NEDERLAND

Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een blog over onze vakanties in Europa in 2018 en 2019. Het was eigenlijk een ode aan ons werelddeel, want Europa is een schatkamer voor elke geïnteresseerde reiziger. Wat je van ver haalt is lekker zegt men, maar, concludeerde ik, je hoeft echt niet per se naar exotische oorden te vliegen, want dichterbij kan het ook. Maar in 2020 was zelfs Europa voor een groot deel van het jaar 'no go'. Wie had ooit kunnen bevroeden dat we zelfs niet meer buiten de eigen grenzen mochten reizen? Corona zat en zit ons op alle fronten dwars en dus ook op dat terrein. Een dagje Brussel en een bescheiden reisje naar de Harz waren onze enige verpozingen in het buitenland in 2020. In december stonden we op het punt eens lekker sneeuw te gaan stampen in de Ardennen, maar toen riep iemand mij tot de orde… 

Dat was ik nou net weer even vergeten... Balen. België kwam je trouwens in december sowieso niet in. Gelukkig kregen wij in onze regionen na een paar weken ook weer eens een portie ouderwetse ijs- en sneeuwpret.

Een schaarse commoditeit die mij in september totaal onverwacht in de schoot werd geworpen, was ‘tijd’. Het ongeplande einde van mijn arbeidsovereenkomst bezorgde mij plotsklaps alle tijd van de wereld en dat was toch wel erg lekker als ik eerlijk ben. Een geluk bij een ongeluk. Ik mocht nog even doorrijden met mijn lease-Benz en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. Onder andere voor allerlei uitstapjes in ons eigen landje. Voordat ik de ‘Merc’ moest inleveren deden we dat trouwens ook al, van die dagjes uit in eigen land bedoel ik. Ze waren bedoeld als substituut voor een échte vakantie. Dergelijke uitjes doen we nog steeds af en toe, maar dan in onze eigen Opel Karl. Een erg fijn en capabel karretje die het gemis van de Mercedes opmerkelijk goed weet te verzachten.

Nederland wordt internationaal beschouwd als één van de beste en meest leefbare landen ter wereld. Natuurlijk, overal is er wel eens wat, tot in de beste families zal ik maar zeggen. Maar met de procedures rondom COVID-19, de toeslagenaffaire en nog een flink aantal andere pijnlijke en lopende dossiers, heeft ons land wel een paar beschamende steken op een rij laten vallen. Maar, ga er maar aan staan, het valt echt niet mee om aan het roer te staan in deze tijd. Ondanks fouten en blunders van onze overheid en het geklaag en populistisch geroeptoeter van allerlei gekkies en betweters aan de zijlijn, leven we echt nog in een heel goed land. Bovendien, alles is relatief. Als je, bijvoorbeeld, in de krottenwijken van Dhaka in Bangladesh hebt rondgelopen, zoals ik ooit, dan ga je wel even anders tegen de wereld aankijken en herken je onze zegeningen. Maar dat er wat zaken in Nederland serieus moeten veranderen, dat is zeker. 

Ondanks die relatieve 'perfectie', ben ik altijd van mening geweest dat er in Nederland iets essentieels ontbreekt en dat is ongerepte ruimte. Ik ben er van overtuigd dat een mens af en toe lichaam en geest tot rust moet kunnen brengen in een natuurlijke omgeving. In ons land geen woeste natuur om jezelf eens lekker in te verliezen. Ik heb dat vorig jaar node gemist. Natuurlijk, er zijn beslist mooie natuurgebieden in Nederland, maar die zijn vaak overlopen. Zeker op mooie dagen. Zondag in het bos, langs plassen, op de heide of aan het strand... In Nederland betekent dat parkeerterreinen vol auto’s en paden vergeven van gezinnen met schreeuwende kinderen en rondspringende honden. Het is op zulke momenten best een taaie klus de meute te lossen. Maar in het Corona-jaar zijn J. en ik, toch wel, gestuit op mooie en stille plekken in eigen land. Ongerept zeker niet, maar beslist de moeite waard. Nederland barst daarnaast uit zijn voegen van schitterende steden, dorpen, cultuurlandschappen, industriële hoogstandjes, civiele kunstwerken en wat dies meer zij. Daar kan een mens zijn hart ruimschoots aan ophalen en dat hebben wij in 2020 volop gedaan. 

