DONDER & BLIKSEM!

De laatste tijd lijkt het weer behoorlijk van slag. ‘Lijkt’ is eigenlijk niet het juiste woord, want het weer is gewoon van slag. Ondanks dat stupide hufters als Donald Trump (en onze nationale 'nitwit' Harry Mens) verklaren dat de opwarming van de aarde onzin is, wijst de realiteit anders uit. Nagenoeg alle klimatologen en andere wetenschappers zijn inmiddels wel overtuigd. Bovendien, meten is weten en de cijfers liegen helaas niet. Met name op het noordelijk halfrond is de opwarming rampzalig. Alpengletsjers trekken zich terug met een dramatisch tempo. Het winterijs bedekt de Noordelijke IJszee elk jaar minder, permafrost smelt, methaangassen komen vrij en flora en fauna worden bedreigd in hun natuurlijke habitat. Ook in andere regionen van de wereld blijken biotopen dramatisch snel te veranderen en vooral te verarmen door het verdwijnen van soorten. Niet alleen CO2 heeft een belangrijk opwarmend effect, maar ook andere gassen, zoals CH4, methaangas. Hier leest u er meer over: https://goo.gl/hMxE2M Maar om terug te komen op de openingszin, het 'weer' is dus wel degelijk van slag...

Wat moeten we er aan doen? Allereerst Trump wippen (én Kim Jong Un). Voorts onze energie niet meer uit fossiele brandstoffen halen. Daar wordt gelukkig flink aan gewerkt. Maar ook minder vee houden en vlees eten, minder vaak vliegen, (heel) veel minder kindertjes maken en zo zijn er nog een eindeloze reeks andere maatregelen. Het heeft allemaal behoorlijk de smaak van een ‘doemscenario’. Maar we hebben het al eens eerder gehoord. Weet u nog? De Club van Rome? Maar er moet nu toch echt wat gebeuren, want anders gaan de komende generaties een hele vervelende pijp roken. 

Ach, wat merken we er nu eigenlijk allemaal van? Het valt door de bank in onze eigen omgeving allemaal toch nog wel mee? Wat meer hoosbuien, een wat nattere zomer, dat soort dingen. Het loopt tot nu toe wel los. Toch? Nou, daar denken ze in het Caraïbisch gebied, het zuiden van de V.S., Manhattan, sommige delen van Zuid-Europa, Bangladesh, Indonesië, Oceanië en heel veel andere plekken op aarde toch heel anders over. Door de relatieve extreme opwarming van de aarde in de afgelopen decennia ontstaan er grote temperatuurverschillen in atmosfeer en oceanen. De effecten daarvan zijn, bijvoorbeeld, veranderende oceaanstromingen, waarvan de gevolgen niet te voorspellen zijn. De nieuwe condities in troposfeer en wereldzeeën doen krachten ontwikkelen die we niet eerder hebben gezien. ‘Irma’ is het meest recente voorbeeld. Maar, zo voorspellen oceanologen, klimatologen en andere ‘logen’, ‘We have seen nothing yet’. Hieronder een satellietfoto van Irma. De volgende zware orkaan is overigens al onderweg...

[NOAA's GOES East satellite Hurricane Irma Credit: NASA/NOAA GOES Project]

Ik heb altijd al een fascinatie voor de woestheid en oorspronkelijkheid van de natuur gehad. Ook klimaat- en weersystemen vind ik zeer boeiend. Het is een ‘topic’ waar verbazend veel mensen totaal geen kennis van hebben of over nadenken. Waarom wordt het winter? Waarom is het in Suriname het hele jaar 30 graden overdag? Wat is een ‘regentijd’? De moesson? Betekenis van dag en nacht? De maan? Maar ja, een mens krijgt al zo veel voor zijn kiezen en je kan niet alles weten. Ik ga dat hier ook niet even recht zetten, haha. Maar, omdat ik buitengewoon gefascineerd was door orkaan Irma, vind ik het leuk om een keertje een informatieve en educatieve pet op te zetten. Dat de opwarming van oceanen bijdraagt aan steeds krachtiger orkaansystemen maakt het relevant in relatie tot de bovenstaande introductie. Voor degenen die het geen bal interesseert is dit het moment om af te haken.

