TOMASZ STANKO R.I.P.

Een boer’n kaaskop, dat ben ik. Een echte Jan-de-Hollander. Overleggen, pappen, nat houden, polderen. Dat werk. Het is een beetje kort door de bocht, maar zo zitten wel heel veel Nederlanders in elkaar. Het is, denk ik, één van de redenen dat we al eeuwen een succesvol volkje zijn. Ik generaliseer hier wel behoorlijk,  maar ik geloof wel in een gemiddelde volksaard. Fransen, Italianen, Britten, Indiërs, Chinezen, ze lijken toch allemaal met hun eigen volkse sopje te zijn overgoten. Polen kennen we allemaal van de klusbussen, te grote ouwe BMW’s en zwijgende mannen die hun winkelwagen vol gooien met diepvries pizza’s en blikken bier. Toch? Nu komt de nuance om de hoek kijken. Net als dat er Italianen bestaan die stil in een hoekje zitten en er Britten rondlopen zonder gevoel voor humor, bestaan er Polen met soul. Daar gaat dit In memoriam over. 

Tomasz Stańko was een Poolse trompettist en componist en één van de meest vooraanstaande muzikanten in de Europese jazz scene. Zijn faam reikte ook ver buiten Europa. Stanko overleed eergisteren op 76-jarige leeftijd in Warschau aan de gevolgen van ‘de’ rotziekte. Ik ontdekte Tomasz’ muziek ergens medio jaren negentig. Hij was toen net een tweede muzikale koers ingeslagen: muzikaler, meer soul, maar vooral creatiever en sfeervoller. Bovendien werd zijn muziek voortaan vastgelegd op Manfred Eicher’s ECM label en dat doet elke muziek goed. 

Stanko debuteerde in de late jaren vijftig en speelde gedurende zijn leven met vele groten uit de jazz wereld, maar ook met klassieke componisten als Krzysztof Penderecki. Net als zijn grote voorbeeld, Miles Davis, was hij een mentor voor jonge muzikanten. De albums ‘Litania’ en ‘Dark Eyes’ werden een relatief succes. Zijn oudere muziek spreekt mij minder aan, want iets te veel free jazz. Adel verplicht en ik wilde hier niet voorbij gaan aan het overlijden van Tomasz Stanko.

©Publicity picture – London Jazz News

Ik heb geen bijzondere associaties met Stanko anders dan dat het een briljant trompettist  was en dat ik een paar mooie albums van hem heb en regelmatig luister. Stanko word ik nooit zat. Hij bood ook een podium aan één van de beste jazzpianisten van de afgelopen decennia, Marcin Wasilewski. Op 19 mei jl. bezocht ik samen met Stijn een concert van het Marcin Wasilewski trio in LantarenVenster in Rotterdam. Onze verwachtingen waren zeer hoog gespannen en die werden beloond, althans in technisch opzicht. Muzikaal gezien een fantastisch staaltje, maar de sfeer ontbrak. Alsof ze in een studio speelden. Jammer, want het hele concert kon ik niet onderdrukken dat ik naar Stanko’s erfgenaam zat te luisteren en daar had wel wat meer passie vanaf mogen stralen. Maar ja, dat is ook de Poolse volksaard denk ik… Het is de enige keer dat ik een concert heb bijgewoond van iemand uit de Stanko stallen. Tomasz heb ik zelf nooit live zien spelen.

Er 'liggen' nota bene al een tijdje twee albums voor mij klaar die  ik nog van FLAC naar CD moet processen: ‘Lontano’ en ‘Wislawa’. Toeval bestaat niet. Stanko's laatste studio album met zijn nieuwe New York Quartet heet ‘December Avenue’ en ken ik nog niet. Ik heb dus nog wat huis- en luisterwerk te doen. Ik verheug mij er op en houd op die manier voor mijzelf de herinnering levend aan de iconische muzikant Tomasz Stanko.

