Een dagje ouder. We hopen dat allemaal te worden. Maar, zoals het afgelopen jaar in onze vriendenkring weer duidelijk werd, het is niet voor iedereen weggelegd… Voor ‘de rest’ verloopt het gevecht tegen tijd en zwaartekracht vanaf, zeg maar het zesde decennium, zéér verschillend. Dat hoef ik hier niet verder uit te leggen. Tot nu toe mag ik niet klagen. Ik heb wel ervaren dat zo rond de zestig allerlei ‘kleine’ dingetjes de kop op gaan steken. Mijn evenwicht is toch wat minder merk ik met bergwandelingen, autorijden in het donker tijdens regen en mist vereist meer concentratie, ik stoot regelmatig dingen om die ik niet zie staan en kan maar niet op namen van films en beroemdheden komen, enzovoort. Niets dramatisch en ik hoor om mij heen dat ik niet de enige ben, maar toch. Iets waar ik al veel langer last van heb, en met het ouder worden ook erger wordt, is slaperigheid. Het is geen ziekelijke vorm, zoals narcolepsie, maar wel hinderlijk. Het steekt dagelijks de kop op. Vooral als het relatief rustig is op het werk, in de file of na de lunch, dat soort momenten. Mijn ogen gaan dan enorm tranen tot het oogvocht er bijna uitstroomt. Ik moet dan gewoon iets anders gaan doen om te voorkomen dat ik, bijna letterlijk, in slaap donder. Ik wijd het eigenlijk vooral aan mijn veel te lange werkdagen en reistijden op dit moment. Klokje rond is eerder regel dan uitzondering. Op zich niet erg, ik heb het heel goed naar mijn zin op mijn werk, maar het is wel lastig. ‘Binge watchen’ is in deze fase van 'de strijd' voor mij echt onmogelijk. Een tot twee uur TV of film kijken is echt het absolute maximum. Als je dan na een lange werkdag naar een film van 3,5 uur gaat laat de uitkomst zich raden…
In mijn blog van 7 december haalde ik het al even aan. We waren naar ‘The Irishman’ getogen, Martin Scorsese’s nieuwste film. Ik denk dat ik na een kwartier al sliep. In de pauze zijn we naar huis gegaan. De film is een productie van Netflix en kwam na de bioscoop release al na een week online. De oplossing voor mij was dus kijken op Netflix. Eigenlijk een gotspe, een regelrechte onbeschaamdheid. Een film van deze statuur moet je natuurlijk op het grote doek zien. Maar ik trek het nu even gewoon niet. Afgelopen week heb ik de film thuis als vierdelige-serie bekeken.
Ik heb genoten van de eerste tot en met de laatste seconde van dit laatste meesterwerk van Scorcese. Voor degenen die niet op de hoogte zijn, toch een kleine
samenvatting. ‘The Irishman’ is een gedramatiseerde verfilming van de historie
van Frank Sheeran, 'The Irishman' en rechterhand van Jimmy Hoffa. Hoffa was de
beruchte en legendarische baas van de de ‘International Brotherhood of
Teamsters’, de grootste vakbond van de V.S. Hoffa had banden met de
georganiseerde misdaad, politiek en bedrijfsleven en verdween zelfs een paar
jaar achter de tralies voor omkoping. Frank Sheeran regelde de vieze klusjes
voor Jimmy. De uitdrukking ‘I Heard You Paint Houses’ is maffiataal voor iemand
uit de weg ruimen en de titel van het boek over het leven van Frank Sheeran. De
film vertelt een episch verhaal over vakbonden en de georganiseerde misdaad in
het naoorlogse Amerika, verteld door de ogen van Frank. The Irishman overbrugt
een periode van de jaren vijftig tot de jaren tachtig. De acteurs zijn voor het
begin van genoemde periode digitaal jonger gemaakt wat niet altijd even
overtuigend is gelukt. Het is eigenlijk mijn enige kritiek op deze film.
The Irishman werd geregisseerd door Martin
Scorsese, regisseur van o.a. Taxi Driver, Good Fellas, Raging Bull, Casino en
The Wolf of Wall Street. Scorcese is één van de belangrijkste en meest
gelauwerde regisseurs uit de filmhistorie. De kern van de cast van The
Irishman bestaat uit Robert De Niro, Al Pacino en Joe Pesci. Die namen spreken voor zich neem ik aan. Het verhaal van
de film heeft als zwaartepunt een
van de grootste onopgeloste mysteries in de Amerikaanse geschiedenis, de
verdwijning van Jimmy Hoffa. Verder zal ik hier geen 'spoilers' prijs geven. De film biedt een monumentale reis door de
verborgen gangen van de georganiseerde misdaad en obscure verbindingen met de
reguliere politiek.
The Irishman excelleert in alle opzichten. Acteren, fotografie, aankleding, tijdsbeeld, regie, techniek, het is te veel om op te noemen. Het is een rustige
film die zijn tijd neemt en zich precies in het juiste tempo ontwikkelt. Er was geen
moment dat ik dacht dat de film wegzakte. Het verhaal is uiteraard serieus en
af en toe heftig of zelfs aangrijpend in zijn oprechtheid. De vermeende
vriendschappen tussen de hoofdpersonen worden prachtig neergezet. Er vallen natuurlijk met enige
regelmaat de nodige slachtoffers, maar de film is minder cru dan ‘Good Fellas’.
Er valt ook te lachen. Met name Al Pacino als Hoffa die weer eens een woede-uitbarsting
krijgt is echt geweldig. De Niro als Sheeran is uiteraard ook fenomenaal. Je
krijgt als kijker eigenlijk geen grip op zijn karakter en wat hem nou eigenlijk drijft. Zijn non-verbale spel in deze film is ook een genot. Prachtig. Joe
Pesci, hij had twintig jaar niet meer geacteerd, krijgt van mij de eretitel in zijn onderkoelde rol als maffiabaas
Russ Bufalino. Ongelofelijk wat een acteur. Totaal overtuigend. Ik kan het niet uitleggen, je moet
het zien.
Er zit wel een symmetrie in mijn
blog. Het ouder worden en de vergankelijkheid zijn onderliggende thema’s die
een rode draad in The Irishman spelen. Het is geen toeval dat regisseur en de
drie hoofdacteurs allen tussen de 75 en 78 jaren tellen ten tijde van de
verfilming. De laatste momenten van de film zijn eigenlijk best confronterend. Het laatste shot bleef nog een tijd op mijn netvlies hangen... Vijf sterren.
