Waarschijnlijk doe ik mijn muziekkompanen te kort, want volgens mij heb ik de naam Portico Quartet al eens eerder getipt gekregen van hen, maar ik kan er niets meer van vinden in mijn e-mail of blogs. Mocht mijn geheugen hier inderdaad te kort schieten: excuses heren. Maar, beter laat dan nooit, ik wil hier toch even aandacht aan deze vier jonge Londense muzikanten besteden. Ik las zeer lovende recensies van hun laatste album ‘Art In The Age Of Automation’, deed een ‘quick listen’ en besloot het album aan te schaffen. Tot mijn eigen verrassing bleek ik al een album van hen te hebben in mijn digitale collectie. ‘Isla’ genaamd en in 2011 gedownload. Nooit op CD gebrand en dus ook nooit geluisterd. Ach, ik word een dagje ouder he? Het is trouwens wel het bewijs dat ik al eerder met hen in de weer ben geweest. Hoe dan ook, ik ben onder de indruk van beide albums en reden genoeg er hier even bij stil te staan.
Een ander recent muzikaal moment van belang is het nieuwe album van Anouar Brahem ‘Blue Maqams’. Van vriend J. mocht ik een kopie maken van zijn Tidal Hi Res download. Het duurde even voor ik de tijd had om echt goed naar deze muziek te luisteren, maar het blijkt een muzikaal monument te zijn van de bovenste plank.
Ik sluit onder aan deze blog af met de trompettist Christian Scott. Voor mij een nieuwe ontdekking. Maar daarover later.
Ik ben van de orde der CD-bakkers (gezel-meester route volledig doorlopen 😊), dus er was even wat werk aan de winkel, maar na een paar uurtjes handenarbeid kon ik de 'platenkast' weer verrijken met een paar juweeltjes. Vanaf dat moment ben ik wat luistersessies gaan doen en mijn ervaringen deel ik hier.
Ik sluit onder aan deze blog af met de trompettist Christian Scott. Voor mij een nieuwe ontdekking. Maar daarover later.
Ik ben van de orde der CD-bakkers (gezel-meester route volledig doorlopen 😊), dus er was even wat werk aan de winkel, maar na een paar uurtjes handenarbeid kon ik de 'platenkast' weer verrijken met een paar juweeltjes. Vanaf dat moment ben ik wat luistersessies gaan doen en mijn ervaringen deel ik hier.
Zo, nu steken we eerst de Noordzee over en gaan naar Londen.
Portico Quartet - Isla
Het Portico Quartet bestaat uit, zoals gezegd, vier jonge Londense muzikanten die een mengsel maken van elektronische en akoestische jazz, wereld- en minimal muziek. Zij hebben zich onder andere laten beïnvloeden door Steve Reich, Miles Davis, en de Malinese muzikant Toumani Diabate. Muziek van die laatste heb ik al weken in mijn CD speler zitten. Dat kan geen toeval zijn, toch? De heren van Portico passen de nodige elektronica toe en bespelen voorts, drums, bas, keyboards en saxofoon. Opmerkelijk daarnaast is de toepassing van de ‘Hang’, een relatief nieuw type muziekinstrument uit Zwitserland dat lijkt op een soort omgekeerde wok en klinkt als een combinatie van Gamelan en Steel drums.
‘Isla’ is het tweede album van Portico uit 2009. Het eerste was ‘Knee Deep In The North Sea’ en dat werd in 2007 uitstekend ontvangen. Ik ken het (nog) niet. Isla verraste mij door dat het ouderwets boeiend en afwisselend is. Sfeervol, soms ritmisch, soms ‘trance’, soms een beetje Radiohead en regelmatig jazz. Heel homogeen is het niet, in die zin dat je de muziek wel de aandacht moet geven om de afwisselingen tot je te nemen en te waarderen. Het ene moment zwijmel je weg en het volgende moment brengt een stevige sax solo je weer terug op aarde. De ‘hang’ (rare naam eigenlijk) domineert niet, maar draagt bij tot het eigen karakter van Portico. De melodieën op Isla zijn aantrekkelijk en ritmes vaak aanstekelijk. Kortom boeiende muziek voor de liefhebber van eclectische en authentieke muziek.
