SNARKY PUPPY – LIVE AT THE ROYAL ALBERT HALL

Inmiddels schrijf ik alweer dertien jaar blogs op drie verschillende ‘platforms’. Blogger van Google bevalt mij het beste en dat is het huidige platform. De eerste twee werden gehost door one.com. Ze staan nog steeds online en af en toe zoek ik nog eens wat terug. Dit weekend heb ik een kleine zoektocht gedaan naar Snarky Puppy. Op het tweede platform heb ik over hen tot vervelens toe geschreven en in onverhuld enthousiaste termen. Menig lezer zal destijds gedacht hebben “ja, ja, nu weten we het wel”. Mea Culpa. Ik was eigenlijk op zoek of ik ooit ergens de woorden had gevonden om te beschrijven wat Snarky Puppy nou zo goed maakt. Voor mij dan welteverstaan. Directe aanleiding was mijn zeer positieve ervaring met hun nieuwe album ‘Live at the Royal Albert Hall'. Binnen onze muzikale gelederen was de ontvangst echter ‘wisselend’, zal ik maar zeggen. Opmerkelijk en voor mij reden om mijn gedachten daar eens over te laten gaan en er deze blog aan te wijden. Ik kom straks nog even terug op het album.

Opmerking: blijkbaar, ondanks bron- en copyright vermelding, heeft Google de geplaatste illustraties als 'copyright violation' gezien en vervangen voor 'verboden in te rijden' plaatjes. Ik heb ze allemaal verwijderd. Dan maar zonder plaatjes. Voortaan dus alleen maar eigen werk en copyright vrij materiaal.

Zoeken naar het woordje ‘Snarky’ onder ‘Muziek’ op mijn tweede blogplatform leverde nogal veel hits op. Het was dus even spitten in mijn eigen schrijfsels naar een beschrijving van hun muziek. Het leverde niet veel meer op dan enthousiaste uithalen over diverse albums en concerten. Dat was in 2015. Is het eigenlijk wel mogelijk Snarky Puppy’s muziek, alle muziek eigenlijk, in woorden te vatten en over te brengen naar anderen? Misschien is het een onmogelijke opdracht aan mijzelf. Het is wellicht als Conrad’s Roberts strofen uit zijn gedicht op Miles Davis’ Live-Evil Album: “Who is this music that which description may never justify? Can the ocean be described? Fathomless music”. Maar communiceren en enthousiasmeren zijn bestaansredenen van mijn blogs en dus ga ik toch een poging wagen.

Nog even in het kort waar we het over hebben. Snarky Puppy is een muzikaal collectief uit New York onder leiding van bassist Michael League en opgericht in 2004. Snarky Puppy combineert een verscheidenheid aan muzikale stijlen zoals jazz, rock, wereldmuziek en funk. De band is samengesteld uit een wisselend internationaal gezelschap van muzikanten van allerlei pluimage. Snarky Puppy werd een aantal jaren terug plotseling wereldwijd beroemd en de lijst van ‘awards’ is eindeloos. De liveoptredens zijn een regelrecht spektakel waarbij tien tot vijftien man op het podium staan. Legendarisch waren de fantastische concerten met het Metropole Orkest waarbij er totaal tachtig muzikanten op de planken stonden. Michael League en kompanen zijn tegenwoordig graag geziene gasten voor workshops op allerlei podia en conservatoriums over de hele wereld. De meeste leden hebben hun eigen bands en treden ook op met andere gerenommeerde artiesten op zoals Marcus Miller, Roy Hargrove, David Crosby, enzovoort. Snarky’s tourschema’s zijn moordend en van al hun optredens zijn kort erna op hun website MP3 en FLAC bestanden te downloaden.

Ik heb geen muzikale opleiding dus ik waag mij niet aan techniek. Maar wat rondneuzen op internet verschaft wel wat meer inzicht. Het hoge muzikale niveau komt niet zomaar uit de lucht vallen. De meeste bandleden hebben een klassieke- of jazz conservatorium achtergrond en hun muziek is dus een samensmelting van die verschillende achtergronden. Michael League is een jazz- en sessiemuzikant, toetsenist Cory Henry (ex-SP) komt uit de gospel wereld, Bill Laurance is een klassiek opgeleid pianist, percussionist Nate Werth is geschoold in klassieke Indiase muziek, enzovoort. Deze invloeden vind je terug in hun composities en op het podium. Kennis en vaardigheid met en van harmonieleer, polyfonie, syncopen en dergelijke (ik praat maar na wat ik lees 😀) zijn de vanzelfsprekende toelatingseisen om tot het gezelschap toe te treden. Het leren van - en het lenen uit het technische mandje van de totale muzikale canon van klassiek tot pop, van Bach tot Stevie Wonder, het hoort allemaal bij het tot stand komen van hun composities. Michael League is degene die de basiscomposities schrijft waarna de individuele leden hun eigen arrangementen maken. Daarna vloeit door interactie alles samen tot een nieuwe song die verder evolueert op de live podia. Het belangrijkste aspect van hun muzikale curriculum is het consequent combineren van invloeden van de vele genres. Elk individueel concert van Snarky Puppy bevat meer stijlen, maatwisselingen, polyritmiek en andere kunsten dan waar menig muzikant in zijn hele loopbaan mee te maken krijgt. Snarky Puppy is de optelsom van talent, vakmanschap, plezier, energie en het vloeiende gemak waarmee zij geweldige grooves combineren met het opzoeken van de grenzen van hun metier. Een fantastische chemie die zijn gelijke volgens mij niet kent.