Een paar keer heb ik in het verleden de luxe positie gehad de boel de boel te laten. Gewoon gestopt met werken en er op uit. Soms maar voor enkele weken, maar een paar keer ook (veel) langer. In 1986 spendeerde ik een tijdje in Andalusië. Ik vloog naar Malaga, huurde een Ford Fiësta en belandde aan het einde van die dag in Agua Amarga (bitter water) in het uiterste Zuid Oosten van Spanje. Ik huurde er een appartementje waar ik een maand woonde. Het was of het onaanzienlijke dorpje aan de zee nog was gedompeld in de nadagen van Franco. Spanje was medio jaren tachtig nog maar net een democratisch land en sommige autonome regio’s, zoals Extremadura en Almería waren ronduit armoedig en toerisme was nagenoeg onbekend. Agua Amarga ligt in een uithoek van Almería aan de Middellandse zee. De bergen en de kusten zijn ruig en schaars begroeid en de hele regio heeft een woestijnklimaat. Niet ver er vandaan ligt bijvoorbeeld de ‘Desierto de Tabernas’ waar in de jaren zestig de z.g. Spaghetti westerns werden opgenomen. Het is meer dan dertig jaar geleden en ik zou niet meer naar de streek durven uit vrees voor een desillusie. De kusten en vele stukken van het binnenland zijn tegenwoordig bedekt met meer dan 30.000 hectare aan kassen voor de groente- en fruitindustrie. Het wit-grijze plastic dat als bescherming voor de gewassen dient, is vanuit de ruimte zichtbaar.

Zeg dus maar gedag met je handje naar de ongereptheid van de streek. Ik ben bovendien bang dat het toerisme zijn vernietigende sporen ook heeft achtergelaten. Ik houd het maar bij mijn herinneringen en foto’s. Hieronder een plaatje van de kust bij Agua Amarga in 1986.

In 1986 was Almería dus nog heel oorspronkelijk en ik vond het er ronduit fantastisch. Ik leerde zeer bijzondere mensen kennen, verkende de hele regio en ging dagelijks op foto-excursie in de ruige natuur. Het was oktober en ik hoopte op een mooie nazomer in Europa’s warmste en droogste regio. Uiteindelijk werd die verwachting beantwoord, maar de eerste avond in Agua Amarga pakte anders uit. Het was een erg warme dag geweest. In Nederland is een zomerse onweersbui dan bijna een standaard afsluiter, maar in Almería regent het in januari en en februari af en toe een uurtje en dan hebben ze het weer gehad voor een jaar. Boven de zee pakte donkere wolken samen en ik zag een slurf uit de kolkende wolkenmassa komen. Het leek wel een orkaan! Hieronder de foto die ik daar in de namiddag op het strand maakte.

Kort daarna brak de pleuris uit en trok er een noodweer over het dorp zoals ik nooit had meegemaakt. Mijn appartementje was zo lek als een mandje en het water spoot letterlijk onder de kozijnen door naar binnen. In geen tijd stond er een laag van meerdere centimeters water in het huisje. Buiten knetterde en braken de elektriciteitsdraden en op een gegeven moment viel de elektra uit en was het dorpje in het donker gehuld. Terwijl het onweer overtrok probeerde ik met behulp van mijn zaklamp en ‘trekker’ het water naar buiten te krijgen. Hetgeen uiteindelijk redelijk lukte. Wat een nacht. De volgende ochtend likte Agua Amarga zijn wonden. Het dorp lag bezaaid met rotzooi, afgerukte palmbladeren, omgevallen telegraafpalen en vooral ongelofelijk veel zand en bagger. Het weer was nog steeds grauw. Er waren vissersbootjes losgeslagen die op het strand waren terecht gekomen en ik hoorde dat een stuk van de kustweg naar Carboneras, het grootste dorp in de buurt, in de zee was verdwenen. In de loop van de dag kwam de zon weer tevoorschijn. Allemachtig, had ik nou een echte orkaan meegemaakt? Nee, het was een zeer hevige storm, een orkaan komt alleen maar voor in de tropen. Daar moet je toch echt voor buiten Europa zijn.

