BRAD MEHLDAU – DE DOELEN, ROTTERDAM – 23 OKTOBER 2021

Brad Mehldau. Dat is natuurlijk een heel bekende naam binnen het jazzdomein, maar zijn muziek is nooit helemaal bij mij geland. Dat is bij Stijn anders. Hééél anders. Hij beschouwt hem als beste pianist die er is en hij is niet de enige. Brad’s techniek schijnt onovertroffen te zijn. Op basis van tips van Stijn heb ik in het verleden wel eens wat van Mehldau geluisterd maar op de een of andere manier pakte het mij toch niet zo. Ik vind dat zijn albums een beetje alle kanten op meanderen, maar dat ligt misschien wel aan mij.

Brad Melhdau is een 51-jarige Amerikaanse pianist. Hij is getrouwd met de Nederlandse zangeres Fleurine Verloop en woont afwisselend in Amsterdam en New York. Hij spreekt ook een aardig woordje Nederlands. Brad is klassiek opgeleid maar ontwikkelde een voorkeur voor jazz en meer populaire stijlen. Hij werd beïnvloed door o.a. Oscar Peterson, McCoy Tyner, Keith Jarrett maar ook Tom Waits bijvoorbeeld. Sinds eind jaren negentig groeide zijn status en sinds geruime tijd wordt hij beschouwd als één van de beste jazzpianisten ooit. Sterker, hij staat zelfs op sommige ‘lijstjes’ tussen klassieke grootheden als Lang Lang en Martha Argerich. Het aantal internationale prijzen op zijn palmares is indrukwekkend.

Een zakelijke relatie van Stijn zei een week of drie geleden tussen neus en lippen door dat hij naar Brad Mehldau ging in De Doelen. “Wat?” Dat had Stijntje even gemist. Paniek in de tent. Maar zijn moeder was alert toen ze het hoorde en wist nog twee kaartjes voor vader en zoon te bemachtigen. In de Grote Zaal! Afgelopen zaterdag was het zover. We waren ruim op tijd en we zaten net uit het midden dat we Brad's handen goed konden zien en toevallig naast Stijn’s kennis die hem had getipt. Deze man is zelf pianist en jarenlang product adviseur van Bechstein en Yamaha Europe geweest. Goed gezelschap dus, pianistisch gezien. Er liepen wel meer kopstukken rond uit de professionele muziekindustrie. Na een lange Covid-afwezigheid was het wel duidelijk, Mehldau in De Doelen mocht een beetje liefhebber niet missen! Iets na kwart over acht liep Brad het toneel op en ging achter de Steinway vleugel zitten.

Het eerste nummer was een prachtige en rustige improvisatie. Het duurde misschien een minuut of tien. Maar de toon was gezet, wat een fantastisch spel. Toen kwam eigenlijk het moment dat ik echt ‘flabbergasted’ raakte. Brad zat scheef op zijn pianokruk naar de zaal gebogen om te danken voor het applaus. Zijn linkerhand rustte nog op het klavier. Toen begon hij te soleren alleen met de linkerhand. Niet normaal gewoon: een solo met melodie, harmonie én ritme met één hand. Alsof er een gek geworden vogelspin op hoge poten over de toetsen danste. Bizar. De man speelt met één hand wat een andere pianist met twee handen nog niet zou lukken. Daarna volgde vooral covers van The Beatles, David Bowie, Radiohead, Bob Dylan, Gershwin en twee eigen nummers. Klinkt misschien wat populair maar de covers muteerde hij snel naar briljante jazz improvisaties. Brad speelde tot na tienen, inclusief drie toegiften. Mehldau’s spel is gepassioneerd en hij gaat er volledig in op. Soms zat hij zo geconcentreerd en diep voorovergebogen dat zijn voorhoofd bijna het manuaal raakte. Wat mij betreft een top-10 concert. Maar ik prefereer Brad Mehldau wel solo, dat werd wel duidelijk. De vergelijking met Keith Jarrett dringt zich natuurlijk op, maar dat zijn toch twee heel verschillende muzikanten. Ik vind wel dat Jarrett zijn publiek het soms flink lastig kan maken en daar is bij Mehldau geen sprake van. Die zoekt de grenzen zelden op en het is altijd 'mooi'. Althans, zo ervoer ik dat daar in De Doelen.