Het laat zich raden waar ik hier uiteindelijk naar toe wil. Inderdaad, net als van onze Europese avonturen, heb ik van mijn foto’s een chronologische compilatie gemaakt. Deze keer van 2020. Fotografie was tenslotte ooit de aanleiding om een weblog te beginnen. We worden tegenwoordig van alle kanten overvoerd, belaagd bijna, door ontelbare foto's en snapshots via social media. Kom ik ook nog eens aankakken als mosterd naar de maaltijd. Maar ik laat mij er niet door ontmoedigen 😂

Zoals ik hiervoor al aangaf, is het regelmatig gelukt het lager werkvolk met hun luidruchtige addergebroed en neurotische viervoeters achter ons te laten. Dat had ook veel met timing te maken, de periferie van de dag biedt de beste mogelijkheden om rust te vinden. De afwezigheid van vliegverkeer droeg ook enorm bij aan de stilte. Onze uitstapjes resulteerden regelmatig in mooie plaatjes van verrassend fraaie en verlaten plekken. Zelfs op loop- of fietsafstand van ons huis. 

Daarnaast natuurlijk foto's van ‘stenen & staal’, dat kan niet missen. De schier eindeloze hoeveelheden opnamen van zonsondergangen boven polderlandschappen en plassen tijdens mijn fietsavonden, heb ik grotendeels achterwege gelaten. Waanzinnig mooi soms, maar overdaad schaadt. De gekozen selectie vertegenwoordigt, net als die van Europa, slechts 2% van het totaal en doet eigenlijk nauwelijks recht aan mijn fotografische interpretaties van Nederland. Maar, net als vroeger met dia-avondjes, het is al snel te veel en in beperking toont zich de meester.

De foto’s zijn gemaakt met mijn Nikon SLR maar er zitten ook heel wat smartphone plaatjes tussen. Een smartphone, althans die van mij, heeft zijn fotografische beperkingen, zeker als het daglicht al bijna is verdwenen. Soms is dat te zien, maar dan vond ik de foto toch de moeite waard om te selecteren. Ik zou willen adviseren om gewoon eens een keer te kijken naar mijn plaatjes, ze zijn echt wel de moeite waard, al zeg ik het zelf. 

Blogger, de gebruikte blog-applicatie en Flickr, voor de foto's, functioneren het beste op een Personal Computer of een laptop. IOS en Android platforms zijn niet ideaal omdat ze bepaalde instellingen nodig hebben om hyperlinks en 'embedded' foto's te laten zien. Het verschilt ook per type toestel en bouwjaar. Al mijn online foto’s zijn ongeveer 50% verkleind (op pixelniveau) om copyright redenen.

De foto's laten zich het makkelijkst bekijken door op de webpagina van boven naar beneden te scrollen. Voor een fullscreen diashow op een Windows machine is de button rechtsboven bedoeld. Hoe dat er uit zie op een Apple machine weet ik niet.

De foto’s staan hier: NEDERLAND

Voor nu, in afwachting op betere tijden, zou ik willen zeggen: blijf gezond en ga vooral naar buiten met de geit en laat Skype, Facetime en Microsoft Teams maar eens even voor wat ze zijn.

CHICK COREA - R.I.P.

Dat vermaledijde Corona ook… We zouden maart vorig jaar naar een concert van Chick Corea gaan in Het Concertgebouw in Amsterdam. COVID-19 was de reden dat het niet doorging en nu is het te laat. De beroemde Amerikaanse pianist is drie dagen geleden, op 9 februari, overleden. Ik kreeg net een berichtje via WhatsApp. Eén van de belangrijkste jazzmuzikanten uit de historie is er niet meer. Ik ben een fan van Chick Corea van, bijna, het eerste uur. Zijn platen hoorden bij de eerste jazz LP's die ik aanschafte, dus dit doet mij ook wel weer wat... 😟

Chick Corea behoort tot één van de belangrijkste figuren uit de jazz-historie en was meer dan 50 jaar actief als componist, bandleider en, vooral, pianist. Hij hoort thuis in het rijtje Art Tatum, Bud Powell, Oscar Peterson, Bill Evans, Thelonious Monk, Herbie Hancock en Keith Jarrett. Hieronder het trieste bericht van het overlijden op zijn website met een passende begeleidende tekst en een boodschap van Chick die ik hier graag publiceer.

Ik heb ooit een blog aan Chick gewijd: Chick Corea