Een orkaan is een grote roterende storm die zich vormt boven warm water in tropische gebieden en waarbij de minimale interne windsnelheid 117 kilometer per uur bedraagt. Dat is windkracht 12. In het midden van de orkaan, het ‘oog’, is de luchtdruk extreem laag en heerst er windstilte. Als een orkaan overtrekt dan komt de wind eerst van één kant, dan volgt stilte en vervolgens herpakt de wind zich van de tegenovergestelde kant. De wetenschappelijke naam is overigens Tropische Cycloon. Er zijn verschillende namen die worden gebruikt voor een orkaan. In Noord-Amerika en het Caribisch gebied noemt men het ‘Hurricanes’, rond de Indische Oceaan worden ze 'Cyclonen' genoemd, en in Zuidoost-Azië 'Tyfoons'. Hier houd ik het op ‘orkaan’.

Orkanen ontwikkelen zich dus boven het warme oceaanwater van de tropen. Wanneer warme vochtige lucht boven het water stijgt, wordt er koelere lucht van elders boven het water aangezogen dat op zijn beurt opwarmt en ook stijgt waardoor stormwolken zich zullen ontwikkelen. Hoe groter de temperatuurverschillen in het zich ontwikkelende systeem zijn, hoe groter de windsnelheden worden. Als er genoeg warme lucht en vocht is om de cyclus van het systeem te voeden bestaat de kans dat het zo groot wordt dat de stormwolken gaan meedraaien met de rotatie van de aarde en er een orkaan kan ontstaan. Rondom het oog draaien z.g. ‘Rainbands’ mee, zware wolkenpartijen die enorme regenbuien veroorzaken. Orkanen roteren tegen de klok in op het noordelijk halfrond en rechtsom op het zuidelijke halfrond. Dit komt door de rotatie van de aarde, het z.g. Coriolis-effect.

Zoals gezegd is het nagenoeg windstil in het oog van een orkaan. Maar schijn bedriegt, het gevaarlijkste deel van de orkaan is aan de rand van het oog, de oogmuur. Rond de buitenkant van het oog draait een muur van zeer zware wolken met een enorme dichtheid. De winden bij de oogmuur kunnen snelheden van meer dan 300 kilometer per uur bereiken. Zoals we bij ‘Irma’ hebben gezien is dat alles verwoestend. Irma was een van de zwaarste orkanen die ooit is waar genomen. In het oog heerste een extreem lage druk van 870 hPa en Irma besloeg een gebied van drie maal de oppervlakte van Nederland. Een orkaansysteem kan tot 15 kilometer hoog worden. Windsnelheden worden gecategoriseerd van 1 tot 5, waarbij 5 harder is dan 250 kilometer per uur. Behalve de verwoestende wind zorgt een orkaan voor gigantische neerslag en bovendien bestaat er kans op overstromingen omdat de orkaan het kustwater ‘optilt’ door de enorme vacuümwerking. Het is natuurlijk allemaal verschrikkelijk, maar ik vind het ook waanzinnig fascinerend. O ja, geen orkaan in Andalusië dus omdat er zich in die regionen onvoldoende warme lucht en waterdamp beschikbaar is voor het ontwikkelen van een orkaansysteem. Maar het scheelde niet veel!