Brad genoot naar eigen zeggen enorm van dit concert, na anderhalf jaar nauwelijks aan optreden te zijn toegekomen. Halverwege het concert stopte hij met spelen en draaide hij op zijn kruk naar het publiek toe. Hij keek ons nadrukkelijk aan en sprak zijn genoegen uit om weer te kunnen spelen en bedankte ons voor het aandachtige luisteren en de goede sfeer in de zaal. “I can sense that”. Daarna vervolgde hij zijn spel. 

We dronken een pilsje na afloop. Brad stond CD’s te signeren en ik vond dat Stijn toch even een handtekening moest scoren. Ik kocht een CD’tje. De rij voor handtekeningen was opgedroogd en Stijn was de laatste. Ik zei tegen Brad dat het mijn zoon’s tweede handtekening was van een favoriete artiest. Brad vroeg wie de andere was. “Herbie Hancock” zei ik”. "Ok, so I am in good company!" zei hij lachend. Leuk.

Daarna buiten nog wat gedronken op een terras naast De Doelen, onder een straalkachel. Het gesigneerde CD’tje is echter zoek geraakt. Volledig spoorloos. Ongetwijfeld laten liggen ergens. We kwamen er  thuis pas achter. Jammer. Maar wat een gaaf concert en wederom een gezellig uitje van vader en zoon!

ROB VAN BAVEL TRIO – DE TERP, OUDORP – 10 OKTOBER 2021

Covid-19 heeft wereldwijd de meest vreselijke gevolgen teweeggebracht, dat hoeft natuurlijk geen nader betoog. Maar, zo hebben ook velen ervaren, de uitbraak bracht ook de nodige rust in natuur en de samenleving. Ik heb het er hier al vaker over gehad. Elk nadeel, enzovoort… Wat de meesten van ons erg hebben gemist is uitgaan. Restaurantje, terrasje, culturele activiteiten, dat soort zaken. Gelukkig is dat allemaal weer een beetje opgestart. De vraag is echter voor hoe lang… In ieder geval zijn J. en ik weer een beetje op pad geweest. Dagjes uit, op vakantie zelfs, maar ook uit eten, naar de film en de eerste concerten hebben we ook weer in de pocket. Ik doe hier verslag van het eerste concert dit jaar, althans waar ik ben geweest, J. heeft haar eigen ‘platform’.

Zoon Stijn is inmiddels al jaren actief als pianoadviseur en verkoper en is daardoor bekend geraakt met veel bekende en minder bekende musici uit de Nederlandse muziekwereld. Eén daarvan is Sebastiaan van Bavel, de zoon van Rob van Bavel, een prominente pianist uit de Nederlandse jazz ‘scene’. Sebastiaan is trouwens ook een geweldige pianist. Stijn werd door Sebastiaan geattendeerd op een concert van zijn vader dat ook opgenomen zou worden.

Rob van Bavel had eerder met het kwintet van de beroemde drummer John Engels in het oude kerkje 'de Terp' in Oudorp, bij Alkmaar, op een ‘Chris Maene Straight Strung Grand’ gespeeld. Dat smaakte voor Rob naar meer en hij besloot op dat specifieke instrument met zijn trio een live-CD op te nemen. 'Time for Ballads - The Maene Sessions' gaat de CD trouwens heten. Het hele project is gefinancierd met crowd funding. Wij mochten bij het concert en de live opname aanwezig zijn, samen met een collega van Stijn en wat andere genodigden en bezoekers. Beetje rare foto hieronder maar tijdens de opname moesten we ons gedeisd houden van de geluidstechnici...

