SIC FACTUM EST - HET IS ZOALS HET IS

Het was onvermijdelijk. Wat mij betreft was de vraag niet óf het zou gebeuren maar wanneer. Ik heb het over het einde van mijn dienstverband. Ik voelde het al in het voorjaar aankomen. Corona had toen de wereld volledig in zijn greep en het is sindsdien alleen maar erger geworden. De lockdowns, hoe noodzakelijk dan ook, resulteerden in een economische crisis die wij sinds de tweede wereldoorlog niet meer hebben gezien. Zo lang er geen vaccin is zijn we er nog lang niet van af, daar is geen twijfel aan. 

Ik werk al jaren in de olie- en gassector waarin ik techneuten detacheer naar projecten van producenten en ingenieursbureaus. Van werkvoorbereiders tot projectleiders. Het zijn allemaal tijdelijke projecten en van de ingehuurde specialisten wordt afscheid genomen zodra ze niet meer nodig zijn. Net als uitzendkrachten. Onze business, ‘staffing & recruiting’, is dus zeer gevoelig voor elke economische beweging. In positieve maar ook in negatieve zien. De vraag naar olie en gas is dramatisch afgenomen en de grote oliereuzen hebben hun investeringen geminimaliseerd. Misschien goed voor het milieu maar niet voor mijn baan. Met name Shell heeft ons de duimschroeven aangedraaid en zonder rigoureuze maatregelen bestaat het bedrijf waar ik nu werk volgend jaar misschien niet meer. Er waren eigenlijk geen andere opties meer voor mijn werkgever dan afscheid te nemen van een deel van haar personeel.

© Shell

Vorige week maandag belde ik J. “Ik voel dat er iets staat te gebeuren”. Ik had geen aanleiding om dat juist op dat moment te voelen. Een uur later belt er een directielid of ik morgen op kantoor wilde komen… Er is beslist meer tussen hemel en aarde. Het komt erop neer dat ik tot 1 november vrijgesteld ben van werk en dat op die datum mijn dienstverband eindigt. Ik treed verder niet in details, dit is tenslotte een publiek platform. De basis waarop de ontbinding tot stand gaat komen moet in principe een WW-uitkering veiligstellen. Eind oktober moet ik dan bij het UWV aankloppen.

Er spelen wel een aantal aspecten rondom deze situatie die mij bezig zullen gaan houden: 

1. Een nieuwe baan. Dat is wel even iets in deze tijd en op mijn leeftijd. Ik geef er de voorkeur aan om mij daardoor niet uit het veld te laten slaan. In tegendeel, het maakt mij strijdvaardig en ik ervaar toch ook wel weer als een prikkelende uitdaging. In ons gezinnetje hebben we wel een zeker talent, de nodige ervaring én geluk op dat gebied. Dat helpt en zonder (zelf-) vertrouwen kom je nergens.

2. Sociaal vangnet. Godzijdank hebben we dat in Nederland goed voor elkaar. Met een WW-uitkering van twee jaar is goed te leven. Alleen zit er dan nog een gat van 1,5 jaar tot de AOW leeftijd. Nou ja, dat duurt nog even. 

3. Pensioen. Het sociaal vangnet geeft natuurlijk rust, maar je bouwt geen pensioen meer op en dat is toch wel een punt van zorg en aandacht. 

4. Vrij. Mijn eerste dienstverband, bij de PTT, dateert van 1974 en mijn arbeidsverleden op de UWV-teller staat op 45 jaar. Het is wel even tijd voor een adempauze dunkt me.

Ik ben nu vrij tot 1 november. Dat zijn meer dan zeven weken volledig betaald mét gebruik van de auto. Ik vind het geweldig en geniet er vanaf de eerste dag al van. Fantastisch om de tijd voor alles en nog wat te hebben. 'Always Look on the Bright Side of Life' nietwaar?