Ik hoor de vraag nagalmen: ‘wat is dan een tornado’? Een tornado is een snelle rondtollende kolom van lucht en wolken en heeft geen zeewater nodig om te ontstaan. Tornado's ontstaan in zware onweersbuien waar vochtige, warme lucht botst op koude droge lucht. De warme lucht wil ontsnappen en dringt door de koude lucht als een draaiende spiraal omhoog. Tornado-systemen (‘cellen’) zijn vele malen kleiner dan orkanen, maar de windsnelheden in een tornado  kunnen oplopen tot bijna 500 km per uur! De kleur van een tornado neemt die van de omgeving aan door al het puin en grond wat wordt opgezogen. Voor tornado’s is warme én koude lucht nodig en die combinatie zien we in Europa zelden, althans niet in die extremen. Een bekend gebied voor tornado’s is uiteraard ‘Tornado Alley’ in het zuiden en midden-westen van de V.S. In het voorjaar en vroege zomer stroomt warme lucht vanuit de Golf van Mexico naar het noorden en botst op koude lucht uit Canada. De botsing resulteert in zo’n duizend tornado’s per jaar en een enorm spoor van vernieling. Hieronder een zeer indrukwekkende live opname van een z.g. ‘twister’. A.u.b. het filmpje helemaal uitkijken!

Ik heb geen nadrukkelijk moraal bij het verhaal. Mijn fascinatie en drang om het bovenstaande te delen heb ik verwoord en bevredigd. En verder? Politiek is op dit moment niet helemaal ‘bon ton’, maar stemmen is en blijft natuurlijk essentieel, anders hebben we als individu geen recht van spreken. Misschien maar eens beginnen met wat minder vlees te eten? 

FOTOGRAFIE - EEN UPDATE

Hobby’s kosten geld en vaak veel tijd. Onze gepensioneerde buurman F. is al jaren en jaren bezig met een modeltreinproject op zijn zolder. Hij is niet van het halve werk, want alles wat hij onderneemt doet hij met een onwaarschijnlijke perfectie. Zo heeft hij zijn Landrover Defender in de loop der jaren nagenoeg volledig gestript en weer opgebouwd, zodanig dat de fabrieksversie er bij verbleekt. Onze overbuurman, een professionele huisschilder, kan bijna niet geloven wat F. presteert als deze, bijvoorbeeld, een voordeur schildert. Daar doet-ie, inclusief droogtijden en uitharden echt twee weken over. Schuren, plamuren, gronden, schuren, lakken, schuren, lakken en aflakken. Daarna kun je je bakkebaarden trimmen in de weerspiegeling van de lak. Dat treinproject is helemaal niet normaal. Hieronder een detail van het complex en daaronder een foto met rechts een roestige afsluiter die hij volledig zelf heeft gemaakt. Het mannetje wat er naast staat is ongeveer 1,5 cm hoog. F. is nu bezig met de productie van een Hoogoven. De foto’s zijn nauwelijks representatief. Ik sprak hem onlangs aan wat hij uiteindelijk er mee van plan was. Op zijn zolder heeft niemand er wat aan, dan wordt het een ‘verdwijnproject’ en F. heeft ook niet het eeuwige leven. Hij was het met mij eens en zou er over na gaan denken. Wellicht naar een museum of zo. Dan laat je toch iets moois na voor de mensheid, voor de liefhebbers dan, uiteraard. Mooi toch, om zo gepassioneerd en scheppend bezig te zijn?

Zo ben ik naast mijn werk, gezin, sociaal leven en andere hobbies en interesses, ook een erg druk baasje met misschien wel mijn belangrijkste passie, de fotografie en alles wat er bij komt kijken. Het rubriceren, nabewerken, alles ‘back-uppen’ én het beheer in the cloud zijn tijdrovende bezigheden. Mijn dia-project loopt bovendien al vele jaren en dat doe ik er ook nog bij. Voor wie het niet (meer) weet: tussen 1978 en 2006 heb ik ongeveer 26.000 dia’s gemaakt en de beste er van scan ik. De teller gaat langzaam maar zeker richting 4000 scans.