Remembering Tomasz Stanko - Sequenced by Manfred Eicher - July 31, 2018

MARCIN WASILEWSKI TRIO – LANTARENVENSTER – 19 MEI 2017

Marcin Wasilewski kende ik eigenlijk wel maar ook weer niet. Uiteraard wel als de fenomenale pianist van Tomasz Stanko, maar niet als zelfstandig muzikant. Of was ik het vergeten? Hoe dan ook, een paar jaar geleden stuitte ik op het album ‘January’ van Wasilewski. Ik was meteen verkocht en sindsdien ben ik fan. Wasilewski behoort tot de beste jazz pianisten ‘ever’ en toen hij in Nederland zou optreden heb ik gelijk twee kaartjes voor mij en Stijn gekocht. De muziekvrienden waren verhinderd. LantarenVenster staat garant voor goede akoestiek en de avond kon niet kapot…

Muzikaal was het goed, gelikt, perfect maar het werd een wat zielloos gebeuren. Er werd door Marcin of de andere muzikanten geen woord gezegd. Ze keken niet eens de zaal in. We hadden net zo goed een CD kunnen luisteren. Het was daardoor eigenlijk een rare avond en ook wel een beetje een ontgoocheling. Je wil toch wat interactie tijdens een live concert en het gevoel dat de muzikanten het ook naar hun zin hebben?

Marcin Wasilewski – piano

Slawomir Kurkiewicz – contrabas

Michal Miśkiewicz – drums

NIK BÄRTSCH – TIVOLI UTRECHT – 2 MEI 2018

We waren in oktober vorig jaar nog geweest. Naar ‘Nik’. In Rotterdam en dat was geweldig (https://goo.gl/iKbbnw). Ik beperk mij hier dus een beetje want de geschiedenis herhaalde zich grotendeels, maar niet helemaal. We hadden afgesproken om met zijn vieren wat te eten voorafgaand aan het concert. Het was praktischer onafhankelijk naar Utrecht te reizen en we ontmoetten elkaar in Tivoli waar we eerst een ‘vorkje prikten’ zoals dat zo mooi heet tegenwoordig. We moesten in Tivoli helemaal naar de zolder klimmen en dat is echt serieus hoog. Nik Bärtsch’s Ronin kreeg deze avond een tweederangs zaaltje. Een klein podium en het publiek mocht zitten op losse stoelen. Ik vond het eerlijk gezegd wel een beetje een aanfluiting. 

Ons concert was vlak voor de première van hun nieuwste album ‘Awase’ en daar speelden de mannen natuurlijk wat nummers van. Anderhalf uur te gekke ‘ritual groove music’ waar niets aan af te dingen was. Helaas was de akoestiek niet optimaal. Met een trap kon je nog naar een soort balkon en daar had je een mooi zicht en klonk het beter. Maar Nik en zijn mannen verdienden meer dan een podium op zolder. De volgende dag waren ze te gast bij de VPRO. Op Youtube staat het interview met Nik door Giovanca en twee van hun nummers. 

Na het concert scoorden we de nieuwe CD en/of LP en lieten Nik signeren. Hij herkende mij meteen en begon een praatje. Leuk. Het is volgens mij echt een hele aardige kerel. Later hebben we nog een paar mailtjes heen en weer gestuurd. Maar, op zolder of niet, we hadden weer een hele fijne en gezellige avond. Goeie muziek met vrienden. Prachtig.

Nik Bärtsch - piano

Kaspar Rast - drums

Thomy Jordi - electric bass

Sha - sax & bass clarinet

MERCEDES A 180D BUSINESS SOLUTION

Ik ben alweer een tijdje uit de lucht. De blog-lucht bedoel ik dan. Druk, druk, druk. Ik had te weinig tijd om te schrijven, of gaf er de prioriteit niet aan. Hoe dat in de toekomst verder gaat weet ik nog niet, want ik schrijf alleen verhaaltjes wanneer die als vanzelf boven komen drijven. Ik ben de afgelopen paar maanden naar een paar concerten geweest en daar wil ik nog wel wat over kwijt. Dat komt nog wel. Voor nu ga ik u informeren dat ik alweer een paar weken in een andere auto rijd. Ja, echt. Dat is pas verrassend nieuws he? Maar niet heus. Het is leaseauto numero zoveel. Ik heb dit keer mijn excel sheetje nog niet geraadpleegd welk 'volgnummer' deze heeft. 'Tig' zal ik maar zeggen.

Deze keer rijd ik 'premium' zoals dat heet in autotermen. Een Mercedes, mocht het u nog niet zijn opgevallen. De meeste lezers zal het een worst zijn, maar voor de petrolheads en andere geïnteresseerden zijn mijn uitgebreide bevindingen te lezen op de website van Autoweek. De review staat hier: https://goo.gl/Xpdqhq