik vind het nog steeds leuk om te ‘bloggen’ en als de inspiratie er is dan pen ik gewoon weer wat neer. Onlangs heb ik twee ‘R.I.P.s' geschreven, maar dat was verplichte kost, zo noem ik dat maar. Concerten idem dito. Eéntje ben ik vergeten en dat was Erik Truffaz op 25 februari jl. Dat concert moet ik hier nog even memoreren. O ja, we zijn ook nog bij Cory Henry geweest. Daar moet ik ook nog aandacht aanbesteden, maar eerst Truffaz.

Eigenlijk is het meer een agendapunt dan een verhaaltje geworden. Was het niet goed dan? Jawel, maar Benoit Corboz was helaas afwezig. Ziek dacht ik, maar dat weet ik niet zeker meer. Benoit is al jaren de drijvende kracht achter de toetsen in het Truffaz-kwartet. Ik vind zijn muzikale rol essentieel. Een jonge jongen, Andrew Audiger, deed zijn best om Benoit te vervangen maar ik vond het geen succes. Kon ook eigenlijk niet anders. Andrew zat, dacht ik, deze avond voor het eerst in zijn tijdelijke rol. Ga er maar aan staan. De andere drie heren maakten uiteraard veel goed, maar zoals we deze band twee jaar geleden in het BIM huis zagen, mét Benoit... Dat was toch wel andere koek. Nou ja, volgende keer beter. 

Na afloop mochten we weer gewoon doen want de Corona-beperkingen waren nagenoeg opgeheven. Het bier en de gesigneerde LP's vonden gretig aftrek en het was al met al toch weer een leuk uitje. O ja, we waren met zijn vijven, zoon Stijn en wij, de vier muziekkompanen.

Erik Truffaz – Trompet
Marcello Giuliani – Bas
Andrew Audiger – Keyboards
Tao Ehrlich – Drums

PHAROAH SANDERS - R.I.P.

Medio jaren zeventig kocht ik een baanbrekende Impulse verzamelaar: ‘Energy Essentials’ uit 1972. Drie LP’s vol met muziek van onder andere Charles Mingus, Archie Shepp, Oliver Nelson, Cecil Taylor, Sonny Rollins, Ornette Coltrane, Albert Ayler, Pharoah Sanders en, natuurlijk, John Coltrane. Een, voor mij, onvoorstelbaar grensverleggend document met de heftigste en vrije jazz uit de tweede helft van de jaren zestig. (Opmerkelijk: ik zie nu pas dat Ornette Coleman's naam verkeerd is gespeld op de hoes...). Ik heb de LP’s helemaal grijs gedraaid en het album was voor mij waarschijnlijk het belangrijkste vehikel om ‘vrij’ en zonder preoccupaties naar muziek te leren luisteren. John Coltrane en Pharoah Sanders, allebei saxofonisten, waren misschien wel de meest vrije muzikanten van het stel op deze platen. Beiden hebben flink wat heftig werk op hun naam staan. Muziek waarbij het behang én het stucwerk na tien minuten spontaan van de muren komt. 

Pharoah Sanders overleed gisteren, 24 september 2022, op 81-jarige leeftijd. Hij heette eigenlijk Farrell Sanders. De ‘titel’ Pharoah kwam van Sun Ra. Sanders kwam in 1965 bij de band van John Coltrane en ging er nagenoeg gelijk met gestrekt been in. Luister maar eens naar het album ‘Ascension’, hun eerste samenwerking. John Coltrane overleed al in 1967 maar Sanders bleef nog lang geïnspireerd door Coltrane en bleef de avant-gardistische en vrije stijl grotendeels trouw. Hij speelde ook op meerdere albums van Alice Coltrane, John’s weduwe. ‘Journey In Satchidananda’ is wat mij betreft het hoogtepunt van hun samenwerking en een absoluut meesterwerk in mijn ogen. Pas de laatste twee decennia veranderde Sanders enigszins van stijl en pakte diverse ‘out of his box’ projecten op zoals vorig jaar nog met ‘Promises’. Een album met DJ en producent Floating Points en het London Symphony Orchestra. Bijzonder mooie muziek met fantastisch spel van Sanders. Een hoogtepunt aan het einde van Pharoah Sanders's loopbaan.

