donderdag 28 december 2017

ONBOARD

Al Jaren ben ik gek van Youtube. Ik vermaak mij regelmatig met het kijken naar muziekvideo’s, oude Jiskefet’s, bergexpedities, stand-upcomedy, tweede kamer debatten, kattenfilmpjes, de keuze is schier onbeperkt. Ideaal op de momenten dat ik uitgeblust ben van werk en even geen zin heb in wat dan ook. Autofilmpjes zijn, naast muziek, mijn favoriet. Autotests, races, vlogs, techniek, noem maar op. Zo zijn er ook zogenaamde ‘onboard’ filmpjes te vinden. Dat zijn video’s gemaakt vanuit rijdende, varende of vliegende objecten en vaak zeer het bekijken waard. Van mountainbike tot raket en alles wat daar tussen zit. In deze blog gaat het over 'onboard' tussen vier wielen. 

‘Oom’ Piet noemden we hem. Hij was helemaal geen oom, maar een goede kennis van mijn ouders. Maar vroeger ging dat zo. We noemden volwassenen niet bij hun voornaam en thuis zeiden we zelfs ‘u’ tegen onze ouders. Oom Piet dus. Hele aardige man. Hij was schoenmaker in het winkelstraatje in de buurt waar wij woonden. Hij had ook een aardige vrouw, ‘tante’ C. O ja, en ze hadden ook nog een hond. Boaz. Zo’n zenuwen-boxer, maar dat zij ze vergeven. Oom Piet en tante C. waren kinderloos. Misschien hadden ze een kinderwens, dat weet ik niet, maar gezien het tijdsgewricht vermoed ik van wel. Oom Piet rookte dikke sigaren, ze zaten altijd opvallend goed in de kleren en gingen al vroeg op vakantie naar Spanje. Dat laatste kon een gemiddelde burger met een gezin zich in de jaren zestig beslist niet permitteren. Het was misschien ook een beetje compensatie voor het gemis aan kinderen. Het hoogtepunt van die door mij veronderstelde compensatie was de aanschaf van een heuse Ford Capri. Oom Piet kwam enkele dagen na zijn ‘maiden voyage’ bij ons voorrijden met zijn hagelnieuwe aanwinst. Een bruine, geheel in sixties-stijl. Of we zin hadden in een blokje om?

Ford USA introduceerde in 1964 de eerste Ford Mustang. Het was van meet af aan een succes. Men noemde het een ‘Pony car’ omdat de auto relatief compact en betaalbaar was. Het sportieve model sloeg zo goed aan dat Ford Europa ook een vergelijkbare poging deed in de vorm van de Capri. Ook in ons werelddeel was het succes enorm en vond onder andere navolging door Opel met de Manta. De Mustang werd geleverd met 6- en 8 cilinder motoren, de Europeanen deden het met 4 cilinders en één dikke versie met een drie liter V6. Maar het instappertje had een 1300 cc motor met 60 pk. Dat was de wagen waar we een blokje mee om gingen.

Het was zaterdag en mijn vader was thuis. Ik was samen met vriendje RH toevallig ook binnen en gevieren klommen we in de bruine bolide. Ondanks de bescheiden motor trapte oom Piet op de provinciale weg zijn nieuwe sportmachine naar een niet misselijke 180 op de teller. Ik was zwaar onder de indruk van deze eerste snelle ‘onboard’  ervaring. Niet alleen van de prestaties waar de Capri toch in staat toe bleek te zijn, maar ook van het prachtige interieur en natuurlijk de stijlvolle vormgeving met de lange motorkap. Het was 1969 en als ik de foto’s van de Ford Capri weer eens terug zie dan vind ik het nog steeds een geslaagd model. Hieronder twee pagina's uit de Franse brochure van toen.