Om eerlijk te zijn kende ik Rob van Bavel’s naam wel, maar zijn werk niet. Hij is een belangrijke vertegenwoordiger van jazz in Nederland en o.a. docent aan de Conservatoriums van Amsterdam en Den Haag. Van Bavel werd ooit tweede bij de Thelonious Monk Jazzpiano Competition in Washington DC en speelde met allerlei grootheden. Je kan hem dus wel om een muzikale boodschap sturen. De andere bandleden van zijn trio zijn drummer Marcel Serierse en bassist Frans van Geest. Ook geen onbekenden, althans voor de insiders.

We zaten aardig vooraan en waren getuige van het mooie spel van het trio. Rob speelt loepzuiver, dat zal niemand verbazen. De stijl van de muziek was voor mij soms net wat aan de lichte kant, maar dat is persoonlijk natuurlijk. Na het concert nog nagepraat met Rob en de andere muzikanten. Dat was ontzettend leuk. Rob is een buitengewoon vriendelijke, bescheiden en toegankelijke man. Hij vertelde wat over het spelen op de Maene en nog wat anecdotes uit zijn muzikale verleden. Ik maakte nog een praatje met de drummer. Zijn vader was Koos Serierse, ook een drummer. Ik vertelde dat ik zijn vader vroeger meerdere malen heb zien optreden en ik refereerde aan de LP 'Basic Train' met Herman Schoonderwalt op sax. Dat vond hij echt bijzonder, hij had nog nooit iemand ontmoet die de LP kende. Goeie plaat trouwens.

De Maene vleugel dan, dat was de andere held van de avond. De Chris Maene Straight Strung Concert Grand is een rechtsnarige vleugel ontworpen en gebouwd door de Belg Chris Maene op verzoek van Daniel Barenboim. Het instrument past het 19de-eeuwse principe van parallelle besnaring of rechtsnarigheid toe. Vleugels die na, ongeveer, 1880 zijn gebouwd hebben de snaren gekruist. Dat was een ontwerp van Steinway wat massaal werd nagevolgd. Niemand bouwde daarna nog piano's met rechte snaren. Barenboim wilde toch graag een vleugel met die oude en bewezen techniek. Maene bleek de enige die de uitdaging aan wilde gaan en in 2015 was de eerste gereed. Vanaf 2017 worden ze in serie gebouwd, enkele tientallen per jaar. De vleugels van Maene worden bespeeld door de wereldtop. Daniel Barenboim natuurlijk, maar ook Martha Argerich en Hannes Minnaar zijn klinkende namen. Iedereen verdrong zich rondom het indrukwekkende gevaarte. Met name Stijn's collega was er helemaal opgewonden van. Volgens Van Bavel is het een geweldig instrument om te bespelen en heeft het een rijke klank met veel ‘lucht’.

We vonden de vleugel natuurlijk prachtig klinken, maar, eerlijk gezegd, mijn oren en luisterervaring schieten te kort om het verschil met een andere vleugel vast te stellen zolang ze niet naast elkaar worden bespeeld. Maar, het was interessant en indrukwekkend om dit unieke instrument gezien én gehoord te hebben. Een schitterend gebouwde vleugel, dat ziet zelfs een leek. De verkoopprijs wordt per klant onderhandeld. Maar denk aan minimaal € 300.000, -, lees ik ergens. Maar hang me er niet aan op 😉

Nog een paar foto’s gemaakt (zie de foto hiervoor met Rob van Bavel in het midden), wat gedronken en vervolgens laagvliegend in Stijn’s Ford (Flitsmeister aan natuurlijk) weer richting huis. Geweldige avond.

Rob van Bavel - Chris Maene Straight Strung Grand Piano
Marcel Serierse - Drums
Frans van Geest - Bas