Andere en veel toegankelijker albums die ik af en toe luister zijn: ‘Pharoah Sanders’, het superieure dubbelalbum ‘Crescent with Love’ en het prachtige ‘Welcome to Love’, vol met ballads. Dit jaar verscheen er op de streaming diensten ‘The Creator Has a Masterplan’. Een live concert waar ik verder geen details over kan vinden maar ook zeer de moeite waard is.

Pharoah Sanders, 1989 (© Peter Symes/Redferns/Getty Images)

Ik kan niet zeggen dat ik een groot fan van Pharoah Sanders was, maar wel dat hij, indirect misschien, een bepalende invloed heeft gehad op de ontwikkeling van mijn muzikale smaak. Al met al was Pharoah Sanders een muzikant die een indrukwekkende muzikale erfenis achterlaat. Laten we hopen dat The Creator een mooi Masterplan voor hem in petto heeft.

JOEY DEFRANCESCO - R.I.P.

Sinds een paar jaar houden wij, oudere heren, op volstrekt willekeurige momenten een zogenaamde ‘muziekavond’. Vier vrienden die afwisselend gastheer zijn. Het ritueel is altijd hetzelfde: gezellig bijpraten, actualiteiten uitwisselen en muziek luisteren. Verplichte kost zijn Malt Whisky en bijpassende versnaperingen. Ik schreef er eerder wat over in 2017 (zie: Muziekavond, tweede alinea).

Afgelopen week was het na lange tijd weer mijn beurt. Corona zat eerdere sessies steeds in de weg. Meestal bereidt de gastheer van dienst de avond voor, zodat we al direct wat te luisteren hebben als we aan de koffie zitten. Het was regelmatig bloedheet deze zomer en afgelopen week vormde geen uitzondering. Ik moet bekennen dat ik heel veel zin had in een gezellig avondje met mijn vrienden, maar weinig inspiratie had om mij muzikaal voor te bereiden. Mijn Mancave was gemuteerd tot zweethok en dat hielp ook niet.

We zaten eerst een uurtje in de tuin en besloten toen toch maar naar binnen te gaan voor een muziekje. Bij gebrek aan een tablet zat ik de hele avond te hannesen met een telefoontje en een Spotify playlist. Dat scoorde sowieso al geen punten dus volgende keer gewoon weer HiFi-format. Mijn in de haast gemaakte selectie bevatte wat aardige nummers maar, moet ik bekennen, ook een paar miskleunen. Shame on me. Een nummer van John McLaughlin met Joey Defrancesco en Elvin Jones beviel het beste volgens mij. Maar, dat is uiteindelijk toch het belangrijkste, het was een gezellige avond en de Aberlour Malt van deze avond smaakte super 😀. Op naar de volgende sessie: in J.’s sloep varen met een draagbare Lo-Fi unit, geweldig! De foto hieronder was van de vorige keer, we waren net op tijd binnen voordat een denderend onweer het einde van een prachtige dag inluidde.

'Out of the blue' kreeg ik gisteren onderstaande app van Stijn uit Kreta waar hij met zijn vriendin vakantie aan het vieren is. 

Ik begreep de boodschap direct en die kwam behoorlijk binnen. Ik kon een paar traantjes niet onderdrukken... Joey DeFrancesco is afgelopen donderdag op 51-jarige leeftijd overleden. Bizar toevallig zo vlak na onze muziekavond waar hij min of meer met de eer aan de haal ging. Triest uiteraard, zeker voor zijn familie en vrienden, maar waterlanders, is dat niet wat overdreven? Zeker, maar de context zal ik toelichten. Eerst even wat over Joey DeFrancesco.

