JOEY DEFRANCESCO - R.I.P.

Sinds een paar jaar houden wij, oudere heren, op volstrekt willekeurige momenten een zogenaamde ‘muziekavond’. Vier vrienden die afwisselend gastheer zijn. Het ritueel is altijd hetzelfde: gezellig bijpraten, actualiteiten uitwisselen en muziek luisteren. Verplichte kost zijn Malt Whisky en bijpassende versnaperingen. Ik schreef er eerder wat over in 2017 (zie: Muziekavond, tweede alinea).

Afgelopen week was het na lange tijd weer mijn beurt. Corona zat eerdere sessies steeds in de weg. Meestal bereidt de gastheer van dienst de avond voor, zodat we al direct wat te luisteren hebben als we aan de koffie zitten. Het was regelmatig bloedheet deze zomer en afgelopen week vormde geen uitzondering. Ik moet bekennen dat ik heel veel zin had in een gezellig avondje met mijn vrienden, maar weinig inspiratie had om mij muzikaal voor te bereiden. Mijn Mancave was gemuteerd tot zweethok en dat hielp ook niet.

We zaten eerst een uurtje in de tuin en besloten toen toch maar naar binnen te gaan voor een muziekje. Bij gebrek aan een tablet zat ik de hele avond te hannesen met een telefoontje en een Spotify playlist. Dat scoorde sowieso al geen punten dus volgende keer gewoon weer HiFi-format. Mijn in de haast gemaakte selectie bevatte wat aardige nummers maar, moet ik bekennen, ook een paar miskleunen. Shame on me. Een nummer van John McLaughlin met Joey Defrancesco en Elvin Jones beviel het beste volgens mij. Maar, dat is uiteindelijk toch het belangrijkste, het was een gezellige avond en de Aberlour Malt van deze avond smaakte super 😀. Op naar de volgende sessie: in J.’s sloep varen met een draagbare Lo-Fi unit, geweldig! De foto hieronder was van de vorige keer, we waren net op tijd binnen voordat een denderend onweer het einde van een prachtige dag inluidde.

'Out of the blue' kreeg ik gisteren onderstaande app van Stijn uit Kreta waar hij met zijn vriendin vakantie aan het vieren is. 

Ik begreep de boodschap direct en die kwam behoorlijk binnen. Ik kon een paar traantjes niet onderdrukken... Joey DeFrancesco is afgelopen donderdag op 51-jarige leeftijd overleden. Bizar toevallig zo vlak na onze muziekavond waar hij min of meer met de eer aan de haal ging. Triest uiteraard, zeker voor zijn familie en vrienden, maar waterlanders, is dat niet wat overdreven? Zeker, maar de context zal ik toelichten. Eerst even wat over Joey DeFrancesco.

Joey was een getalenteerde muzikant uit een zeer muzikale familie. Hij speelde allerlei instrumenten maar excelleerde op het Hammondorgel en later ook nog op trompet. Op 10-jarige leeftijd trad hij al op met grootheden uit de jazz. In een televisieprogramma waar Miles Davis te gast was, speelde hij met wat kornuiten. Miles, de meester van ‘talent scouting’ pikte de 16-jarige Joey er direct uit. Vanaf dat moment werd de loopbaan van Joey DeFrancesco een opeenvolging van successen. Een jaar later, in 1988, speelde hij met Miles’ band tijdens een concertreeks in Europa en was ook te horen op het album ‘Amandla’. De reeks beroemde namen en respectievelijke samenwerkingen daarna is werkelijk ongelofelijk.  Het resulteerde in ieder geval dat hij de officieuze titel 'The best jazz organ player on the planet' kreeg van zo’n beetje elk gezaghebbend jazzinstituut. Miles sloeg Nederland over in 1988 en dus heb ik Joey DeFrancesco volgens mij nooit live zien spelen. Ik verwijs voor zijn discografie en verdere biografie graag naar Wikipedia en anders sites.

Ik houd van het prachtige authentieke geluid van de Hammond B3 en van de muzikanten die erop losgaan. Van Jimmy Smith (de grootste van allemaal), Brian Auger tot Gregg Allmann en Barbara Dennerlein. Jazz, Blues, Rock, de Hammond is een drijvende kracht én perfecte aanvulling op deze stijlen van muziek. Joey DeFrancesco kende ik wel van naam maar was mij nooit echt opgevallen, totdat ik ‘After The Rain’ kocht van het trio ‘John McLaughlin, Elvin Jones en Joey DeFrancesco’ uit 1995. Ik was echt zwaar onder de indruk. Uit een recensie: 'This unjustly overlooked John McLaughlin album contains almost an hour of exhilarating and lyrical music which deserves a place in any modern jazz collection.' Zo is dat maar net. Mijn bibliotheek staat dus vol met Joey’s werk? Nee, want hij meanderde tussen kwaliteit, commercie en diverse stijlen en trok zeker niet altijd mijn kaart zoals dat heet. Het beste werk van Joey is te vinden als liveregistratie op Youtube, zoals dat geldt voor bijna bij elke jazzmuzikant. Een voorbeeld:

John Mclaughlin, Elvin Jones, Joey Defrancesco-Jazz a Juan, 1996

Briljant, vanaf het begin. Luister zeker vanaf de 25e minuut naar ‘Encuentros’ van het album ‘After The Rain’; het nummer wat ik afspeelde op onze muziekavond. Niet voor iedereen, dat begrijp ik, maar voor mij? Wauw. McLaughlin en Jones beiden ongelofelijk briljant en Joey DeFrancesco… enfin, kijk en luister. (Het beeld 'sucks' maar het geluid is prima).

Een paar jaar geleden loopt mijn zoon Stijn, onze eigen toetsenist en toen nog een tiener, mijn Mancave binnen. “Ken jij Joey DeFrancesco?” Mijn antwoord hoef ik niet toe te lichten. Naast Cory Henry, Brad Mehldau en andere toetsentovenaars, werd Joey één van Stijn’s inspiratiebronnen en 'After The Rain' één van zijn favoriete albums. Af en toe luisterden en keken we samen naar Joey’s spel op Youtube. Stijn is nu enige maanden het huis uit. Dat is goed en hoort bij de natuurlijke gang der dingen. Maar ik mis hem op bepaalde momenten best wel. De turbulentie van de jeugd in huis, zijn pianospel en de muzikale momenten die we deelden. Mooie herinneringen. Zijn appje symboliseerde dus een dubbel verlies. Ik ben inmiddels wel aan zijn vertrek gewend, op een sporadisch momentje van zwakte na, zoals gisteren. Het veel te vroege overlijden van Joey DeFrancesco is natuurlijk van een hele andere orde. Een groot muzikant die zeer gemist zal worden.