Ik had er al een tijdje zin in, een mooi concert met vrienden. Gisteren werd het wachten beloond. Met de muziekvrienden én twee zoons, bezochten we een concert van het Martin Wasilewski Trio in ons ‘thuistheater’ LantarenVenster. In mei 2017 was ik hier al eerder naar een concert van het trio geweest, samen met Stijn. Dat was goed, maar wat geroutineerd, ongeïnspireerd misschien zelfs. Alsof ze een CD aan het afdraaien waren. Dat was gisteren gelukkig anders… Marcin maakte zelfs een praatje met het publiek!
Nog even voor de niet ingewijden: Marcin Wasilewski is een Poolse pianist en werd ontdekt door, wijlen, de legendarische trompettist Tomasz Stanko. Dat was ook een Pool en men noemde hem de Europese Miles Davis. Marcin speelde jaren bij Stanko en richtte in 2007 zijn eigen trio op. Wasilewski wordt beschouwd als één van de beste Jazzpianisten van dit moment. Bij die mening sluit ik mij graag aan.
Zoals gezegd, vier muziekvrienden en twee zoons. Eén daarvan, Stijn, is piano verkoopadviseur en pianist en de andere, ‘L’ is sinds kort los op HiFi én jazz. Erg leuk en zijn leercurve gaat steil omhoog. Hij had nota bene als eerste een kaartje! De zoons waren wel zo’n beetje de jongsten in het publiek. Ik hoorde een man zeggen, terwijl hij rondkeek om zijn plaatsje te zoeken: “Ik heb in ieder geval de juiste kleur haar”. Grijs dus 😂. Gelukkig weet ik dat ook het jongere publiek de weg naar de jazzpodia weet te vinden, maar dat betreft dan toch wat recentere muziek.
Foto: Stijn
Ik hoorde al snel dat Marcin er zin in had. Geïnspireerd spel, dat spatte er deze keer van af. Ik vind wel de wat rustiger muziek van het trio beter in de studio (album dus) tot zijn recht komen. Live, zeker in de uptempo nummers, schittert het trio, waarbij Wasilewski de drijvende kracht is met zijn duizelingwekkende arpeggio’s. Bovendien is er ruimte voor improvisatie en zo hoort dat ook. Het trio is een typisch Europese band met een eigen stijl die geen groove kent en toch af en toe aanstekelijk ritmisch is. Heel eigen en authentiek , maar inmiddels wel een beetje old-school, getuige de haarkleur van het publiek. Van het laatste album, ‘En Attendant’, vertolkten ze meerdere nummers, waaronder Bach’s Goldberg nr. 25 (niet geheel toevallig het enige ‘gewone’ muziekstuk uit dat Barokke monster), ‘Vashkar’ (Carla Bley) en het encore werd, dat verwachtte ik al, ‘Riders On the Storm’, van de deuren (grapje, flauw). Het enige wat ik vind is dat de heren wel erg lang op dezelfde fiets rijden. Tijd voor vernieuwing.
Na het concert dronken we gezellig het obligate biertje en scoorde vriend J. de even obligate LP bij onze Poolse vriend. Mét handtekening uiteraard. Nadat we Stijn bij een vriend in Rotterdam hadden afgezet, reden H. en ik weer naar huis. Topuitje weer. Op naar het volgende concert, Avishai Cohen. Ook leuk.
Sławomir Kurkiewicz - contrabas
Michał Miśkiewicz - drums