Het duurde bij mij, als zeventienjarige, een paar maanden om ‘Bitches Brew’ te doorgronden. Maar opeens zag ik het licht, als ik het zo mag uitdrukken. Zo ging dat nog vele jaren door met allerlei andere muziek. Coltrane, Mahler, Hancock, Reich, het kostte gewoon de nodige tijd. Net als een muzikant kan een luisteraar zich ook ontwikkelen en daar kun je een leven lang zoet mee zijn. Bij Snarky Puppy viel bij mij het kwartje ook niet direct. Snarky werd 'ontdekt' en aanbevolen door mijn zoon en de zoon van vriend H. Aanvankelijk was ik gematigd enthousiast, maar op een gegeven moment ging ik helemaal om, net als papa H. Het is wel essentieel om Snarky's enorme energie, polyritmiek en vele stijl- en toonsoortwisselingen te leren waarderen. Zo niet, dan zal hun muziek zich presenteren als een onsamenhangende afwisseling van melodische lijnen en instrumentele uitwassen zonder kop of staart. Soms lees ik ook dat Snarky Puppy’s muziek te industrieel, te technisch is en te weinig bezieling kent. Dat zijn echt misvattingen. In dat verband dringt de analogie zich op met de muziek van Frank Zappa en Miles Davis’ elektrische periode. Maar dat is weer een ander verhaal.

Snarky Puppy is een volledig op samenwerking gerichte band die profiteert van de diversiteit van hun achtergronden, kennis en vakmanschap. Met name tijdens de liveoptredens onderscheiden zij zich door plezier in het spel, geweldige interactie en improvisatie en het genereren van een enorme positieve energie die hun publiek zonder uitzondering in extase brengt. De dynamiek door afwisseling van groove, schitterende solo's en muren van geluid kennen hun gelijke niet. Na afloop van een Snarky Puppy concert, heb ik al drie keer mogen ervaren, voel je je opgeladen en energiek en dat gevoel blijft dagenlang hangen. Wat een band!

Wat is voor mij, en waarschijnlijk de hele fanbase, de essentie van Snarky Puppy? Voor introspectie ben je bij hen aan het verkeerde adres, dat zal duidelijk zijn. Nee, de bezieling van Snarky Puppy 's muziek is mijns inziens ingebed in ander elementen. Wat mij betreft zijn dat prikkeling en uitdaging van de zintuigen, een boost van positieve energie, intens muzikaal plezier, hernieuwd vertrouwen in de jeugd, de mensheid en de toekomst. Het zijn gevoelens die juist in deze tijd buitengewoon welkom en zelfs troostend zijn. Sic factum est!

Ik wil nog wel een belangrijke nuance aanbrengen. Snarky Puppy is in mijn ogen primair een band die op het podium tot volle wasdom komt. Ze hebben best een aantal goede studioalbums gemaakt, maar ook de nodige die, vind ik, saai zijn en werktuiglijk. De positieve energie en bezieling die ik benoem haal ik vooral uit concertbezoeken en concertregistraties.

Wat betreft ‘Live at The Royal Albert Hall’ ben ik snel klaar. Het is een fantastisch concert en audiofiel grensverleggend geregistreerd en geproduceerd. Het openingsnummer ‘Even Us’ vormt een verpletterende entree. De toon is gezet. Het niveau blijft de rest van het concert torenhoog en eindeloos avontuurlijk. Ik pik er nog het nummer ‘Bigly Strictness’ uit. Leuke titel overigens. De basis wordt gelegd door de drummer in de vorm van een mars, een cadans waarover in de eerste helft van het nummer alle muzikanten tegelijkertijd of afwisselend hun ding doen. Samenspel en solo's wisselen elkaar af of lopen door elkaar heen en vloeien weer samen. De drummer houdt het ritme met militaire strengheid vast en dan valt de muziek bijna stil. Op de achtergrond klinkt de cadans nog zachtjes door terwijl Mark Lettieri tenslotte met een gave solo en een crescendo spelende band het nummer naar het einde brengt. Een schitterende tour de force, moddervet en totaal origineel.

'London Jazz News' schrijft over het concert: “As the room sat in darkness, a solo guitar started with a beautifully simple mournful melody, soon joined one-by-one by the rest of the band. Before long, an epic feast for the senses had built up. Each composition moved through this mellow simplicity to raucous cacophony again and again, and though it seemed formulaic at times, each groove was different and each soloist brought something new to the music.”  Duidelijke taal lijkt mij.

Nog even een tip. Sinds enige tijd heb ik een professionele Roland studio headphone. ‘Live at The Royal Albert Hall’ heb ik daar op volle kracht op geluisterd. Als het even kan moet deze muziek keihard worden beluisterd anders gaat de stuwende energie verloren. Mochten tijdstip, buren of WAF (Wife Acceptance Factor) roet in dat eten gooien, luister dan beslist met een goede headset.

Bill Laurance - piano
Bob Reynolds - saxophone

Bobby Sparks - keyboards

Chris Bullock - tenor sax, flute, and alto flute

Jason "JT" Thomas - drums

Justin Stanton - trumpet and keyboards

Keita Ogawa - percussion

Mark Lettieri - guitar

Michael League - bass

Mike "Maz" Maher - trumpet and flugelhorn

Shaun Martin - keyboards

Zach Brock - violin