5. Auto. Die moet ik inleveren en dat doet pijn. Gelukkig heeft J. een mooie nieuwe Opel Karl met alles erop en eraan en dat compenseert die pijn weer een beetje. Fijn wagentje en voor twee personen helemaal prima. Ik bedacht eigenlijk zojuist dat ik voor de ‘fun’ af en toe eens een vette auto kan huren voor een dagje ofzo. Om mijn petrolhead-behoeften te bevredigen. Goed idee eigenlijk, al zeg ik het zelf.

6. Collega’s. Ik vind dat ik best collegiaal ingesteld ben maar ik heb zoveel banen gehad dat ik weinig persoonlijke band meer met hen ontwikkel. Dat gaat onbewust en ik denk dat het een beschermingsmechanisme is. Voor de meeste mensen is het afscheid moeten nemen van collega's echt wel ingrijpend. Ik benoem dit aspect maar even omdat het de lezer misschien op zou vallen als ik er niets over zou zeggen.

Mijn moeder zei altijd "Huis nieuws is geen straatnieuws". Ik hoef niet uit te leggen wat ze daarmee bedoelde. Het bovenstaande is wellicht huisnieuws, maar dit is een plek waarin ik belangrijke momenten in de tijd én mijn leven wil vastleggen en reflecties wil delen. Het einde van mijn dienstverband is tenslotte wederom een scharnierpunt in de tijd. De zoveelste weliswaar, maar ik ben niet van plan daar op een negatieve manier in te zitten en zeker niet onder de pet te houden. Ik ben niet iemand die met zijn broodtrommel 's ochtends de deur uit gaat en dan tot vijf uur in een park gaat zitten, haha. Nee, dit soort ontwikkelingen moet je juist aan de grote klok hangen. 'Netwerken' heet dat tegenwoordig. Nou ja, we gaan het allemaal zien. Spannend is het natuurlijk weer wel…

HERBIE HANCOCK – RIVER: THE JONI LETTERS

Onze zoon Stijn is inmiddels een goede maar bescheiden pianist en treedt niet vaak op de voorgrond. Toen hij nog op school zat speelde hij regelmatig op allerlei podia. Op de diverse scholen maar ook daarbuiten. Meestal omdat hij gevraagd werd voor begeleiding of aangemoedigd door, vooral, zijn moeder. Inmiddels werkt hij alweer een aantal jaren als piano adviseur/verkoper. Het spelen voor publiek is sindsdien een stuk minder en dat komt vooral omdat dat zijn eigen keuze is. Het piano spelen ‘an sich’ is voor hem het belangrijkst. Tot aan ‘Corona’ had hij nog wel regelmatig allerlei schnabbels, maar sindsdien is het stil. Helaas geldt dat voor bijna de hele culturele sector. Laten we hopen dat die situatie snel voorbij gaat. Ik denk dat het ook goed voor hem is om af en toe een podium op te zoeken. Maar ja, dat is vooral aan hem natuurlijk.

Muzikaal zit Stijn allerminst stil en oefent, speelt, luistert en kijkt iedere dag. Bovendien is hij in de gelegenheid om tijdens verloren momenten of na sluitingstijd eens lekker achter een mooie Blüthner, Yamaha of zelfs een Fazioli vleugel te gaan zitten. Fazioli vleugels worden beschouwd als het beste wat er op dit gebied te koop is. Onlangs had zijn werkgever een gebruikte F308 in de zaak. De grootste concertvleugel die er bestaat en uitgerust met vier pedalen. Een nieuw exemplaar wisselt voor ongeveer drie ton van eigenaar. Onder andere Herbie Hancock speelt op een Fazioli en is een ambassadeur van het merk en in het licht van dit blog een leuk weetje.