Ik beleef ongelofelijk veel plezier aan de fotografie, maar soms ben ik het monniken-gedoe met al die dia’s en foto’s opeens helemaal zat en doe ik er een tijdje niks aan. Ik stap dan liever op de fiets, spendeer mijn tijd aan andere zaken of gaan we, in het weekend bijvoorbeeld, samen iets leuks doen. De laatste maanden heb ik de fotografie (en weblog) behoorlijk laten versloffen en ik kwam mijzelf wel tegen, ‘Big time’... De achterstand was enorm en ben ik dus afgelopen weken aan het buffelen gegaan. 

Al die foto’s zie ik enerzijds als een groot visueel logboek die ik (en J.) overal wil kunnen bekijken, raadplegen of delen, als dat zo uitkomt. J. doet dat in verkleinde vorm met haar Facebook. Anderzijds zijn mijn 'lichtbeelden' een historische en creatieve erfenis waarvan ik niet wil dat het ‘verdwijnfoto’s’ worden. Zie mijn blog elders over dit onderwerp (http://stoneageimages.com/fotografie.html - 29 september 2012).

Inmiddels ben ik wat betreft de foto’s weer (bijna) helemaal bij. Op http://pictures.stoneageimages.com/#!home houd ik de ‘dagelijkse’ rechttoe rechtaan fotografie bij als online log voor ons zelf en voor derden, zoals de lezers van mijn weblog. De foto’s zijn gecomprimeerd vanwege voor de hand liggende redenen. 

Een nieuw project is om ALLE foto’s en dia’s in the cloud te zetten. Ik heb een betaald abonnement bij een provider voor (semi-) professionele fotografen. Ik kan daar onbeperkt op uploaden en ik verwacht zeer binnenkort alles wat ik ooit heb gefotografeerd en gedigitaliseerd, ongeveer 60.000 foto’s en scans, veilig te hebben gesteld in volledige resolutie. Het primaire doel van de exercitie is technische redundantie waarbij alle foto’s en scans minimaal dubbel veilig zijn opgeslagen: 1 x origineel, 1 x  back-up en 1 x in the cloud. Het secundaire doel zou kunnen zijn om delen publiek te maken op een (misschien commerciële) wijze of kwantiteit en kwaliteit die mij goed dunkt. Maar dat ligt nog verborgen in de schoot van de toekomst.

Waar doet een mens het allemaal voor he? Voor het antwoord op die vraag haak ik graag aan op de woorden van Friedrich Nietzsche: 'Schep zelf de zin van het leven. De wereld is leeg, doelloos, ongeordend en goddeloos. Er is geen goed en kwaad, slechts een onderscheid tussen zij die het leven verheerlijken en zij die er vijandig tegenover staan. Vier het leven, heb ambitie en word een groots mens.’ Het is misschien wel érg bombastisch, haha, maar 'you catch my drift' 😜

ROME, JUNI 2017

Rome, de eeuwige stad, stond al decennia op onze ‘bucket list’. Er zijn van die plaatsen in de wereld waar een beetje reiziger moet zijn geweest. J. en ik hebben er in de loop der jaren best wel een paar van die lijst af kunnen tikken. Maar dat we nooit in Rome waren geweest, dat kon écht niet meer. Dit jaar werd ik 60. Aanvankelijk wilden we er een mooi feestje van maken, maar we besloten die dag uiteindelijk elders te vieren. Op mijn verjaardag in juni vlogen we vanaf ‘Rotterdam-The Hague Airport’ naar de Italiaanse hoofdstad. Eindelijk.

Ik wil in dit blog aan ons verblijf toch wat aandacht geven, maar omdat er al zo onwijs veel is geschreven over deze stad, beperk ik mij tot aspecten die ons specifiek opvielen. Ik trap af met een korte introductie van en over Rome en het ingekapselde 'landje' Vaticaanstad.

Rome werd in 753 voor Christus gesticht. Het is gebouwd op zeven heuvels en is natuurlijk vooral bekend als één van de belangrijkste bakermatten van de westerse cultuur. Je kunt dagen door de stad zwerven en op elk moment weer worden verrast door de meest fantastische bouwwerken uit de 2700-jarige geschiedenis. De rivier de Tiber scheidt de stad in twee delen. De volledige historische binnenstad bevindt zich op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Het zijn niet alleen de oude Romeinse bouwwerken die al eeuwen toeristen aantrekken maar ook de meer recente pronkstukken als de Trevi Fontijn en de Spaanse Trappen. Rome is op dit moment het middelpunt van een agglomeratie met 3,7 miljoen inwoners.  