Begin jaren zeventig bezocht ik met mijn vader een paar keer de Grand Prix van Zandvoort. Formule 1 races in de duinen, ik schreef er al eens eerder over. Nadat mijn vader overleden was ben ik nog een paar keer geweest met vrienden R. en H. Tijdens één van die bezoeken kon je bij de ingang van het circuit bij Rob Slotemaker’s slipschool voor een gulden (of zoiets) op de slipbaan een rondje meerijden met Jan Lammers. Jan’s carrière als autocoureur had toen eigenlijk al een vlucht genomen, maar hij voelde zich blijkbaar niet te min om voor een aalmoes een paar argeloze bezoekers de stuipen op het lijf te jagen. Want dat deed hij! We stapten in een Chrysler 2 liter (type 180) met automaat, vervolgens gaf Jan vol gas en liet de auto al slippend en roterend alle hoeken van de natte slipbaan zien. We rolden van de ene kant naar de andere kant door de auto en wisten na een paar tellen niet meer wat links, rechts, voor of achter was. Het duurde een paar minuten en Jan beëindigde het spektakel door met 160 op een hek af te denderen aan het einde van de baan. Ons laatste uur was geslagen, dachten we. Vlak voor het moment van impact ging Jan vol in de ankers en stopte de Franse limo enkele centimeters voor het hek. Pfff… dat was heftig, haha. Ik had in 1976 mijn rijbewijs al en dacht dat ik wel een moppie kon rijden. Vanaf dat moment was ik daarvan voor goed genezen. Het was mijn eerst serieuze ‘onboard’ ervaring. De auto was weliswaar niet vreselijk snel, maar de berijder wel.



Het is bijna een kwart eeuw later. Ik werk in Zoetermeer en R., de baas van de zaak, vraagt of ik even mee wil gaan kijken naar de verbouwing van zijn boerderij in Nootdorp. Hij is er reuze trots op. Bovendien heeft hij vandaag zijn BMW M5 (E34) bij zich. Ik had al een paar keer bij hem aangekaart dat ik wel eens mee wilde rijden met de M5, mocht dat een keer zo uitkomen. Dit was het moment. Zijn M5 was de eerste versie van BMW’s beroemde sportlimousine. Latere versies werden monstrueus sterk, maar deze E34 met 340 pk ging nog wel, dacht ik. De 2018 M5 versie is goed voor 600 pk... 


We stappen in de auto en R. vraagt mij of ik niet bang ben als hij zegt even flink gas te gaan geven. Ik zeg stoer dat ik wel wat gewend ben, al twijfel ik een beetje want ik weet dat R. een racelicentie heeft. Op de A12 duwt R. het pedaal naar de bodem. De afrit Nootdorp is een paar minuten rijden van Zoetermeer, maar de teller staat al ruim boven de 200. Tegenwoordig is Nootdorp/Ypenburg één grote vinexwijk en zit er in de afrit een rotonde. Maar in 2000 sluit de afrit aan het einde rechtstreeks en loodrecht aan op een oud landweggetje met sloten en boerderijen aan weerszijden. Met 200 per uur stuurt R. de BMW de afrit op en met hetzelfde tempo neemt hij de knik naar links die in de afrit zit. Godverdomme, ik schrik me kapot. De auto schuift wat naar rechts en de vangrail schiet op decimeters afstand langs mijn hoofd. Dat gaan we nooit redden. Ik weet het zeker. Dan gaat R. vol op de remmen en ik voel al het bloed uit mijn hoofd in mijn oogkassen stuwen. Aan het einde van de afrit stuurt hij licht naar rechts, trekt aan de handrem en de auto glijdt met gierende banden zijdelings precies de goede richting de boerenweg op. Twee minuten later staan we bij zijn huis. Ik zie groen en geel. De '6-in-lijn' onder de motorkap staat nog na te tikken terwijl ik trillend uit de auto stap en mij vast houd om niet van mijn stokje te gaan. Ik blijf de hele dag misselijk en licht in mijn hoofd en bezweer me dat ik zoiets nooit meer zal doen.