Portico Quartet - Art in the Age of Automation
De signatuur van Isla is nog steeds herkenbaar in het vijfde en nieuwste album van Portico. Maar er ligt nog wat meer nadruk op de minimalistische, ambient en techno componenten; maar dan denk ik wel in hokjes en dat moet eigenlijk niet. Maar ja, hoe breng je het anders over? Melodieën, samples, ritmes en stijlvormen zijn wat nauwer verweven dan bij Isla en dat maakt het album wat toegankelijker, althans zo ervaar ik dat. Wat minder jazz, misschien wat meer ambient en dus zeer sfeervol. Behalve de bezetting van de eerdere albums heeft men ook twee violistes ingehuurd. Dat klinkt als kitsch, maar is het beslist niet. Dit album is ook weer een eclectisch meesterwerkje waar organische en akoestische muziek samenvloeien met elektronica in een veelheid aan stijlen. Een zeer ontspannen album wat steeds meer onder je huid gaat zitten en op mij bijna een meditatief effect heeft.
Vervolgens een wat grotere plas over, naar New York waar Blue Maqams is opgenomen voor ECM in de legendarische Avatar studio's (Dylan, Springsteen, Bowie e.d.), op loopafstand van Carnegie Hall. Avatar was gestopt met de business, maar na twee jaar leegstand is de toko gekocht en is men door gestart als Power Station. Het is maar een weetje.
Anouar Brahem - Blue Maqams
Anouar Brahem - Blue Maqams
Voordat ik verder ga, een Maqam is een soort toonladder uit de traditionele Arabische muziek. Het zijn dus geen Arabische Smurfen. Dat u het maar weet. Anouar Brahem is een Tunesische Oud speler en componist, net als Dhafer Youssef. Brahem is van 1957 en was tot medio jaren tachtig eigenlijk een traditioneel spelende muzikant. Dankzij zijn tournees in Europa en de USA veranderde zijn stijl geleidelijk naar een mix van Jazz, World, Folk en Arabische klassieke muziek. Een belangrijke sleutelfiguur was Manfred Eicher van ECM die hem op contract nam waardoor Brahem kennis maakte met een groot scala aan muzikanten en stijlen. Mocht u het niet (meer) weten, de Oud is een gitaar-achtig snaarinstrument dat wordt bespeeld in Noord-Afrika en het Midden-Oosten.
Over Dhafer Youssef heb ik vaker geschreven en zijn muziek spreekt mij in algemene termen gewoon meer aan dan die van Anouar. Dat is geen waardeoordeel maar een kwestie van voorkeur. Brahem’s muziek vind ik echt heel mooi, maar ik merk dat mijn aandacht verslapt na verloop van tijd. Of ik val in slaap of ik zet wat anders op. Bij Dhafer gebeurt het tegenovergestelde. Maar beiden zijn fantastische muzikanten, laat daar geen misverstand over bestaan. De volledigheid gebiedt te zeggen dat ik Brahem’s oeuvre onvoldoende ken en die van Dhafer eigenlijk best goed. Dus mijn vergelijking is niet helemaal objectief en zal ik misschien op enig moment bij moeten stellen. In mijn CD-kast heb ik ‘Souvenance’, staan, Brahem’s laatste album, en dat is beslist heel mooi, maar toch... Nu is er echter ‘Blue Maqams’ en dat vind ik echt andere koek!
Op Blue Maqams is de line-up redelijk traditioneel ‘jazz’: Anouar op Oud, bijgestaan door drummer Jack DeJohnette en bassist Dave Holland. Voor de kenners zijn deze zeventigers bekende iconen. Holland en DeJohnette hebben een lange geschiedenis samen, onder andere als bandleden bij Miles Davis en vele, vele ECM-opnamen. Voor Anouar Brahem en Dave Holland is het nieuwe album een reünie: ze werkten 20 jaar geleden samen aan een andere ECM opname die ik ook niet ken: 'Thimar'. Daar moet ik ook maar eens achteraan. De band wordt gecompleteerd door de Engelse pianist Django Bates. Ik kende hem niet, maar het is een meester met een indrukwekkend muzikaal curriculum vitae. De chemie tussen deze muzikanten is opmerkelijk goed en het resultaat is geweldig. Zoon Stijn kwam binnen wandelen toen ik 'Maqams' op had staan in mijn 'man cave'. Binnen een paar tellen reageerde hij als door een wesp gestoken: 'wauw, dit is goed zeg!'
