Snarky Puppy (SP)… Ik begrijp dat mijn lezers denken, ‘nee, niet weer he?’. Ze hebben gelijk. Als ik op dit blog zoek op ‘Snarky’ dan krijg ik 74 hits. Ik ga dus over deze superband niets meer zeggen anders dan in het kader van hun concert afgelopen dinsdag in AFAS Live in Amsterdam, de voormalige Heineken Music Hall.
Deze keer gingen we als gezinnetje. Zowel J. als Stijn zijn allebei muzikaal actief. Respectievelijk in een koor en met de piano. Beiden zijn ook gezegend met een uitstekend gehoor en vóór alles muzikaal-liberaal als ik het zo mag noemen. ‘Goed is goed’ en de muziekstijl maakt niet uit. J. is niet per se een jazzliefhebber maar nadat ze een keer wat van SP had geluisterd herkende ze de perfectie en zei ook wel eens keer naar een concert mee te willen. Stijn is fan vanaf het moment dat hij SP voor het eerst hoorde en volgt hen sindsdien op de voet. Bovendien hebben Stijn en ik de mannen van SP vaker live gezien. Als Snarky Puppy maar ook in andere samenstellingen. Het smaakte altijd naar meer. Een bezoek aan een nieuw optreden van deze club uit de Big Apple was dus een ‘no-brainer’.
Dinsdagavond… niet echt ideaal
voor een concert. Alle drie moesten we uit ons werk komen en met één auto
richting Amsterdam en ik voelde wel een beetje de tijdsdruk. Het werd een 'dynamische' dag... Tussen de middag pleurde ik loeihard op mijn bek, een
andere omschrijving past niet. Ik struikelde over een scheef liggend putje, hoorde mijn enkel kraken en binnen een
fractie van een seconde lag ik languit op straat met een doosje Aleve in mijn
hand. Die had ik net bij de apotheek gehaald. Hoe toepasselijk. “Go#gloeiende, gloeiende…” Ik dacht
natuurlijk gelijk aan ons concert. Kan ik wel rijden? Kan ik überhaupt lopen? Naar kantoor gestrompeld en daar met mijn voet in een plastic emmer met koud water gaan zitten om de ergste zwelling te voorkomen. Na een halfuur besloot ik het water te verversen. In de keuken wilde ik de emmer leeg gieten en toen brak het hengsel af. Liters water over het aanrechtblad, de koffiemachine en de keukenvloer. Daar stond ik dan met een blote voet en een schoen in een laag water en een kapotte emmer in mijn hand. Komt de baas binnen wandelen van zijn pauze... 😬. Ik zei het al, dynamische dag. Het viel uiteindelijk wel mee met de enkel en, ja, ik heb heb mijn baan nog.
Onze tocht naar Amsterdam Zuidoost verliep als
een speer. Binnen een uur en tien minuten zaten we op de tribune, bijna recht
achter de mengtafels van de PA. Wel wat ver van de band, maar akoestisch de beste plek. We hadden geen zin om te staan en dat was vandaag voor mij sowieso geen optie. De zaal liep verrassend snel
vol met publiek. Stampvol zelfs. We zagen nog wat bekende figuren uit de
muziekindustrie, zoals Mike Boddé. Het was overduidelijk, deze avond en deze zaal was de muzikale 'time and place to be'.
AFAS Live, tegenover de Johan Cruijff ArenA, werd als Heineken
Music Hall in 2001 geopend en is speciaal ontworpen voor weergave van versterkte muziek. De akoestiek van de
‘Black Box’, de grote zaal, geldt als één van de beste ter wereld in zijn soort en dat is toch wel zeer significant. Bernhard Haitink zei ooit dat hij “Het Concertgebouw” het mooist klinkende instrument van het
Concertgebouworkest vond. Laat ik er
verder kort over zijn: ik heb nooit eerder in een dergelijk zaal met zoveel publiek zo'n fantastisch geluid gehoord. Het was gewoon een audiofiele ervaring! Dat lag niet alleen aan de
zaal maar zeker ook aan onze perfecte plaatsen en natuurlijk aan de uitstekende live sound
engineers die SP had meegenomen. Chapeau! De Black Box heeft overigens een capaciteit van maximaal 6000 bezoekers. Best wel een bak met mensen, zie de foto hieronder.