Oefening baart kunst. Ik merk dat Stijn's kennis van muziek, techniek en theorie steeds beter wordt. Regelmatig, als ik in mijn 'mancave' zit en hij op zijn kamer, wipt hij even langs om muziek te delen. Muziek is in ons gezin iets waar we dagelijks mee in de weer zijn. J. met zingen en haar koor, ik met luisteren en schrijven en Stijn met piano spelen, luisteren en kijken (Youtube). Stijn's nieuwe vondsten luisteren en bekijken wij vooral samen. Hij wijst mij dan ook regelmatig op de technische aspecten van uitvoering of compositie. Zo steek ik ook er nog eens wat van op, als ik het begrijp... De nadruk ligt op jazz, maar ook gospel, pop, klassiek en dergelijke komen aan de orde. Zo tipte hij mij onlangs op de ‘Sunday Services’ van Kanye West. Pardon? Jazeker. West is tegenwoordig in de Heer en geeft concerten met een enorm koor. Hieronder een opname van Youtube van een volledig concert in The Forum, een indoorarena in Inglewood nabij Los Angeles. Luister eens naar de opening tot ongeveer de 14e minuut. De kwaliteit van meerstemmigheid en het feilloze gevoel van al die mensen voor ritme en timing is echt schitterend. Tussen de 35 en 45e minuut kun je horen wat groove is, echt te gek. Het stukje vanaf 36:00, daar mochten ze van mij wel een uurtje mee doorgaan... Het klinkt overigens alleen maar redelijk goed via een eerste klas koptelefoon en liefst keihard. Als je niet in de Here bent moet je over dat aspect maar even heen stappen. Ik vond het authentiek en indrukwekkend. Na een keer luisteren weet je het wel, maar het deed mij wel wat. 

Vorig week liep hij weer even bij mij binnen en vroeg of ik Herbie Hancock’s ‘River’ album kende. “Eh.. Ik ken het wel, maar ik weet het eigenlijk niet meer zo goed.” Ik moest dan maar weer eens opnieuw gaan luisteren zei hij. Zijn adviezen negeer ik nooit.

Herbie Hancock, het aantal keren dat ik zijn naam heb genoemd in mijn blogs is ontelbaar. Ik heb echter nooit een blog aan Herbie specifiek gewijd, dus dat moet ik nog maar eens een keer doen. Zoon Stijn en ondergetekende zijn grote fans, maar wel met wat restricties. Herbie's discografie waaiert qua stijlen namelijk nogal wat kanten op en niet altijd die van ons. Het maakt dat ik niet per se helemaal opgewonden ben als hij een nieuw album uitbrengt. We hebben hem ooit live mogen zien spelen, zie mijn blog Muziek 2008-2014; even zoeken naar 10 juli 2011. Dat was wel een mooie ervaring.  

Toen Herbie Hancock's Joni Mitchell-tribute-album in 2007 uitkwam met de titel ‘River: The Joni Letters’, heb ik er weinig tijd aan besteed. Zangeressen all over the place en daar ging ik blijkbaar niet helemaal voor. In dit specifieke geval wel vreemd omdat ik Joni Mitchell hoog heb zitten. In mijn platenkast prijken o.a. haar legendarische (jazz-) albums 'Don Juan's Reckless Daughter' uit 1977 en 'Mingus' uit 1979. Eerlijk gezegd heb ik destijds dus nooit de tijd genomen om echt goed naar River te luisteren. My loss.

River is een eerbetoon aan Joni Mitchell’s muziek en vol met mooie vertolkingen door een scala aan zangeressen, Joni incluis. Opmerkelijk is de gave uitvoering van Tina Turner; zo kennen we haar niet. Dat ik River niet eerder goed had geluisterd was weer eens een flinke misser. Ik heb er wat reviews van opgezocht en grappig is dat meerdere recensenten hetzelfde hadden; ze kwamen er pas jaren later achter wat een mooi album het is. De muzikale chemie is prachtig, maar, hoe mooi de dames ook zingen en Leonard Cohen zijn vers voorleest, de muzikanten stelen wat mij betreft de show. Zie de buitengewone opsomming van klinkende namen hieronder. De opnamekwaliteit is daarnaast ook nog eens prachtig. Vol, tikje warm en geen compressie of overdreven reverb toegepast. Al met al denk ik dat ‘River: The Joni Letters’ een klassieker in de maak is en daarom een plaats op mijn blog verdient. Hieronder een aardig filmpje van de ‘making of'. Heel vreemd is dat er geen zangeres in het filmpje te bekennen is. 