Een verhaal apart is Vaticaanstad, de kleinste onafhankelijke staat ter wereld. Het grondgebied wordt geheel omsloten door Rome, waardoor het een enclave binnen Italië is. Ik citeer Wikipedia: “Vaticaanstad wordt volkenrechtelijk vertegenwoordigd door de Heilige Stoel en huisvest de hoofdzetel van de Rooms-Katholieke Kerk. Staatshoofd van Vaticaanstad is de paus, die zijn officiële residentie heeft in het Apostolisch Paleis.” De Sixtijnse Kapel is een onderdeel van de Vaticaanse musea waar onder meer de wereldberoemde ‘Laatste Oordeel’ fresco’s van Michelangelo zijn te bewonderen. Het is tevens de plek waar de kardinalen vergaderen (het conclaaf) wie de nieuwe ‘Papa’ gaat worden en waar de witte rook uit de schoorsteen komt als het is gelukt.

Laat J. maar schuiven als het om zaken regelen gaat. Welke dan ook. Op de luchthaven Fiumicino stond er dus keurig een busje voor ons klaar die ons, samen met wat andere toeristen, naar het hotel bracht. Het was een interessant ritje over de Autostrada en langs de rommelige en zielloze buitenwijken van Rome. Het hotel had J. ook thuis geregeld en het was weer een toppertje. Mooie kamers, goed werkende airco en een heerlijke buitenplaats met tropische begroeiing. Een superplek om te ontbijten of ’s avonds nog even te evalueren in de zwoele warmte met een lekker drankje. We hadden een week lang fantastisch en stralend zomerweer. Een graad of 33, 34 en met een droge atmosfeer zodat het overal zeer goed toeven was. Het was wel duidelijk dat je hier in Augustus niet moet zijn als het kwik richting 40 gaat. Het hotel was misschien net even iets te ver van het centrum, maar dat betaalde zich uit in kosten, comfort en relatieve rust. Alles heeft zijn prijs tenslotte.

We zijn bijna een week in Rome gebleven en het was van begin tot het einde subliem. Alles viel precies op zijn plek. Uiteraard hebben we de meeste hoogtepunten bezocht: Vaticaanstad, Pantheon, Colosseum, Sixtijnse Kapel, Forum Romanum en noem maar op. Het is duidelijk dat deze stad niet voor niets zo populair is. In Rome word je op elke straathoek verpletterd door wéér een hoogtepunt, na elke dag gingen we dronken van de indrukken naar het hotel. Ik ga hier verder niet in op het beschrijven van de bezienswaardigheden. Daar zijn boeken en websites over volgeschreven en ik kan en wil daar weinig aan toevoegen. Ik wil wel graag wat persoonlijke inzichten delen zoals wij dat hebben ervaren.