Joey was een getalenteerde muzikant uit een zeer muzikale familie. Hij speelde allerlei instrumenten maar excelleerde op het Hammondorgel en later ook nog op trompet. Op 10-jarige leeftijd trad hij al op met grootheden uit de jazz. In een televisieprogramma waar Miles Davis te gast was, speelde hij met wat kornuiten. Miles, de meester van ‘talent scouting’ pikte de 16-jarige Joey er direct uit. Vanaf dat moment werd de loopbaan van Joey DeFrancesco een opeenvolging van successen. Een jaar later, in 1988, speelde hij met Miles’ band tijdens een concertreeks in Europa en was ook te horen op het album ‘Amandla’. De reeks beroemde namen en respectievelijke samenwerkingen daarna is werkelijk ongelofelijk.  Het resulteerde in ieder geval dat hij de officieuze titel 'The best jazz organ player on the planet' kreeg van zo’n beetje elk gezaghebbend jazzinstituut. Miles sloeg Nederland over in 1988 en dus heb ik Joey DeFrancesco volgens mij nooit live zien spelen. Ik verwijs voor zijn discografie en verdere biografie graag naar Wikipedia en anders sites.

Ik houd van het prachtige authentieke geluid van de Hammond B3 en van de muzikanten die erop losgaan. Van Jimmy Smith (de grootste van allemaal), Brian Auger tot Gregg Allmann en Barbara Dennerlein. Jazz, Blues, Rock, de Hammond is een drijvende kracht én perfecte aanvulling op deze stijlen van muziek. Joey DeFrancesco kende ik wel van naam maar was mij nooit echt opgevallen, totdat ik ‘After The Rain’ kocht van het trio ‘John McLaughlin, Elvin Jones en Joey DeFrancesco’ uit 1995. Ik was echt zwaar onder de indruk. Uit een recensie: 'This unjustly overlooked John McLaughlin album contains almost an hour of exhilarating and lyrical music which deserves a place in any modern jazz collection.' Zo is dat maar net. Mijn bibliotheek staat dus vol met Joey’s werk? Nee, want hij meanderde tussen kwaliteit, commercie en diverse stijlen en trok zeker niet altijd mijn kaart zoals dat heet. Het beste werk van Joey is te vinden als liveregistratie op Youtube, zoals dat geldt voor bijna bij elke jazzmuzikant. Een voorbeeld:

John Mclaughlin, Elvin Jones, Joey Defrancesco-Jazz a Juan, 1996

Briljant, vanaf het begin. Luister zeker vanaf de 25e minuut naar ‘Encuentros’ van het album ‘After The Rain’; het nummer wat ik afspeelde op onze muziekavond. Niet voor iedereen, dat begrijp ik, maar voor mij? Wauw. McLaughlin en Jones beiden ongelofelijk briljant en Joey DeFrancesco… enfin, kijk en luister. (Het beeld 'sucks' maar het geluid is prima).

Een paar jaar geleden loopt mijn zoon Stijn, onze eigen toetsenist en toen nog een tiener, mijn Mancave binnen. “Ken jij Joey DeFrancesco?” Mijn antwoord hoef ik niet toe te lichten. Naast Cory Henry, Brad Mehldau en andere toetsentovenaars, werd Joey één van Stijn’s inspiratiebronnen en 'After The Rain' één van zijn favoriete albums. Af en toe luisterden en keken we samen naar Joey’s spel op Youtube. Stijn is nu enige maanden het huis uit. Dat is goed en hoort bij de natuurlijke gang der dingen. Maar ik mis hem op bepaalde momenten best wel. De turbulentie van de jeugd in huis, zijn pianospel en de muzikale momenten die we deelden. Mooie herinneringen. Zijn appje symboliseerde dus een dubbel verlies. Ik ben inmiddels wel aan zijn vertrek gewend, op een sporadisch momentje van zwakte na, zoals gisteren. Het veel te vroege overlijden van Joey DeFrancesco is natuurlijk van een hele andere orde. Een groot muzikant die zeer gemist zal worden.