Foto: concert Jett Rebel AFAS Live - geen copyright gegevens
Het evenement begon met een voorprogramma.
Zangeres Michelle Willis samen met SP-leider en bassist Michael League en band.
Het publiek luisterde beleefd. Leuke dame met veel humor, aardige liedjes maar
daar kwamen we niet voor. Om negen uur begon SP daarna wat stroef maar al snel
kregen ze de flow te pakken. Het gezelschap bestond deze keer uit tien
muzikanten wat minder is dan gebruikelijk. Maar daar was verder weinig van te
merken. De samenstelling van SP wisselt met elk optreden. Michael League is er uiteraard
altijd en verder was er onder andere toetsenist Bill Laurance,
gitarist Mark Lettieri en violist Zach Brock die ik niet kende maar een
geweldige toevoeging is. Trompettist Phil Lassiter kwam ook even een solo
spelen. Lassiter was de leider van de blazerssectie van Prince & The New
Power Generation en woont in Amsterdam.
Het concert, exclusief voorprogramma,
duurde twee uur en een kwartier en dat was genieten van, bijna, begin tot einde. De setlist bestond uit enkele bekende nummers
maar grotendeels uit nieuw werk van hun laatste album ‘Empire Central’. Het was
wederom duidelijk, deze mannen bivakkeren aan de top van de muzikale voedselketen. Of
je houdt van hun muziekstijl is natuurlijk een kwestie van voorkeur maar de technische vaardigheden van alle SP-leden zijn ongekend. De nummers op hun nieuwe album zijn
voor SP aan de korte kant, gemiddeld een minuut of vijf, zes. Tijdens het
concert werden die meestal uitgebouwd naar tien minuten en meer, hetgeen resulteerde in verdieping en improvisaties. Vooral violist Brock viel ons op. In de loop der jaren is
de SP-mix van jazz en andere stijlen iets meer richting funk en rock geschoven. Minder complexe muziek en dat vind ik een beetje jammer. Maar ik ben onvoldoende onderlegd omdat te stellen en dat zal ik eens aan Stijn voorleggen, we hebben nog nauwelijks geëvalueerd.
Het was inmiddels vijf jaar geleden dat SP in Nederland had opgetreden. De band heeft wel wat met Nederland. Een fantastisch album met het Metropole orkest, samenwerkingen met Kyteman, enzovoort. League refereerde eraan, met name aan Kyteman en zijn studio in Utrecht. Toen de naam Utrecht viel reageerde het publiek met boe-geroep. We zijn in Amsterdam he? Nederlands geintje. Vergelijkbaar met 020 versus 010, zoiets. Allemaal niet zo serieus, zolang het maar niet over voetbal gaat. League begreep de Nederlandse humor niet helemaal geloof ik en verzocht toch maar respect te hebben voor Utrecht, haha. Hij nam ‘wraak’ op Amsterdam aan het einde toen hij de band voorstelde: Chris Bullock uit Utrecht en de rest uit Enschede, Gouda, Rotterdam, Maastricht en Eindhoven. Hilariteit alom.
De filmpjes op Youtube van het concert geven wel een idee maar doet SP te kort omdat de beeld- en geluidskwaliteit echt onder de maat is. Luister en kijk naar laatste professionele opnamen op Youtube of, natuurlijk, via de streamingdiensten. Hieronder een (te) korte en sfeervolle footage van J., gemaakt met haar telefoon en uit het handje! De geluidskwaliteit is uitstekend en illustreert hoe goed we zaten.
Setlist: Keep It On Your Mind, Broken Arrow, Trinity, Bet, East Bay, Honiara, Cliroy, RL's, Belmont, What About Me?, Shofukan (encore)
Michael League - Bass
Mark Lettieri - Guitar
Bill Laurance - Keyboards
Bobby Sparks - Keyboards
Justin Stanton - Keyboards, Trumpet
Nate Werth - Percussion
Jamison Ross - Drums
Zach Brock - Violin
Chris Bullock - Sax, Flute
Mike Maher - Trumpet, Bugle
Phillip Lassiter - Trumpet (guest on 'Cliroy')
.JPG)
.JPG)