Sommigen noemen Blue Maqams één van ECM’s beste releases in haar bijna vijftigjarige historie. Dat is niet niks als je weet wat voor indrukwekkende catalogus zij bieden. Het is moeilijk om een goede omschrijving van de muziek te maken. Blue Maqams lijkt zeker op ander werk van Brahem, maar de toevoeging van genoemde jazzmuzikanten compenseren blijkbaar precies wat ik mis op de andere albums van de Tunesiër. Melodie, sfeer, improvisatie, jazz, world, minimal, het komt allemaal aan de orde. Een verslavend en zeer ontspannen album dat ik maar steeds opnieuw luister. Gewoon kopen die handel!
Sommigen noemen Blue Maqams één van ECM’s beste releases in haar bijna vijftigjarige historie. Dat is niet niks als je weet wat voor indrukwekkende catalogus zij bieden. Het is moeilijk om een goede omschrijving van de muziek te maken. Blue Maqams lijkt zeker op ander werk van Brahem, maar de toevoeging van genoemde jazzmuzikanten compenseren blijkbaar precies wat ik mis op de andere albums van de Tunesiër. Melodie, sfeer, improvisatie, jazz, world, minimal, het komt allemaal aan de orde. Een verslavend en zeer ontspannen album dat ik maar steeds opnieuw luister. Gewoon kopen die handel!
Christian Scott
Christian Scott is een jonge (1983) trompettist uit New Orleans. Ik ontdekte hem onlangs op internet en Youtube en was zeer onder de indruk. Een échte jazzmuzikant met een nieuw en frisse kijk op het métier. Niet bang voor het experiment, maar met respect voor historische mores en stijl. Voor zijn debuutalbum voor Concord Records, 'Rewind That', ontving hij een Grammy-nominatie en later sprokkelde hij de nodige 'awards' bij elkaar. Ik heb nog wat luisterwerk te gaan om zijn muziek verder te beoordelen. Maar, om te beginnen, zijn eerste album en de live registratie in Leverkusen in 2016 (wat is dat toch daar?) smaken naar meer. Dat is eigenlijk een eufemisme. Het Leverkusen concert is echt waanzinnig goed.
Een paar dagen geleden zag ik de KRO-NCRV documentaire ‘De Brug’. (Als ik de tijd zou hebben kan ik echt 24/7 TV kijken zonder een seconde iets te zien wat niet interessant is. Onze publieke omroep programmeert TV van wereldniveau. Eigen producties en aangekochte. Daarnaast is er nog een heel scala aan interessante buitenlandse zenders. Maar dit alles ter zijde.) De Brug is een documentaireserie over historisch beroemde bruggen die werelden scheiden vanuit sociaal, economisch of politiek gezichtspunt. De aflevering die ik zag ging over New Orleans. Na ‘Katrina’ werd een groot deel van de gevluchte zwarte bevolking niet meer toegelaten in hun eigen woonwijken. De CCC Bridge bleek voor hen afgesloten! Journaliste Maite Vermeulen bezoekt downtown New Orleans en mengt zich in een 'second line' optocht van de African American gemeenschap. De zwarte bevolking probeert zich te herpakken en viert regelmatig uitbundig feest, maakt muziek en eert hun ‘roots’. Bekijk de uitzending en je begrijpt waar het gevoel van onderdrukking, de boosheid maar ook ‘music from the heart’ zijn oorsprong vindt. Christian Scott komt hier vandaan...