Rome is druk

We waren van tevoren gewaarschuwd: Rome is vergeven van de toeristen. Het is waar, maar we hebben het niet als hinderlijk ervaren. Maar één tip moet elke Rome novice opvolgen: bestel van tevoren een paar ‘skip the line’ tickets en/of een ‘Roma pass’ om eindeloos wachten te voorkomen. Met name de rijen wachtenden in Vaticaanstad tart elk voorstellingsvermogen. In de loop van de dag groeit het aantal toeristen op het Sint Pieterplein naar krankzinnige aantallen en kan de wachttijd oplopen tot vele uren. Maar daar had J. in voorzien… ’s Ochtends bezochten we de Basiliek waar we min of meer zo inliepen en ’s middags de Sixtijnse kapel. Onze ‘skip the line’ voor de Sixtijnse Kapel betekende dat we ons moesten melden bij een verzamelpunt en dan buitenom het Vaticaan moesten lopen, langs de rij met duizenden wachtenden. Vervolgens kwamen we in een ruimte waar iedereen werd gefouilleerd waarna we de Vaticaanse musea in mochten. Ondanks het ‘skippen’ waren we toch al een uur onderweg. Daarna volgde er minimaal een uur slenteren met de meute door lange gangen met plafondschilderingen, kunstwerken, kaarten, beelden, gobelins en ander spul. Uiteindelijk betraden we dan het absolute heilige der heilige van de westers-christelijke kunst: De ‘Capella Sistina’, de Sixtijnse Kapel met Michelangelo’s schitterende plafondschilderingen. Het zaaltje was bomvol met zachtjes roezemoezende en schuifelende toeristen die met hun mobieltje probeerden een plaatje van het plafond te maken. Er liepen twee chagrijnige bewakers keihard te schreeuwen dat we stil moesten zijn: ‘SILENCE’, dat we vooral door moesten lopen en dat fotograferen verboden was, ‘NO PICTURES!’. Ze waren niet blij met de harde klak van mijn Nikon sluiter. ‘NO PICTURES!' hoorde ik nog kwader in mijn richting galmen. “Weg wezen” dacht ik, voordat ik door de ‘Corpo della Gendarmeria dello Stato della Città del Vaticano’ in een vochtige kelder zou worden gedumpt. De foto is fantastisch geworden, lekker puh!

Rome is vermoeiend

Er is weinig aan te merken op het openbaar vervoer van de stad. Het functioneert prima en met een goeie plattegrond (en bus, metro, 'Hop on Hop off' bus en taxi) kom je overal. Maar… van en naar en tussen en op de attracties in de oude binnenstad moet je toch echt met de benenwagen. Mijn god, we hebben ons helemaal verloren gelopen. Bijna 80 kilometer stond er op de stappenteller van mijn telefoon. Eén dag scoorden we 23.943 meter. Bijna 24 kilometer! Die Nijmeegse Vierdaagse mag voor ons geen probleem meer zijn. Hoe dan ook, goed schoeisel is dus iets om rekening mee te houden. We hebben ook Nederlanders ontmoet die de stad per fiets deden. Goed idee, als je levensmoe bent… O ja, in de zomermaanden moet je echt liters water drinken om op de been te blijven. Onderschat dat niet, de hitte is uitputtend. Wat ik vreselijk vervelend vond is dat je vaak niet mag zitten. Zeker niet in en rond de attracties, zoals de Sint Pieter; ik ben op een gegeven moment stiekem in een donker hoekje op de grond gaan zitten. Mijn rug kon niet meer. Lekker doorlopen houd ik dagen uit, maar slenteren of stilstaan is voor mij echt een kwelling. Na vijf minuten werd ik door een bewaker ontdekt… Bij bushaltes ontbreekt er per definitie een bankje of een muurtje om te zitten. Nee, zitten is blijkbaar geen elementaire levensbehoefte van de Romeinen.

Maar... Rome is vooral leuk!

Maar, druk en vermoeiend of niet, wat een fantastisch oord! Natuurlijk zijn alle bezienswaardigheden écht zeer indrukwekkend, maar de gewone ‘rest’ ook! We vonden eigenlijk alles leuk en/of geweldig. Het maakt niet uit waar je bent in de oude binnenstad, elk straatje, bouwwerk, plein of steeg, het is allemaal zeer de moeite waard. We vonden de stad een bijzonder prettige sfeer hebben en de verkeerschaos en toeristische drukte horen er gewoon bij. Romeinen zijn joviaal en lekker makkelijk in de omgang en we kwamen absoluut geen chagrijn tegen (behalve in de Sixtijnse kapel). Je moet natuurlijk goed op je spullen letten, maar we hadden totaal niet de indruk dat de stad is vergeven van zakkenrollers, zoals sommige publicaties suggereren. Tot diep in de nacht is het gezellig en kun je je gewoon veilig verplaatsen met metro en bus. We hebben ook gebruik gemaakt van de taxi en die rijden keurig op de teller. Voor eten en ijs ben je hier aan het juiste adres. Sommige ijswinkels, die zijn zo mooi, niet gewoon. Ons hotel lag in een woonwijk met enorme appartementenblokken, net buiten het centrum. Er was maar één restaurant in de wijk en die hebben we een paar keer bezocht, net als de ‘locals’. Al de tweede keer werden we onthaald als eregasten, haha. Gewoon ontzettend leuk. We vonden de stad ook zeer betaalbaar, als je een beetje oplet waar je gaat eten of drinken. Is een week genoeg? Nauwelijks. We hebben onwijs veel gezien, maar toch wel een paar belangrijke hoogtepunten gemist. Onder andere de top van de Sint Pieter basiliek. We konden het niet meer opbrengen. De volgende keer dan maar.