• Herbie Hancock: piano; 
• Wayne Shorter: soprano and tenor saxophones; 
• Dave Holland: bass; 
• Vinnie Colaiuta: drums; 
• Lionel Loueke: guitar; 
• Norah Jones: vocal; 
• Tina Turner: vocal; 
• Corinne Bailey Rae: vocal; 
• Joni Mitchell: vocal; 
• Luciana Souza: vocal; 
• Leonard Cohen: vocal;

STONEAGEIMAGES OUDE BLOGS

Stoneageimages. Stoere titel vond ik het. Door J. verzonnen. Het was bedoeld als een werknaam voor al mijn fotografische uitingen. Hoe ze aan die naam en analogieën kwam heb ik al eens eerder uit de doeken gedaan. Het blog wat ik vanaf 2008 van plan was bij te gaan houden zou voornamelijk over fotografie gaan en dus was die naam wel passend. Het werd allemaal heel anders met het blog, zoals mijn lezers weten, maar de naam Stoneageimages heb ik gehandhaafd. Vanaf het begin heb ik, om moverende redenen, drie verschillende platforms gebruikt voor mijn blogs zoals ik pas nog aanhaalde. Hieronder de voorpagina's van de twee verschillende platforms.

Naar mate ik meer publiceerde werd het steeds lastiger om iets specifieks te zoeken in de verschillende blogs. Het is zoveel dat ik niet meer weet wat ik heb geschreven... In de loop van 2016 ben ik overgeschakeld naar Blogger van Google. Dat zag er beter uit, had meer mogelijkheden en was bovendien gratis. De hosting van de twee oudere platforms zou per augustus opeens heel veel geld gaan kosten en dat vond ik het niet meer waard. Van de andere kant, het zou ook zonde zijn als al die webpagina's uit de cloud verdwenen. Maar, hoera, hoera, ik ontdekte onlangs dat ik de content van de oude blogs met knippen en plakken gewoon in Blogger konden onderbrengen. Alles bij elkaar op één plek. Super. Inmiddels heb ik alles overgezet. De oude blogs zijn terug te vinden in het blogarchief aan de rechterzijde van pagina onder '2014 december' (blogs 2014-2016) en '2008 december' (blogs 2008-2014). Of even in het blogarchief naar het label 'ZZ OUDE BLOGS' gaan. Daar staan ze allemaal onder elkaar per onderwerp. Veel hyperlinks bestaan of werken niet meer. Meestal is de verwijzing naar een website nog wel te herleiden aan de hand van de tekst. Ik zal de blogs nog nalopen en kijken of wat 'herstelwerk' doen als ik dat zinvol acht.

Bij de vorige host had ik ook een fotopagina (url) met een selectie per onderwerp en per jaar van mijn gemaakte foto’s. Die heb ik ook laten vervallen. Daar kijkt toch geen mens meer naar en bovendien heb ik al mijn fotowerk elders in de cloud en kan daar in de toekomst ook nog van alles mee doen. Als ik per se een kleine fotoserie wil delen gaat dat heel makkelijk, snel en gratis via een hyperlink naar Flickr. Als ik de relevantie van zo’n Flickr serie niet meer zie, dan haal ik die er gewoon weer af. Makkelijk zat.

Deze kleine portfolio heb ik in twee minuten gemaakt: PORTFOLIO

Nou ja, ik ben weer helemaal bij en up to date. Ik vind het van belang om mijn schrijverij en fotografie  in stand en toegankelijk te houden. Het gaat tenslotte om duizenden pagina's tekst en meer dan 100.000 foto's. Dat is niets niks.