Scott noemt zich tegenwoordig 'Christian Scott a Tunde Adjuah'. Doet me denken aan Devadip, weet u nog? In ieder geval is hij, begrijpelijk, sociaal- en etnisch bewust en wil muziek gebruiken als protestinstrument. Scott heeft overigens zwart én Indiaans bloed door zijn aderen stromen. Vorig jaar trad hij onder andere op in LantarenVenster. Ik citeer het NRC:
"Als altijd stak Scott veel te veel tijd in het voorstellen van zijn muzikanten. Maar helemaal uit het lood kwam de show te hangen door het sociaalbewuste college dat Scott het publiek ook eindeloos lang wilde geven. Zonder meer interessant, en zijn afschuw over de jolige ‘Black Pieten’ die die middag zomaar zijn kroeshaar aanraakten was invoelbaar, maar de geëngageerde preek hielp de show om zeep. De boodschap ging ten koste van de muziek die uiteindelijk maar krap een uurtje klonk".
We zijn gewaarschuwd, maar ik begrijp het wel. Het laat allemaal niet onverlet dat Christian Scott er een fan bij heeft. Big Time!
Christian Scott is een jonge (1983) trompettist uit New Orleans. Ik ontdekte hem onlangs op internet en Youtube en was zeer onder de indruk. Een échte jazzmuzikant met een nieuw en frisse kijk op het métier. Niet bang voor het experiment, maar met respect voor historische mores en stijl. Voor zijn debuutalbum voor Concord Records, 'Rewind That', ontving hij een Grammy-nominatie en later sprokkelde hij de nodige 'awards' bij elkaar. Ik heb nog wat luisterwerk te gaan om zijn muziek verder te beoordelen. Maar, om te beginnen, zijn eerste album en de live registratie in Leverkusen in 2016 (wat is dat toch daar?) smaken naar meer. Dat is eigenlijk een eufemisme. Het Leverkusen concert is echt waanzinnig goed.
Een paar dagen geleden zag ik de KRO-NCRV documentaire ‘De Brug’. (Als ik de tijd zou hebben kan ik echt 24/7 TV kijken zonder een seconde iets te zien wat niet interessant is. Onze publieke omroep programmeert TV van wereldniveau. Eigen producties en aangekochte. Daarnaast is er nog een heel scala aan interessante buitenlandse zenders. Maar dit alles ter zijde.) De Brug is een documentaireserie over historisch beroemde bruggen die werelden scheiden vanuit sociaal, economisch of politiek gezichtspunt. De aflevering die ik zag ging over New Orleans. Na ‘Katrina’ werd een groot deel van de gevluchte zwarte bevolking niet meer toegelaten in hun eigen woonwijken. De CCC Bridge bleek voor hen afgesloten! Journaliste Maite Vermeulen bezoekt downtown New Orleans en mengt zich in een 'second line' optocht van de African American gemeenschap. De zwarte bevolking probeert zich te herpakken en viert regelmatig uitbundig feest, maakt muziek en eert hun ‘roots’. Bekijk de uitzending en je begrijpt waar het gevoel van onderdrukking, de boosheid maar ook ‘music from the heart’ zijn oorsprong vindt. Christian Scott komt hier vandaan...
Scott noemt zich tegenwoordig 'Christian Scott a Tunde Adjuah'. Doet me denken aan Devadip, weet u nog? In ieder geval is hij, begrijpelijk, sociaal- en etnisch bewust en wil muziek gebruiken als protestinstrument. Scott heeft overigens zwart én Indiaans bloed door zijn aderen stromen. Vorig jaar trad hij onder andere op in LantarenVenster. Ik citeer het NRC:
"Als altijd stak Scott veel te veel tijd in het voorstellen van zijn muzikanten. Maar helemaal uit het lood kwam de show te hangen door het sociaalbewuste college dat Scott het publiek ook eindeloos lang wilde geven. Zonder meer interessant, en zijn afschuw over de jolige ‘Black Pieten’ die die middag zomaar zijn kroeshaar aanraakten was invoelbaar, maar de geëngageerde preek hielp de show om zeep. De boodschap ging ten koste van de muziek die uiteindelijk maar krap een uurtje klonk".
We zijn gewaarschuwd, maar ik begrijp het wel. Het laat allemaal niet onverlet dat Christian Scott er een fan bij heeft. Big Time!