Het zal duidelijk zijn, Rome kunnen wij met volle overtuiging aanbevelen. Een absolute aanrader van de eerste orde en wellicht mogen wij de stad nog eens een keer bezoeken. Deo Valente.

Een fotografische impressie vindt u hier: https://goo.gl/gNk6uX

Het lijkt erg veel, maar ik zal maar niet zeggen hoeveel foto’s ik totaal heb geschoten. De impressie is slechts een bloemlezing...

OOSTENRIJK, MEI 2017

Jemig, hoe vaak ben ik hier al geweest? In Oostenrijk. Ik heb het in mijn diverse blogs er al vaak over gehad. Het is nu eenmaal een land waar wij graag komen. Lekker uitwaaien, mooie berglandschappen, schone lucht, relaxte bewoners en zeer betaalbaar. Geweldig. Overdag lekker met de auto rondkarren, konditoreitje bezoeken, hier en daar een wandelingetje maken en ’s avonds een Schnitzel met sla, patat en bier. Het leven kan zo mooi zijn. In mei waren we een week in Lermoos. Het weer was wat wisselvallig en hoog in de bergen was het nog winter. Maar het was 100% super. We waren nog een gezellig dagje bij vrienden in Niederau waar ze een prachtig en nieuw appartement hebben gekocht. We hebben ons weer super vermaakt in Oostenrijk. Kan niet wachten tot de volgende keer.

De foto's staan hier: https://goo.gl/PRpu34

R.I.P. WALTER BECKER

Het was eventjes zoeken, maar ik zie dat ik in al die jaren ‘bloggen’ zelden wat over Steely Dan heb geschreven. Hier en daar noem ik de band en ik heb een kort verslagje geschreven van hun geweldige concert in Amsterdam in 2009. Ik deed hen tekort want ik was en ben fan vanaf hun beginjaren en heb al hun albums. Vandaag overleed Walter Becker op 67-jarige leeftijd. Walter was de gitarist en één helft van de legendarische band. Hij laat zijn muzikale wederhelft Donald Fagen achter. Steely Dan was dus een duo. Steely Dan’s albums werden, naast Donald en Walter, vol gespeeld door een wisselende samenstelling van topmuzikanten. De concerten idem dito. Ik houd er van als mensen hun vak als een ambacht beheersen. Steely Dan was daar een schoolvoorbeeld van. Ik heb vele, vele uren naar Steely Dan’s muziek geluisterd en het is jammer dat er nooit meer zo’n nieuw, perfect gespeeld en geproduceerd, album van hen zal uitkomen. Voor meer informatie beveel ik het uitstekende artikel uit RollingStone van vandaag aan: https://goo.gl/XL1GJV (bedankt voor de link J).

Ik sluit af met twee songs: ‘Don’t take me alive’ van het album ‘The Royal Scam’ en daarna, live, het briljante ‘Time Out of Mind’ van het album ‘Gaucho’; een perfekte 'jigsaw puzzle' van akkoorden, ritmes, zang en melodielijnen. 'Popmuziek' van weleer, kom er tegenwoordig maar eens om...