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan met mijn eigen onboard ervaringen, maar dan wordt het al gauw een herhaling van zetten. Bovendien heb ik een aantal van die herinneringen al eens eerder aan een blog toevertrouwd. Toch, al schrijvende weg, schoten mij ook diverse onboard reismomenten te binnen waar ik nooit over heb geschreven: een taxi in Bangkok die zijn motorkap verliest tijdens de rit naar het vliegveld; een lift in Rangoon waarvan de chauffeur antwoordt op mijn vraag aan welke kant van de weg men in Birma rijdt: "both sides"; een maniakaal rijdende gek in Oost-Java met rijpe Durians in zijn busje; een dronken taxichauffeur in Gomera die telkens nét niet de berg afrijdt; de vrachtwagen in Nepal die op de onverharde bergpas steeds ijzingwekkender richting het kilometer diepe ravijn overhelt. Ik zou er nog een ellenlang verhaal van kunnen maken. Maar genoeg is genoeg en in beperking toont zich de meester.


Eén persoonlijk hoogtepunt wil ik echter nog een keer aanhalen. Dat was de Ferrari 599 GTB Fiorano waar vriend HH. mee aan kwam rijden. Hij had het de dag er voor al aangekondigd, maar ik dacht dat hij een geintje maakte. Dat was het dus niet! De rest is historie (eerdere blog) maar in dit verband memorabel en zeker een foto waard. Zie hieronder bij ons voor de deur. De auto op de foto is van 2008 en de nieuwprijs was iets meer dan 4 ton. Er zit een 12 cilinder motor onder de kap met 620 pk en de sprint naar 100 duurt 3,5 seconden. Met een beetje ruimte op de Autobahn haalt deze Ferrari 330 kilometer per uur. De hedendaagse versie van deze auto is de Ferrari 812 Superfast en heeft 800 pk. Waar houdt het op?


Het volgende filmpje is een ‘on board footage’ en één van de mooiste dat ik ken. Volledig scherp en zonder enige trilling geschoten met een GoPro video camera vanuit een Radical SR3 RS. Radical is een Engels merk van raceauto’s die ook ‘street legal’ te krijgen zijn. Deze versie heeft een 1,34 liter viercilinder motorfietsmotor van Suzuki met 210 paardenkrachten en een sequentiële transmissie met zes versnellingen. 210 pk klinkt misschien niet zo veel, maar de Radical  weegt slechts 565 kg en de  verhouding vermogen en gewicht is echt onovertroffen. In ongeveer 3 seconden zit je op 100. 250 is misschien niet zo’n extreme top, maar het is het gewicht en het lage zwaartepunt wat het hem doet. Werkelijk niet normaal wat een tempo deze Radical maakt. Berijder en bijrijder maken trouwens de indruk dat ze op hun gemakkie een rondje Zuiderzee aan het doen zijn. Natuurlijk moet u dit niet op uw telefoon of iPad bekijken maar op een widescreen PC scherm.


De opname is gemaakt op de ‘Nordschleife’, het noordelijke en grootste deel van de Nürburgring, het beroemde autocircuit in de Eifel. De Nürburgring heeft ook een ‘Südschleife’, een soort wormvormig aanhangsel. Sinds de crash van Niki Lauda in 1976 wordt alleen de (verbouwde) Südschleife ingezet voor hoge snelheid races. De Nordschleife, ooit door Jackie Stewart ‘The Green Hell’ genoemd, wordt nog steeds gebruikt door autofabrikanten, particulieren (in het weekend), journalisten en voor bijzondere auto-evenementen. De ‘Nordschleife’ is het meest uitdagende circuit ter wereld. Met een lengte van 22,8 kilometer, ontelbare bochten en onoverzichtelijke hoogteverschillen is het echter een gevaarlijk racebaan. Daar is de lange lijst van omgekomen coureurs en vele particulieren het wrange bewijs van.


Hierna, om het af te leren, nog één onboard opname vanuit een WRC rallyauto. Dit is nog een maatje heftiger. We rijden een stukje mee met het echtpaar Ruben en Petra Zeltner in hun Porsche 911 GT3-WRC. Het is opgenomen tijdens een etappe voor het World Rally Championship 2013. Let op vooral op hoe Ruben door het tweede dorpje dendert. Werkelijk ongelofelijk wat een rijkunsten rallycoureurs aan de dag leggen. Minimaal 5 minuten kijken (één rondje)! Er zijn nog heel veel meer van dit soort filmpjes, mocht u het leuk vinden. De rally van Monte Carlo door de bergen bijvoorbeeld, met modder en sneeuw. Veel plezier en tot een volgende keer.